Wat we beleefden in: september 

Week 38: 16-20 september

16 en 17 september: vertrek naar Japan

Na wat gedronken te hebben met alle uitzwaaiers, zijn ons maar gaan opmaken voor de Douane. Er stond een enorme rij, maar ineens zagen we dat ernaast een rij was voor Europese paspoorten en daar stond  bijna niemand. Afscheid genomen van onze familie en van Jeroen (die ook gezellig was gekomen) gingen we samen met Frans door de douane. Na nog een aantal foto's van Annelies moesten we toen echt afscheid nemen en kunnen we jullie zes maanden niet meer zien.

Eerst nog even taxfree boeken gekocht en toen heeft Frans naar eigen zeggen ons in de KLM lounge geïnstalleerd. Al daar hebben we genoten van wat drinken en hapjes en natuurlijk ook de toilet. Frans moest snel weg, maar wij konden zo'n half uur blijven. We hebben ook nog een krant meegenomen voor in het vliegtuig. Er stond veel nieuws in omdat de dag voor ons vertrek Prinsjesdag was. Om 10 voor 2 werd het tijd om naar het vliegtuig te gaan, dat klaar stond op gate G3. Eerst nog even snel een taxfree tas gepakt om onze losse spullen in te doen. We hadden nu dus vier stuks handbagage (!). Bij aankomst bij de gate leek het of het boarden al begonnen was. Dit was echter schijn. Alleen de hand bagage werd gecontroleerd (het gewicht werd niet bekeken en was dus gelukkig geen probleem; we hadden beiden ongeveer 8 kilo teveel). Vervolgens moesten we 15 minuten wachten voor we konden instappen, volgens de maatschappij omdat het toestel te laat was geland en nog schoongemaakt werd. Onze plaatsen waren prima, net achter de rechtervleugel. Naast ons zat een vrouw die uit Australië komt en een maand door Europa had gereisd. Door de vertraging moest het vliegtuig nog 45 minuten wachten voordat er een nieuw plekje (slot) was waarin we konden opstijgen. Als een ware file reed het vliegtuig dan ook uiteindelijk naar de startbaan. om 15.30u (50 minuten te laat vertrokken we). Om half zes nederlandse tijd kregen we lunch, bestaande uit gehaktballen met groente en aardappelpuree. Dit was wel gewenst aangezien we sinds het ontbijt nog weinig eten hadden binnen gekregen. Rond zeven uur (in Nederland) gingen veel mensen slapen. Helaas lukte dat ons niet goed. Maar de film "My giant" bood uitkomst tegen het vervelen. Tot China ging het allemaal erg rustig... maar toen kwamen we in erge turbulentie met onweer (en dat vond Ellen best eng). Voor het ontbijt kon gekozen worden tussen 'Continental' en 'Engels'. Daarna werd het vliegtuig erg  koud omdat iedereen wakker moest worden.

Volgende stap was van Osaka naar Kyoto te komen. Eerst het station maar zoeken. Dit bleek prima aangegeven. Maar nu... vindt tussen alle japanse karakters maar eens de goede kaartjes. En ja wel tevens bleken er twee verschillende maatschappijen met treinen te zijn! Gelukkig hadden we een timetabel gekregen (al in Nederland) en wisten we met welke lijn we moesten gaan. Na een ticketoffice gevonden te hebben, inplaats van de enge machines was een kaartje kopen kinderlijk eenvoudig. Mooi geregeld dus.
Vervolgens moesten we naar de secretaresse van Professor Taniguchi bellen, zodat we in Kyoto konden worden opgehaald. Na dat een pinautomaat niet de telefooncel bleek te zijn; lukte ook dit in de echte telefooncel. (Wel kinderachtig dat zo'n automaat verschillende gleuven heeft en je niet begijpt waar die kaart toch in moet).
Nu op naar het perron. Dit stond allemaal op het kaartje en was ook door de verkoper uitstekend uitgelegd. Helaas kon onze kar met tassen nu niet verder en moesten we dus alles zelf dragen. Aangezien de temperatuur 28 graden was, leek ons het aantrekken van onze winterjassen toch wat overdreven. Deze hebben we dus eerst in onze rugzakken gewerkt. Na ook de handbagage aan de zijkant te hebben gebonden, konden we alles in een keer dragen. Jan-Pascal een rugzak, zijn koffer met handbagage en nog een taxfree zak. Ellen een rugzak, een koffer met wielen en haar handbagage koffer met wielen. Fijn was wel dat er een lift aanwezig was. In Japanse treinen heb je een besproken plaats. Hierbij staat ook in welke wagen dit is. Op het perron staat dan ook aangegeven waar die wagon stopt. Handig hoor. Nog even wat te knabbelen en drinken gekocht (het was 17.00 in Japan en de reis duurde nog minstens 1,5 uur). Toen kwam de trein. Aangezien dit het startpunt was, mochten we er niet meteen in. Eerst ging door elke deur een schoonmaker naar binnen en werd heel de trein gereinigd. Pas echt gek werd het, toen ineens alle stoelen automatisch omdraaiden (zo zit iedereen altijd vooruit).
In de trein werd naast Japans ook alles in het Engels gezegd en op een lichtbalk getoond. De treinreis hebben we door de vermoeidheid niet veel van gezien. Bovendien werd het al erg snel donker. Wat wel opviel was het aantal MacDonalds restaurants en Cola en andere westerse reclames. Japan is echt een soort Las Vegas... overal lichtreklame!
Bij aankomst werden we op het perron al vrij snel aangesproken door meneer Kurauchi en een student van Civiele techniek. Zij zouden ons naar het hotel brengen. In een "Giant" Suzuki werden we rond gereden door Kyoto. Ze vertelden dat het precies spitsuur was en daardoor wel even kon duren. Tevens toonde ze met trots het (al verouderde) navigatie systeem in de auto. De spits viel ons erg mee. Nergens stond de auto vast... er waren gewoon veel auto's. Bij het hotel aangekomen kwam een kruier meteen de bagage halen. We regelden de sleutel en kregen tevens ontbijtbonnen. Vervolgens gaf Kurauchi ons een route beschrijving naar de universiteit en de handleiding voor het international house waar we vanaf 1 oktober zullen wonen. Toen werd het tijd om de kamer te gaan bezichtigen. Eerst vroegen we nog even wat gebruikelijk was de kruier te geven, maar dit bleek helemaal niet normaal te zijn. Dat is in de prijs inbegrepen. Prima.
Dit hulpje liet ons kort alles in de kamer zien en toen waren we dan eindelijk echt aangekomen bijna 25 uur hadden we gereisd!
Aangezien de tijd in kyoto nu 19.00 u was, is het onmiddelijk gaan slapen niet verstandig... immers je Jetlag blijft dan langer erger. Honger na al het vliegtuig voedsel hadden we niet echt dus we bleven gewoon in het hotel. Eerst probeerden we onze ouders te bellen, maar deze namen niet op of waren in gesprek. Toen zijn we maar eens alle gekregen papieren gaan doornemen en dat zag er veel belovend uit. Tenslotte namen we nog een bad, wat na 30 uur dezelfde kleren aanhebben erg aangenaam is. Om half tien, na nog een aantal maal een poging tot bellen te hebben ondernomen (mislukt) zijn we gaan slapen.

Terug naar week 38

18 september: eerste dag in Kyoto

Op naar de derde verdieping voor de afdeling Urban Planning. Mister Kurauchi's kamer was snel gevonden. We maakten daar kennis met de secretaresse en de professor van de gehele afdeling. We kregen Ellens werkplek te zien. Ook hadden we vragen over de formulieren voor het international house (van de vorige dag). Alles voor het international house is nu geregeld. Miss Fuij (de secretaresse) gaf ons vervolgens een rondleiding op het centrale terrein van de universiteit. Ze liet ons de bibliotheek, een goedkope winkel (met papier en etenswaren), de kantine en een boekhandel zien. Tevens gaf ze het adres van een boekhandel in de buurt van ons hotel waar ze veel buitenlandse boeken moeten hebben. Tot slot kregen we een betere kaart van het universiteitsterrein, helaas met alles in het Japans. (maar gelukkig kunnen we goed plaatjes vergelijken!). Na de rondleiding zijn we het winkeltje gaan testen. We kochten wat broodjes en melk (ook nog papier en limonade). Het broodje bleek belegd met een soort pasta en de melk was volle melk, al met al viel deze eerste lunch niet tegen (maar niet voor iedere dag hoor).

Na de lunch gingen we opzoek naar het international house. Kurauchi had ons uitgelegd waar we de trein moesten nemen en hoeveel stops het was. Ook dat was dus geen probleem. Echter toen kwamen we bij de kaartjes machine. Alleen Japans! In ons grote handboek stond, dat als je niet weet welk kaartje je moet kopen, je gewoon de goedkoopste moet nemen. Bij het uitstappen kun je het verschil bijbetalen indien het meer had moeten zijn. Gelukkig bleek toen dat boven de machines een hele grote kaart hing met ook Engelse namen erop. Op zo'n kaart staat de hele route en bij elke halte welk tarief kaartje je moet aanschaffen. Vervolgens gooi je geld in de automaat. Wanneer er genoeg geld voor het goedkoopste kaartje in zit gaan er verschillende keuze lampjes branden. Bijvoorbeeld je hebt 3 keer een ¥100 stuk in de machine gegooit. Dan kun je een kaartje van ¥200, ¥230 of ¥260 kopen. Dan klik je gewoon op de knop die je wilt hebben. Wel gemakkelijk dat ze in Japan wel gewone cijfers hebben en geen karakters!
Ook het treintje kwam er meteen aan. Net als bij de JNR (nationale spoorwegen) had deze private rail alles niet alleen aangeduid in het Japans maar ook in het Engels. De omroepen waren ook tweetalig. De tweetaligheid geldt bovendien ook voor bijna alle straat namen.
Aangekomen bij het goede station, stond om de hoek meteen een bank. Wij proberen te pinnen maar helaas. Wel kregen we van de opnieuw zeer behulpzame medewerkers een briefje met een banklocatie waar het wel zou moeten lukken. Aangezien dit ver in het centrum, zo'n 30 minuten met de bus hier vandaan was, hebben we het papiertje eerst maar weggestopt. Het international house bleek ongeveer om de hoek van deze bank te zijn. Gevonden dus. Het gebouw leek echt sprekend op de foto's van de internet pagina. De voorstelling die we ons gemaakt hadden klopte echt heel goed. Wel was deze kant de achter ingang en dat leek ons voor de eerste kennismaking niet zo'n goed idee. We zijn dan ook netjes naar de hoofdingang omgelopen.
Volgens de plattegronden uit de handleiding van het huis moest er een office vlak achter de ingang zijn. En jawel. Daar binnen was men zeer verrast dat we al in Japan waren. Veel studenten komen dus later dan de opgegeven datum. We hebben ze de oren van het lijf gevraagd. Vooral omdat tot dan toe alles nogal onzeker was. We kregen een plattegrond en de inventaris van de kamer. Er zijn dus gelukkig (in tegenstelling tot vele berichten) wel meubels aanwezig. Namelijk, badkamer met bad, wc en wasmachine; een keuken/woonkamer met wasbak, 2 pits kooktoestel, koelkast, tafel met 2 stoelen en een bank; studeer/slaapkamer met 2 bedden, kasten en bureau. Klinkt allemaal zeer prima, zeker als je weet dat de huur ¥11.900 per maand (zo'n 150 gulden bedraagd). Dat is alleen voor de kamer, dus niet voor gas, water, electriciteit en telefoon. Maar toch, zo'n bedrag verwacht niemand van Japan. Helaas is in de kamer behalve meubels niets aanwezig. Wat echt raar is hier in Japan is dat je deze bedragen contant moet betalen. Niks maandelijks overmaken of zo.
Internet via de kamer kon, maar moesten we maar bij de elektriciteits zaak gaan vragen. Voor een fiets konden we op een briefjesbord wat ophangen (eerst gingen we daar zelf maar kijken). Lakens die we wilden huren, moesten we maar kopen, net als borden, potten, pannen en ga zo maar door.Gelukkig hebben we de pannen en borden meegenomen. Op onze vraag over banken moesten ze een antwoord schuldig blijven. We lieten ze een engelstalige goudengids zien.  1 Oktober kunnen we komen en staat alles voor ons klaar. We zijn nog even naar het briefjesbord gelopen. Daar hingen 2 fietsen aangeboden en tevens een Japanse poster. De enige tekst die leesbaar was daarop luidde: Free bikes voor international students. Het nummer hebben we dus genoteerd. Het gebouw is echt enorm groot, maar de rest zien we wel als we er gaan wonen. Op het moment dat we naar de briefjes waren gelopen was het echt gaan gieten. Maar binnen 5 minuten was het weer droog. Het weer is hier trouwens enorm warm, steeds zo'n 30 graden. Ook is het erg smokerig net als in Amerikaanse steden.

Na onze woonplaats voor het komende half jaar te hebben bezocht, zijn we in de omgeving gaan rond kijken. De wijk Sakyo-ku is echt een soort suburb. Er zijn enorm veel winkels. We zagen zo 3 groente en fruitzaken terwijl we er in de binnenstand nog niet een zagen. Tevens zijn er ook iets groter supermarkten. Maar dat is hier echt net als de basismarkt in Delft, eigenlijk hebben ze niet wat je zoekt! Maar de inhoud van de grootste supermarkt moeten we nog een keer bekijken. Ook was er een boekhandel met een Touristenkaart van Kyoto. Deze hebben we dan ook aangeschaft. Op deze kaart staan in ieder geval alle straten. Helaas nog steeds niet alle namen. Na heel lang zoeken vonden we dan ook de bushalte waar bus nummer 17 zou gaan, naar ons hotel (althans 's morgens hadden we van ons hotel nummer 17 naar de universiteit genomen). Zittend in de bus zagen we een domino's pizza, dus ook dat kennen ze hier al.
Helaas ging de bus dus niet naar waar wij dachten. Maar als spoorzoekers, die we zijn, konden we met behulp van de net gekochte kaart wel de handigste halte uitpluizen. Deze halte lag een straat achter het hotel. Hierdoor konden we meteen bekijken wat er achter het hotel allemaal te vinden was. Zo zagen we ook een italiaans restaurant en 2 keer MacDonalds.
Terug in het hotel hebben we eerst zo'n engelstalige telefoongids gevraagd. Vervolgens hebben we wederom onze ouders geprobeerd te bellen. Bij Jan-Pascal thuis hadden we nu geluk. In de gids gingen we op zoek naar de banken, die we van de Postbank en ABN-AMRO hadden doorgekregen. Er bleken wel geteld 2 vestigingen van deze banken te zijn. Na opzoeken op de kaart bleken deze beide in de binnenstad. Werk voor morgen was gevonden. Ook zijn we opzoek gegaan naar tweede handswinkels en rijwielhandels. Van de eerste bleek er één en een discount store. Van de tweede waren er alleen ver weg. Ook zochten we een wasserette omdat we de eerste twee weken dus nog geen wasmachine hebben. Echter er bleken alleen eentje in heel zuiderlijk en eentje in het uiterste westen van Kyoto te zijn. Zoekend kost dat toch zeker alleen al een uur er naar toe reizen. Dan moeten we nu maar het een en ander met de hand doen. Na wat over de volgende dag gepraat te hebben, zijn we op zoek naar eten gegaan. Op naar het italiaanse restaurant dat we die middag hadden gezien.
Bij binnenkomst bleek de eigenaar een erg italiaans uiterlijk te hebben. De kaart was volledig Japans, maar wel stonden in het italiaans de namen van de gerechten erop (net als in Nederland). Zo weet je dus toch wat je besteld. De italiaan liet ons ook nog sla en een dessert nemen, wat achteraf de rekening allemaal erg duur maakte. De pizza's waren met ¥1.300 (20 gulden) toch normale prijzen. Ook hier werd ons weer gevraagd of we uit amerika kwamen. Niet dus. De eigenaar vertelde dat hij uit Italië kwam, waarop we antwoorden dat we dat hadden aangenomen aangezien dit een Italiaans restaurant was. De kok, die zich over de pizza's ontvermde was ook een echte italiaan, met zo'n macho uitstraling. Wat echter niet normaal is in nederlandse-italiaanse restaurants is dat er vier borden op de tafel naast je worden neergezet. Er zat daar niemand en het kwam gelijk met ons eten. Moesten we daar onze pizza op leggen? Een theorie is dat Jappanners per twee één pizza bestellen. Dan krijgen zij er 2 borden bij om de pizza op te verdelen. Aangezien wij twee pizza's hadden besteld, krijgen wij dan dus vier (2 keer 2) borden. De volgende verbazing had te maken met het ontruimen van de tafel. Aan het feit dat ze je constant water komen geven waren we intussen gewend. Maar toen Jan-Pascal zijn bord had leeg gegeten, kwamen ze deze meteen verwijderen. Ellen was toen nog niet klaar. Ook komen ze je salade bord weghalen als je met de rest nog bezig bent. Grappig is wel om Japanners spaghetti te zien eten met alleen een vork!
Na het eten zijn we nog wat gaan rond lopen in de omgeving van het hotel. Volgens de vrouw van het Japanse reisbureau in Amsterdam ligt het Kyoto Royal Hotel echt in het centrum en daar is niets van gelogen. Enige is dat het centrum een heleboel gokhallen bevat en ook erg veel mensen die met borden entertainment gelegenheden (veelal met wat afgebeelde dames) aanprijzen. Het is echt een soort Las Vegas dat centrum. Er zijn wel een heleboel winkeltjes, alleen zo in de avond vallen deze in het niet bij alle gekleurde lampen. Bovendien staan er ook nog eens een heleboel mensen te proberen briefjes in je hand te duwen. Dit is echt irritant. Wel zagen we nog de boekwinkel waar Miss Fuij het over had, 'Maruzen'. Aan kranten bleken ze bar weinig te hebben. Het aantal buitelandse tijdschriften was wel aardig groot. Op de 5 verdieping hadden ze allerlei buitelandse boeken. Meeste engels, maar ook een aantal in frans. De boeken variëerden van boeken over diverse onderzoeksgebieden in het algemeen, leesboeken, leren van talen tot allerlei boeken over Japan. Leuk waren zeker de boeken "Teach yourself Dutch" en nog een aantal van deze boeken.  De winkels in Kyoto waren deze avond (vrijdag) tot 8 uur open. Hierna zijn we terug gelopen naar het hotel. Al daar probeerde we de laatste minuten van de uitzending van Radio Nederland Wereldomroep te ontvangen, maar dat lukte niet. Om half elf lukte dat wel. Daarna was onze eerste volledige dag in Japan voorbij.

Terug naar week 38

19 september: ontdekken van het centrum van Kyoto wordt banken jacht

Dan maar tijd voor wat lunchen. We moeten nu maar wel op de centen gaan letten, want het is zaterdag en de banken zijn pas maandag weer geopend. Bij het zien van een tent met soort hotdogs leek ons dat wel wat. Meteen toen we in het Engels begonnen, riep de serveerder een ander meisje, maar deze sprak dan ook prima Engels. Na deze echte hotdog met sinaasappelsap (net als in Amerika gooien ze hier in Japan overal ijs is, dus mam je bent gewaarschuwd) gingen we onze terug weg aanvaarden. Alle ideëen om een warenhuis te bezoeken lieten we na de morgen maar varen. Omdat het nog steeds regende besloten we maar via één van de passages terug te lopen. En toen kwamen we weer langs allerlei geldautomaten. Dit was geen bank maar een plaats genaamd, "all cards". Nou ja, ach dan toch nog maar een keer proberen. Buiten stond inderdaad het 'Cirus'-logo aan gegeven, dus dat all cards klopte tot dan toe wel. Na zoeken tussen alle machines bleek inderdaad een machine met het logo in de ruimte te staan. Oke, maar weer proberen dan. De kaart ging erin. Dat hadden we met zo'n logo nog niet meegemaakt. De kaart werd geanalyseerd, ook dat was een luxe in vergelijking met veel van de andere automaten. En ja wel, het duurde  zo lang dat er uiteindelijk geld uit kwam! Ja wel, de wereldstad Kyoto, met 1,6 miljoen inwoners (dus bijna 2 keer zoveel als Amsterdam) bevat wel EEN automaat waar we kunnen pinnen. Japan, het land waar technisch alles mogelijk lijkt te zijn (een we hebben al heel wat maffe dingen gezien) maar waar men nog zo ouderwets is, dat werkelijk alles contant betaald moet worden. Maar ja, om contant te kunnen betalen, moet je wel eerst contanten tunnen hebben. Hopelijk lukt het een Japanse rekening te openen waarmee we op meer plaatsen kunnen pinnen.

Intussen was het twee uur en hadden we zoveel gelopen dat we de andere dingen die gepland waren maar lieten varen. Eigenlijk hadden we dus de mogelijkheden van het centrum willen bekijken, maar dat werden dus de onmogelijkheden. In het hotel aangekomen waren we beide erg moe en oeps jawel alle twee inslaap gevallen. Vervolgens hebben we nog maals geprobeerd Ellens ouders te bellen. Nu wel met succes. Nog steeds wat moe zijn we om zes uur vertrokken om wat te gaan eten. De mensen beneden achter de balie beginnen ons al te herkennen. Vanavond werd MacDonalds ons restaurant. Handig was dat ze kaarten op de balie hadden liggen, waarop je kon aanwijzen wat je wilde hebben. En jawel het lukte zelfs een Big Mac zonder kaas te bestellen! Zoals ieder land heeft ook MacDonalds in Japan zo een aantal eigen gewoontes. We zagen een aantal burgers die we niet kennen, gaan we dus nog testen en daarnaast stonden op iedere tafel een doosje met servetten. Toen we net rustig van onze burger zaten te genieten, kwam een meisje aan ons vragen of we in Kyoto woonden. Op het antwoord ja voor een half jaar, vroeg ze of we dan niet in Japanse films wilden spelen. Nou nee.

Terug naar week 38

20 september: zondagen in Kyoto

Omdat we gisteren overdag beide inslaap waren gevallen, konden we dus vannacht erg slecht in slaap komen. Gevolg was dat toen 's morgens de wekker ging en we deze hadden uitgezet, we vervolgens om 11 uur pas weer wakker waren. Ach het is zondag en er moet toch een rustdag zijn, waarop je mag uitslapen. Ontbijten in het hotel was niet meer mogelijk dus zijn we opzoek gegaan naar een supermarkt. Al daar vonden we een Lawson. Deze supermarkt had zelfs iets wat heel erg op kwark leek (het kuipje aan de buitenkant dan). Deze hebben we op de gok gekocht. Daarnaast nog twee pakjes drinken. Een met sinasappels erop en een met appels. En inderdaad het was kwark en nog lekker ook dus dat scheelde. Ook in deze winkel sprak weer niemand Japans en keken ze je enorm verbaast aan. Af en toe denk je, hebben ze hier dan echt geen buitelanders gezien. Dit is toch een stad!

's Middags hebben we zelf wel rust gehouden. Daarbij hebben we dus de afgelopen dagen beschreven, gelezen en naar sumoworstelen op TV gekeken. Tegen zeven uur zijn we weer gaan eten. Bij het Franse  restaurant dat we hadden gezien. We hebben hier "Steak frites" gegeten met "salade verte" of "salade tomates". Hierbij kregen we uiteraard weer onbeperkt water. Tot onze verbazing kregen we naast de frietjes op het bord ook nog een apart bord met friet. Het was echt supper lekker en voor een belachelijk lage prijs. Tot nu toe kunnen we alleen buitelandse tentjes vinden die betaalbaar zijn. De Japanse zijn of heel duur of het eten ziet er echt niet appetijtelijk uit. Het bleek trouwens van het raam dat 'Cafe Paris' pas sinds 1998 in Kyoto zit.

Terug naar week 38

Week 39: 21-27 september

21 september: Joeftmun opent een bankrekening

Terug naar week 39

22 september: Vicki en Wanda

Terug naar week 39

23 september: het begin van de herfst als een feest ingeluid

Terug naar week 39

24 september: de weg naar de bibliotheek

Voordat Miss Fuij en ik de bibliotheek in konden gaan, moest je je paraplu door een bak halen met lange plasticzakken erin. Nu was de bieb tegen de regen op je plu beschermd. (Japanners zijn overigens net als volgens mij op de rest van de wereld niet echt zuinig met plastic. In iedere winkel krijg je je spullen in plasticzakken mee, ook als je een eigen tas bij je hebt. Als je broodjes koopt is het nog erger; ieder broodje krijgt en eigen plasticzakje en vervolgens gaat de heleboel ook weer in een plastieke zak). De bibliotheek kun je alleen met een magneetpas, je biebpas, binnen, dus omdat ik die niet heb moesten we eerst aan de informatiebalie aanbellen. Er kwam een vrouwtje en we moesten eerst weer eens een formulier invullen. Gelukkig was Miss Fuij bij mij aangezien dit hele formulier in het Japans was geschreven. Zij vulde het dan ook voor mij in. Vervolgens gingen we weer terug naar de belbalie. Daar spraken de twee weer Japans met elkaar en toen werd me uitgelegd dat ik volgende week mijn pas kon ophalen. Ik dacht even, dus kan ik dan ook pas erin, maar dat viel mee ik mocht gewoon tussen de planten en de balie doorlopen op vertoon van mijn collegekaart. Ik vroeg nog even waar de Engelstalige boeken waren en waar ik mijn paraplu moest laten. Ik vroeg me ondertussen ook af of de baliemedewerkers wel Engels zouden spreken aangezien de vrouw mij niet een woord had toegesproken en alles via Miss Fuij ging.
In de bibliotheek hebben ze een vergelijkbaar systeem als de bibliotheek van de TU Delft. Via een webpagina kun je naar boeken zoeken en dan vervolgens naar het boek toegaan. Helaas natuurlijk leek alles weer Japans. Maar na de pagina wat nader bestudeerd te hebben stond ergens in een klein hoekje "English". Dat hielp een heleboel. Vervolgens leek het of je alleen maar boeken kon aangeven waarvan je de volledige titel wist. Er stond namelijk: title, author, year. Hoe moet je nu zoeken? Ik probeerde een andere systeem dat ook in het engels stond aangegeven. Hierbij kon je free keywords aangeven. Dat lukte alleraardigst. Ik vond aardig wat boeken over het deel dat ik als eerst wilde onderzoeken. De volgende stap was waar nou zo'n boek te vinden. Als je het boek aanklikte stond er wel iets van holding en een aantal. Maar geen duidelijke letter verwijzing of zo. Na mijn moed bij elkaar gezameld te hebben, heb ik dan ook de persoon drie computers van mij vandaan aangesproken (daar tussen zat niemand). Ik had als voorbeeld een van de interessante boeken (namelijk het boek dat ik in het International Community House de dag ervoor had gezien) op het scherm gezet. Ik vroeg hoe ik wist dat ik aan dat boek moest komen. Ze zei, oh dat staat in Osaka. Dat moet je even naar die balie lopen en het aanvragen. Oeps, het systeem was dus kendelijk met meerdere bibliotheken verbonden. Ik vroeg haar hoe ik kon zien dat een boek in deze bibliotheek, Kyoto dus, aanwezig was, maar deze vraag was wat te ingewikkeld. Ik besloot nog maar eens de help te lezen en zag toen dat ik in het andere zoeksysteem op de plaats van title trefwoorden kon invullen. Lekker duidelijk! Maar ook in dit systeem kon ik niet achterhalen waar het boek dan moest staan. Ik besloot dan ook maar gewoon te gaan zoeken.
Volgens Miss Fuij stonden de Engelse boeken zowel boven als beneden in een soort kelder waarvoor je achter de balie langs moest. Dat moest ik maar even vragen. Omdat zoveel mensen bij binnenkomst naar boven liepen, besloot ik dat ook te doen. Op de eerste verdieping (volgens Japanse begrippen is dit 2F en de begane grond 1) stond gelukkig een bord met aanwijzigen. Waar in de rest van de bieb alles Japans leek te zijn, was dit bord ook engels. De boeken bleken gecategoriseerd van A tot Y. In een categorie zat soms ook een sub-categorie. De meest interessante zocht ik op en ik ging op pad. Allereerst naar A waar politiek moest staan. Hummm, alleen maar Japanse tekens. Zo leek het in ieder geval, want het verschil met Chinees of zo ken ik niet. Bij NC, transport engineering, bleek dit ook het geval. Toen ben ik dus maar weer naar beneden naar de balie gelopen. Ik vroeg of ik naar beneden mocht want daar stonden immers de Engelse boeken. Ze staan boven en beneden was het antwoord (gelukkig bleek de vrouw achter de balie prima Engels te spreken en het ook prima te verstaan). Daarop gaf ze met een plattegrond van de bovenverdieping waarop tevens in het engels nog maals de categorien stonden. Uit de kaart bleek dat achter de rijen waar ik had gekeken de foreigner language boeken stonden. En jawel, toen ik weer naar boven liep was dit inderdaad het geval. Ook deze boeken waren opnieuw gecategoriseerd met de zelfde categoriën van A tot Y. Na heel wat rijen bekeken te hebben, heb ik een drietal boeken gepakt en ben deze in de leeshoek wat nader gaan bekijken. Het was trouwens bloedje heet in de bibliotheek, geen airco. Eén boek bleek bij nader inzien toch niets te zijn. Vervolgens heb ik nog een ander gepakt en was het 10 minuten voor 2 (twee uur had ik immers met Jan-Pascal af gesproken). Nu hopen maar dat ik de boeken ondanks dat mijn pas nog niet klaar was, mocht meenemen. Helaas stond niet meer dezelfde vrouw achter de balie, maar na het verhaal te hebben uitgelegd, moest ik de volledige titel plus nummer van het boek, mijn eigen naam, faculteit en telefoonnummer opschrijven en kreeg ik de boeken mee. Je moet ze alleen wel na twee weken al weer terugbrengen. Buiten bleek Jan-Pascal al een half uur op me gewacht te hebben, omdat hij dacht dat we om half twee hadden afgesproken.

Ondertussen was Jan-Pascal doorgelopen naar zijn eigen faculteit, via het universiteitswinkeltje voor een mok, een pak theezakjes, een pakje koude thee om op de drinken en een broodje voor onderweg. O ja, het regende weer eens. Bij Medische Informatica heb ik mijn bureau ontdaan van de computer die daar nog steeds vrolijk FreeBSD stond te draaien, door een tafeltje achter het scherm om mijn bureau te zetten en de computer daarheen te verplaatsen, zonder hem uit te zetten. Er kunnen trouwens een man of zeven in deze kamer, maar ik tot nu toe zijn meestal de secretaresse en Arwa er, met maximaal nog één student. Vandaag was het een eerstejaars informatica, die vroeg (in het Japans, aan Arwa) of ik "die van oktober" was, omdat ze om de een of andere reden hadden verwacht dat ik pas in oktober zou komen. Ze sprak trouwens geen Engels. Ik heb hier nu ook een email adres: janb@kuhp.kyoto-u.ac.jp, maar gebruik liever het adres op TB, want dat lees ik hier ook gewoon. Verder heb ik de tijdschriften geïnventariseerd en van de meest interessante de twee laatste issues meegenomen om "thuis" te lezen. Er was nog een demonstratie van een Hospital Information System, een pakket met een centrale database en een HTML-interface, zodat vanuit elke webbrowser met het systeem gewerkt kan worden. Helaas was de demonstratie, net als de software, helemaal in het Japans, zodat ik er verder niet veel van kon begrijpen. Wat wel leuk was om te zien was hoe de sensei (=professor) door de mensen die de demonstratie gaven begroet werd. Eerst werd het kaartje aangeboden, op twee handen en met een lichte buiging. Daarna volgden nog twee diepe buigingen, waarbij de handen los naar beneden hingen. Erg indrukwekkend, maar de sensei vond het niet bijzonder. Ik heb nog een folder van het systeem meegenomen (ook Japans helaas). Voordat de presentatie helemaal voorbij was, moest ik helaas al weer weg, omdat ik met Ellen bij de bibliotheek van de universiteit had afgesproken.

Trouwens Jan-Pascal was een half uur te vroeg op de afgesproken tijd en had dus nog een extra half uur de presentatie kunnen bijwonen. Hij had meteen toen Ellen twee uur zei terug gerekend van dan moet ik half twee weer terug gaan naar de universiteit. Die half twee had hij alleen vervolgens onthouden als zijnde de tijd waarop we af hadden gesproken.
Nadat we weer herenigt waren, zijn we wat te eten gaan halen in het winkeltje op het terrein van de univesiteit.Tevens kochten we een beker voor Ellen (om drinken op de universiteit in te kunnen doen) en een nieuw paraplu, hier maar 6 gulden. De broodjes vielen ons beide erg tegen, maar de kwarkjes waren prima. We moeten toch wat voor dat brood zien te vinden, want het is echt onaangenaam. We zaten het buiten bij het water op te eten, waarbij Ellen (voor de tweede keer) gestoken werd door een beest. Toen begon het ineens ook weer heel hard te regenen. Daarna zijn we opnieuw naar de fietsenhandelaar geweest. We zagen twee soort mountainbikes die ons wel bevielen, alleen zijn de fietsen bijna allemaal 26 inch. Dit lijkt een beetje klein. De man liet zien dat de zadels een eind omhoog kunnen. Ook had hij een type van 27 inch, maar zonder versnellingen. Als je een beetje buiten Kyoto wil komen, heb je dat nodig, omdat Kyoto in een vallei tussen heuvels en bergen licht. Die fiets met versnellingen kostte meteen een heel stuk meer, nog lang niet het tarrief van een nieuwe fiets in Nederland maar toch. We wilden nu nog zeker niets aanschaffen omdat ik nog even met mijn ouders wilde overleggen of ik beter een nieuwe dan wel een oude fiets zou nemen. Terug in het hotel besloot ik mijn moeder te bellen. Ze was het eens met mijn vraag dat we beter een taxi konden nemen naar het international house. Tevens overlegde ik over de fiets. De rest van de middag zijn we in het hotel gebleven, waarbij Ellen nog even indutte. 's Avonds was onze eetgelegenheid Kentucky Fried Chicken. Hier nam Jan-Pascal een menu (set geheten in Japan) en Ellen wat losse dingen, waaronder sla. Toen we wegliepen, viel een Cola van het blad uit Ellen's handen op de grond. Dit stond namelijk scheef op het randje. We kregen daarop een nieuwe. Op 2F hebben we alles opgegeten, waarbij we tot de conclusie kwamen dat de kip bij Chester Fried malser en minder taai is en bovendien van een lekkerder korstje voorzien is. Ons zie je dus de volgende keer weer daar! Als laatste deelden we de sla en wat bleek daar zaten hele stukken zeewier in. Nog steeds in de regen liepen we terug naar het hotel. Daar beginnen ze ons al aardig te kennen. Als je aan komt lopen gaat de piccolo voor de schuifdeuren staan zodat deze al voor je geopend zijn. Bij de balie hoeven we nog zelden het kamernummer te zeggen om de sleutel te krijgen.
Tevens hebben we vandaag al ons eerste cadeautje voor de terugkomst in Nederland gekocht. Lijkt misschien snel, maar dit moeten we gewoon geven. Het is voor Jeroen, maar wat het is verklappen we nog lekker niet. Ook hebben we gekeken naar 'Hanko', dat zijn stempeltjes waarmee mensen zich in Japan identificeren. In Nederland gebruiken we daar een handtekening voor. We willen kijken of we in het 'Katakana' onze namen kunnen spellen en dan ook van die stempels kunnen laten maken. Dan zijn we weer wat meer echt Japanner. Als het lukt lijkt me dat ook een heel leuk cadeau voor Matti.
We hebben ons voor de uitzending van Radio Nederland Wereld Omroep nog vermaakt met een spelletje dubbel patience en ieder een lekker warm bad. Na zo'n natte dag hadden we dat wel verdiend.

Terug naar week 39

25 september: tjoeke tjoeke?

Terug naar week 39

26 september: lezen, lezen en copiëren maakt zaterdag tot werkdag

Aangezien we niet zo heel veel geld meer bezaten en morgen immers met de Romantic train zouden gaan, werd het tijd om weer eens naar het pinautomaat te gaan. Gelukkig dat we deze week een nieuwe mogelijkheid hadden gevonden, want deze bevindt zich in het metrostation vlak bij ons hotel en daar gingen we dus ook naar toe. Helaas echter bleek het pinautomaat ons niet zo gunstig gezind als de vorige keer. In eerste instantie dachten we dat het aan het bedrag dat we wilden opnemen lag. We hadden namelijk besloten meer op te nemen aangezien we maandag een fiets willen gaan kopen. Misschien was het bedrag wel boven de limiet. Maar echter een tweede poging voor ¥10.000, het minimum, mislukte ook. En daarna een derde poging met een andere pas van een andere rekening baatte ook niet. Dan moesten we nog maar naar het ander automaat lopen.
Tevens wilden we vanavond naar 'Saving Private Ryan', de nieuwe film van Steven Spielberg gaan. We hadden gezien dat deze vanaf vandaag in Japan zou draaien en hadden bij een bioscoop in de straat van het hotel al geïnformeerd of de film in het Engels werd vertoond (op hun positieve antwoord hebben we, inmiddels wijs geworden uit ervaringen met positieve antwoorden van Japanners, ook nog gevraag of er dus Japanse ondertitel waren. Waarbij Jan-Pascal een ondertitel met zijn hand uitbeelde). Om vijf uur waren we bij de bioscoop en we waren niet de enige. De dames achter de kassa wezen naar het onderbordje, dat men vroeg moest zijn inverband met de drukte die men verwachte bij de volgende voorstelling. Wij vroegen daarop hoelang we van te voren aanwezig moesten zijn (de film begon om 18.40u)? Daarop antwoorden ze, met behulp van mensen uit de wachtrij achter ons, dat er al mensen binnen waren. Anderhalf uur van te voren leek ons wat overdreven en bovendien moesten we nog wat eten bij wijze van dinner. We vertrokken dan ook snel naar een Mac Donalds die toevallig aan de overkant gelegen was. Ondertussen vroegen we ons af of ze soms bedoelden dat er meer kaartjes dan aanwezige stoelen zouden worden verkocht en dat er dus mensen zouden moeten staan. We hadden ondertussen al besloten om maar na de maaltijd meteen terug te keren naar de bios. Om 17.20u waren we er dan ook weer en kon het wachten beginnen. Eerst gingen we langs een trap omhoog, waarna onze kaartjes werden gecontroleerd. Toen kwam een enorm lange roltrap, waarboven een wachtruimte. Hier was het al behoorlijk vol. Nog geen vijf minuten nadat we daar waren aangekomen, begon iemand van het theater wat te roepen en ging iedereen staan. Achter iets wat op een rij leek sloten we aan en deze wanorde van mensen begon te bewegen. Echter na ongeveer 10 meter stokte de rij. Vervolgens werd er een heel lang verhaal in het Japans opgehouden en wij intussen maar hopen dat we voor de goede film in de rij stonden. Echter iedereen kocht kaartjes voor dezelfde film dus het zou wel kloppen. Na het verhaal vroeg Jan-Pascal aan een Japanner naast hem (er waren er genoeg) wat er nou eigenlijk gezegd was. Het kwam er opneer, en dat dachten we al, dat met zoveel mogelijk moest inschikken. Tijdens het wachten van ongeveer een uur, werd dit inschik-ritueel nog een keer of vijf herhaald, waardoor we nog zeker een meter of 10 waren opgeschoven. Om ongeveer 18.25 uur ging de deur dan eindelijk open. We stonden zo vooraan dat we met ongeveer de eerste vijftig naar binnen konden. Het wachten was dus zeker niet voor niets geweest want we konden mooi op hoogte in het midden van de zaal een plekje zoeken. De bioscoopzaal was immens, ongeveer 750 zitplaatsen schatten we. Gekke was dat in het midden ongeveer 50 plaatsen aanwezig waren met witte hoezen over de stoelen. We vermoeden dat dit speciale plaatsen voor de première waren. Mensen die hier kwamen te zitten hadden ook een ander soort kaartje. Het was wel zielig voor twee niet Japanners die al een hele tijd op die stoelen zaten en toen bijna de zaal vol was werden verwijderd naar een ander stoel. Deze stoelen waren uiteraard op de beste rijen in het midden gesitueerd. Toen Jan-Pascal ging zitten, gingen prompt de Japanners die achter hem zaten staan en schoven 2 plaatsen op. Iedereen om ons heen had lekkere popcorn of een drankje of iets anders aangenaams. Wij konden echter niets kopen aangezien we niet wisten hoelang er geen geld uit de pinautomaten zou komen en de banken zijn tot maandagochtend gesloten. We hadden nog ongeveer net genoeg geld om de volgende dag door te komen als we heel weinig avondeten zouden kopen.
Vooraf gaande aan de film kwam natuurlijk net als overal op de wereld reclame en voorfilmpjes. De reclame kennen we al van de televisie in hotelkamer. Opvallend was echter dat geen enkele reclame over drank of sigaretten ging. Zo de maatregel voor sigarettenreclames die over een aantal jaar in Nederland en Europa ingaat, hier al gelden? Hypocriet is wel dat in Japan ongeveer 50% van de mensen rookt en dat is helaas ook vaak te merken. De reclames waren dan ook opvallend braaf. De voorfilmpjes waren opgedeeld in Japanse films en buitenlandse (lees Amerikaanse) films. Bij de Japanse films zat er eentje over een heldin tegen een drie-koppig draak. Soms leek dit een horror en op andere momenten een sprookje. De film zelf was aangrijpend, al hoewel Ellen de bestorming van de stranden in Normandië door de snelheid en eenvoud waarop dat vooral op het eind ging niet erg realistisch vond (de documentaires die in Normandië hierover vertoond worden, geven de geschiedenis veel beter weer). Echter de ideëen en oneenigheid binnen de groep die opzoek ging naar de soldaat waren wel zeker zoals ze er ook binnen de verschillende divisies er zijn geweest. Wel moet opgemerkt worden dat het erg raar voelt om tussen Japanners naar zo'n film te kijken. Maar als je kijkt trek je je daar toch niets van aan. We vragen ons wel af wat ze van de film vonden. Wat zeker tot verbazing leidde was dat een van de Japanners een legerjasje aan had met duitse vlaggetjes erop. Sorry maar dat trek je naar een dergelijke film toch niet aan.
Na de film zijn we nog gaan lopen richting het All cards plaza, waar de andere werkende pinautomaat door ons gevonden was. Na wat oneenigheid over de ligging van deze ruimte hebben we met zoeken deze toch terug gevonden. Alleen helaas deze was gesloten. We besloten daarop morgen wat eerder te vertrekken om nog maals te proberen in het metrostation te pinnen en als dat niet lukte morgen terug naar de All card plaza te gaan. De terugweg naar het hotel kon worden ingezet.
Terug in het hotel luisterden we nog naar de radio en hoorden tot onze schrik dat dit weekend een aantal Japanse banken falliet zou gaan/was gegaan. Maar welke werd uiteraard weer niet vermeld en dat nu we al een kleine week een aardig kapitaaltje op een Japanse bank hebben staan.

Terug naar week 39

27 september: toeristje spelen

Terug naar week 39 

Naar top van de pagina

Week 40: 28 september - 4 oktober

28 september: djieten-sja kopen, kost bijna de hele dag

Terug naar week 40

29 september: adreswijzigen kost ook weer tijd

Terug naar week 40

30 september: inpakken en nog niet wegwezen

Toen ik bij Medische Informatica kwam, lag er een mailtje van mijn ouders uitgeprint klaar. Ze hadden gedacht dat ik de e-mail van mijn TB-adres vast niet in Japan zou kunnen lezen, zodat ze ook maar een kopie naar Prof. Takahashi hebben gestuurd! Die kon het natuurlijk niet lezen, maar heeft het wel voor me uitgeprint. Er lag ook een briefje dat ik bij de secretaresse van de professor langs moest komen. Ik moest namelijk nog het één en ander betalen: ¥ 9600 voor de 'eligibility check', ¥ 82500 inschrijvingsgeld, en dan nog ¥ 156600 voor zes maanden collegegeld! Dat kon ik natuurlijk niet meteen betalen, en ik kan ook niet meer dan ¥ 70000 per dag pinnen, maar dat was niet zo'n probleem. De eerste twee bedragen konden door de afdeling worden voorgeschoten, en het collegegeld moet ik uiterlijk eind oktober betalen. Dat lukt natuurlijk wel, al moet ik dan nog een paar keer naar het centrum om daar te pinnen (ongeveer 25 minuten fietsen vanaf de universiteit). Vandaag was het bureau van de faculteit dicht, dus heb ik afspraak gemaakt om morgenmiddag, na de verhuizing, daar met de secretaresse heen te gaan.

Elke woensdagochtend heeft medische informatica een Research Orientation, waarin door één of meerdere mensen gepresenteerd wordt met welk onderzoek ze bezig zijn. Over een tijdje zal ik zelf ook zo'n presentatie gaan geven. De presentatie van vandaag werd gegeven door Arwa, over haar chipkaartsysteem. Ze had (heel vriendelijk) de PowerPoint presentatie in het Engels gemaakt, en vertelde daar in het Japans bij met af en toe een klein stukje Engels voor mij. Het ging om een kostenanalyse van de invoering van een chipkaartsysteem voor alle patienten in Japan. Dit gedeelte kon ik niet helemaal volgen, maar later heb ik een artikel hierover gevonden. Daarna wilde ze een demonstratie van haar systeem geven. Helaas zat lukte de netwerkverbinding niet goed, zodat de demo nog een andere keer moet komen. Vervolgens kreeg ze allemaal vragen over het databaseformaat, terwijl het daar helemaal niet over gaat (zie verderop). Bovendien werd er nogal gediscussieerd over welke informatie er nu op de chipkaart moet staan en hoeveel bytes je voor de naam moet reserveren. Een normale Japanse naam bestaat uit 2 kanji (karakters), en elke kanji kost twee bytes. Ook deze vragen waren eigenlijk niet zo relevant. Na afloop van de vragen vroeg Arwa waar ze haar laatste artikel heen moest sturen (naar welk journal). Nu werd de professor volgens mij, al glimlachend, toch wel wat onaardig. Het leek er even op dat hij het artikel helemaal niet wilde laten insturen, maar dat kwam bleek achteraf omdat hij het nog niet helemaal gelezen had. Na afloop van het praatje van Arwa was er nog een praatje van een eerstejaars Masters studente (hier doe je eerst 4 jaar universiteit en dan 2 jaar Masters) over MRI, maar dat leek wel te bestaan uit voorlezen uit kopieën van een boek. Er waren al een aantal mensen weggegaan, toen ben ik ook maar verdwenen. Toen nog even nagepraat met Arwa over hoe haar systeem werkt. Ze heeft een demonstratie-databaseserver, nu draaiend op een laptop onder Linux, met Apache als webserver. Verder een clientmachine met chipkaartlezer en Netscape als webbrowser. Er is een plug-in voor Netscape en Microsoft IE geschreven door het team om de chipkaartlezer aan te kunnen sturen. Op de chipkaart staat een sleutel voor DES en het DES-algoritme zelf (64 bits). Dat zorgt ervoor dat de sleutel gecontroleerd kan worden, zonder dat de sleutel ooit de kaart hoeft te verlaten. Als je met zo'n clientmachine verbinding maakt met de database-server, dan stuurt de server (via SSL) een challenge naar de client. Die challenge wordt vervolgens op de chipkaart door het DES-algoritme bewerkt, wat een response oplevert. Deze response gaat weer terug naar de server, die dan na kan gaan om welke patient het gaat, en bovendien of de chipkaart niet vervalst is. Misschien een beetje een ingewikkeld verhaal, ik schrijf er later nog een uitgebreider verslagje over. Ondertussen was het alweer tijd om terug te gaan naar het hotel om te pakken voor onze 'verhuizing' morgen

Intussen had Ellen geen theezakjes gevonden, maar wel lunch voor haar en Jan-Pascal gekocht. Tevens kocht ze een flesje evian-water. Daarmee ging ze bij de rivier op een steenblok zitten, daar zaten ook wat andere mensen met een krantje of zo. Ze had de teksten van Taniguchi over het model hier in Japan al aanwezig meegenomen, omdat voor de dag van morgen nog eens goed te bestuderen. Dit maal kwam ze gelukkig zover dat ze de hele uiteenzetting in formules precies kon volgen. Erg handig dus, nu kijken of dat in de programma's ook wil lukken. Er waren wel wat lastige zwervers, die haar af en toe uit haar concentratie haalde, maar de zon maakte ook een boel goed. Vandaag was het weer beduidend warmer geworden en de lucht was ook erg opgeklaard. Na een uurtje, besloot ze wat te gaan lopen over de winkelstraat. Maar hier was natuurlijk nog bijna alles gesloten. Dan maar weer terug naar het hotel waar ze anderhalf uur na de afspraak weer aankwam. Op de hotelkamer vervolgens is ze begonnen met alle spullen weer in te pakken. Vraag was in hoeverre dit zou gaan lukken, aangezien we wel al wat nieuwe dingen gekocht hadden. Maar op weg hier naartoe was zeker in de rugzakken nog ruimte over, aangezien we anders zeer boven onze bagage-limiet zouden zijn gekomen. Het lukte dan ook zeer aardig, al hoewel ze eerst vergat de nette pakken in te pakken. Met een kunstgreep lukte dit uiteindelijk wel goed. Nu staan alleen de laptops nog buiten de 'koffers' en dingen als toiletartikelen en spullen voor de laatste nacht.
Na het inpakken begon het wachten op Jan-Pascal. Toen hij om 13.00u nog niet terug was, heeft Ellen vast wel haar deel van de lunch naar binnen gewerkt. Om 13.30u toen dat dus net op was, kwam Jan-Pascal wel terug. Hij kon ook nog even eten en vertellen over de ochtend.

Vervolgens in de middag zijn we eerst weer aan het werk geweest aan de stukken waar we gisteren ook mee bezig waren geweest. Beiden dachten er ook over na wat we morgen tijdens onze eerste werkdag op de universiteit zullen gaan doen. Alhoewel het natuurlijk de vraag is, hoe laat we klaar zijn met verhuizen en wat er dan vervolgens allemaal nog meer moet gebeuren voordat je echt aan het werk kan. Denk aan bibliotheekpas ophalen, laptop op netwerk aansluiten, misschien nog wat kennis maken enzovoort. Nog voor vijven gingen we naar de 'cirus'-pinautomaat. Jan-Pascal moet namelijk een deel van het collegegeld betalen en heeft daar dus geld voor nodig. Tevens moeten we morgen een borg van ongeveer drie-en-een-halve maand huur betalen, en aangezien alles cash moet, zullen we nu wel wat geld moeten 'maken'. Ellen wilde van haar Japanse rekening pinnen, maar kon het symbool van opnemen weer niet vinden (het boekje voor vergelijking hadden we niet bij). Toen gingen we, na een bezoekje aan de bakker voor lunch van morgen, naar een andere bank. Hier was het opname-symbool meteen gevonden. En het lukte dus ook. Voor Jan-Pascal is het wel rot. Het collegegeld kan niet met een creditcard of zo betaald worden dus moet hij de komende dagen steeds opnieuw naar de pinautomaat toe om geld te gaan pinnen.Er zit namelijk een limiet op het opnemen van geld (net als in Nederland natuurlijk). Dit betekent dat hij dat hij toch een keer of 4 of 5 nog hier naar toe zal moeten. Omdat het nu pas kwart over vijf en dus wat vroeg voor eten was, liepen we nog wat doelloos rond voordat we ons laatste maaltijd vanuit het Royal Hotel konden gaan nuttigen. Dit gingen we opnieuw in Café Paris doen. Wederom een 'steak frites' met 'salade verte'. Dit maal name we ook wat brood, omdat dat erg goedkoop was. Waarom bleek want we kregen maar twee stukken. Tevens om te vieren dat dit het laatste maal uit eten van uit het hotel was name we een biertje en wel Heineken, dat ze hier hadden uit zo'n mooie echte stenen tap van deze brouwer. Dit maal kregen we meer frietjes op het bord erbij, maar geen extra bord. Ach het was zeker genoeg voor ons. Intussen was het wel wat gaan regenen, maar toen we gereed waren was het gelukkig weer droog. We liepen terug naar het hotel om voor de laatste keer hier een bad te nemen. Jan-Pascal tikt nog een emailtje voor de professor van TB en we pakken nog de laatste dingetjes in...

Terug naar week 40

1 oktober: verhuizen, werken en regelen

Als je binnenkomt is, is er een halletje met rechts de badkamer, ongeveer 1,5 bij 2,75 meter. Daarin staat een wc, een wastafel en een bad (1 meter bij 60 cm). De ruimte om te keren is er net en alles is op litiputer-hoogte maar daar hebben ze hier meer last van. Het halletje uitlopen kom je in de keuken/eetkamer. Deze is ongeveer 3 bij 3 meter. Het keukenblokje bestaat uit een enorm grote gootsteen, zonder stopje, een tweepits elektrische kookplaat, drie bovenkastjes en wat onderkastjes. Vooral de kastjes zijn enorm vies om aan te voelen en stikken enorm. Ook dit allemaal weer op een hoogte zo'n twintig centrimeter lager als in Nederland gewoon is. Verder bevat de keuken een Amerikaans aandoende koelkast bij al dat kleins. Deze koeler bestaat uit een koel en een vriesdeel en beide behoorlijk wat formaat betreft. Daar bovenop staat een combi-oven-magnetron. In de hoek staat een tafel met twee stoelen. Verder is er nog een servies kast, een schoenenkabinet een een nachtkastje (door eerdere bewoners vanuit de andere kamer verplaatst). In de rechter achterhoek van de keuken/eetkamer kun je door een deur naar de slaap/living/studeerkamer. Hier staan twee eenpersoonsbedden, die door eerdere bewoners tegen elkaar zijn gezet en de matrassen 90 graden zijn gedraaid. Aan de muur hangt een nederlands-japans vlaggetje, wat er op duidt dat hier toch al eerder Nederlandsers in de kamer hebben gezeten. Dat verklaart misschien ook waarom die matrassen gedraaid zijn. Het bed heeft namelijk twee opstaande randen, waardoor als je maar iets groter als wij zijn (ongeveer 1,85m) je toch niet fijn in het bed ligt. Achter het bed is een enorme geïntergreerde kast in de muur, waarvan één plank zo hoog hangt dat je niet kunt zien wat er op ligt. Verder staat er een bureau met stoel en een bank. De kamer is ook uitgerust met een hangkast een een boekenkast. Deze kamer is ongeveer 4,5 bij 3,5 meter. Totaal hebben we zo 35 m2 tot onze beschikking. Zowel keuken als slaapkamer komen uit op het balkon. Daarop staat nog een wasmachine en hangen een aantal lijntjes. De kamers zijn beide uitgerust met airconditioning. Al met al is het dus helemaal niet slecht! Enige is dat er aan potten, pannen, borden enzovoort dus helemaal niets is, zoals ons van te voren ook al was meegedeeld.

Op de fiets, ondertussen was het gelukkig wel stralend mooi weer geworden, naar de universiteit koste ongeveer tien minuten en toen scheidden onze wegen om elkaar na kwart voor vier weer te zien om dus nog lakens te gaan regelen. Ellen ging eerst naar de bibliotheek om haar pas op te halen. Dit ging wonderbaarlijk goed. Ook vroeg ze of er nog een plattegrond van het onder gedeelte van de bibliotheek in Engels was. Vorige keer had ik immers een handig blad van de eerste verdieping gekregen. Daarop kreeg ik een volledig Engelse folder van de bibliotheek. Vervolgens ging in naar de faculteit. In 'mijn' kamer was nog een student aanwezig. Op mijn bureau zat een briefje van de secretaresse geplakt of ik even bij haar langs wilde komen. Dat was ik toch al van plan, maar dan bij haar kamergenoot meneer Kurauchi om mijn laptop in het netwerk in te kunnen pluggen. Van de secretaresse kreeg ik dus die formulieren die ik net de ochtend had ondertekend. Als ik naar het international house zou gaan zou zij of Kurachi wel meegaan. Maar ik ben al geweest, daarom ben ik zo laat. Deze ochtend heb ik al mijn spullen verhuisd. Dat was dus weer niet helemaal duidelijk bij ze aangekomen, ach. Ik ga die papieren zelf nog wel brengen zei ik daarop, want ik moet toch nog voor lakens terug. Tevens moet dit formulier nog getekend worden. Dat zou ze wel even regelen. Meneer Kurauchi was even naar de bank maar als hij terug was, zou ze hem naar me toe sturen. En als er iets was... moest ik maar langs komen.
Daarop vertrok ik weer naar mijn eigen werkplekje. Daar pakte ik vast mijn laptop uit en ging maar wat verder lezen in de boeken die ik mee had genomen. Het duurde erg lang voordat Kurauchi kwam. Maar toen kwam hij ook meteen met netwerkkabel en netwerkkaart. Die laatste heb ik niet nodig want die heb ik zelf ook, met de drivers geïnstalleerd. Dat was natuurlijk erg handig voor hem. Daarop was het een koud kunstje om mij deel uit te laten maken van het netwerk. Een stuk moeilijker bleek mijn email. Ik wil graag gebruik maken van mijn Nederlandse adres. Voor iedereen in Nederland die dat kent erg handig en bovendien krijg ik dan ook de mailtjes die aan alle studenten van de faculteit TB worden gestuurd binnen. Kan ik daarvan ook op de hoogte blijven. Maar het netwerk van deze afdeling was een subnetwerk en daarom kon het niet op een eenvoudige manier. Een beetje geklooi en heel wat tijd later was hij er toch achter. Er moest een hekje (#) achter mijn loginnaam en daarachter de incoming-mailserver. Bij de incoming mailserver zelf moest vervolgens de mailserver van het subnet. Prima hoor, als het maar werkt en dat deed het ook. Meteen had ik dertig mailtjes, omdat ik het natuurlijk twee weken niet gelezen had! Het duurde bijna 10 minuten om ze binnen te krijgen, ook omdat er een erg lang bestand bij een mailtje zat. Maar vervolgens kon ik aan de printer worden gekoppeld. Ook dit ging wonderbaarlijk goed, alleen kon ik vandaag niet printen om de studenten met de printers aan de slag zouden gaan. Mij best als het in de loop van de tijd maar kan.
Toen hij met alles klaar was, stond er nog een student naast me, die wat wilde zeggen. Hij zocht duidelijk naar woorden, waarop ik zei dat hij best de tijd mocht nemen en dat een foutje niet geeft. Hij wilde iets uitleggen over magneetjes die hij in zijn hand hield en wees steeds maar naar het andere eind van de kamer. Daarop zei ik dat ik wel even met hem mee zou lopen, dan kon hij laten zien wat hij bedoelde. Het ging dus om een vaag bord, bij de ingang dat ik al wel eens had gezien. Op dat bord moeten alle studenten uit die kamer aangeven, waar ze zijn of wanneer ze weer komen. Bovenaan het bord hangen zeven vakken, die de dagen van de week voorstellen. Als je vertrekt moet je daarop aangeven welke dag je weerkomt (Dus zou ik morgen weer komen, dan moet je vrijdag aangeven). Daaronder zijn vier vakken. De eerste betekend ik ben studeren, bijvoorbeeld in de bibliotheek of zo. De tweede is ik ben lunchen, de derde ik ben kort weg en de vierde ik ben in deze kamer. Helemaal onderaan staat een kolom met tijden, mocht je op een dag weggaan en dezelfde dag weer terug komen moet je daarop zetten hoelaat dat ongeveer zal zijn. Nou ik mocht dus een magneetje uitkiezen en daar mijn naam op plakken. Tevens wees hij aan wel ding van hem was. Stom is wel dat al de Japanse studenten hun namen natuurlijk in Japanse karakter is. Ik kan dus niet zien wie, wat, hoe of wanneer allemaal komt, maar zei mij wel. Echt een soort controle lijkt het wel. Maar goed als ik hun er blij mee maak, waarom dan niet.
Intussen kwam meneer Kurauchi weer binnen. Hij vroeg of ik het mailtje om te testen al aan hem had gestuur. Nou dat had ik dus allang gedaan. Maar kendelijk was het het verkeerde adres. Vijf minuten later kwam hij binnen en zei dat het werkte. Nou kon ik ook de email die ik al voor een aantal mensen had geschreven wegsturen. Verder kon ik mooi wat surfen naar Japanse internet providers en vooral weer mijn compu gebruiken om verder te werken aan mijn stuk over de locale overheid. Intussen was het twee uur en wist ik echt niet of je hier binnen nou mocht even of niet. Ik heb maar een beetje mijn broodje opgegeten, maar de rest van mijn lunch in mijn tas laten zitten. 's Middags kwamen er nog veel meer studenten, maar niemand die mij begroette of kennis met mij kwam maken. Echt vaag hier. Samen hadden ze van alles tegen elkaar te zeggen, maar tegen mij praten ho maar. Ik voelde me echt alleen in een grote boze wereld. Ik probeerde nog mail te sturen naar meneer Taniguchi maar ook dit kreeg ik steeds terug. Ik dacht dat hij vandaag weer zou beginnen, maar zeker weten deed ik het niet. Toen het kwart voor vier was geworden, liep ik langs de secretresse, kreeg mijn getekende (eigenlijk gestempelde) formulier terug en vroeg nog of Taniguchi er al was. Ze had hem nog niet gezien, maar morgen zou hij wel komen. Tevens vroeg ik het emailadres omdat degene die ik in Nederland had gebruikt steeds maar niet werkte. Nou de adressen bleken dus verandert te zijn. Transfac werd nu Urbanfac. Ja, dat kon ik toch niet weten.

Ondertussen was Jan-Pascal op zijn faculteit ook weer aan het werk. Aangezien ik een beetje achterloop met schrijven van dit verhaal, staat er van mij niet zo veel hier, sorry. Ik heb in ieder geval verder gesproken met de mensen van het chipkaartproject over over hoe werkt. Natuurlijk was het probleem van de demonstratie gisteren iets heel simpels: een stekkertje zat verkeerd om. Dat kan eigenlijk helemaal niet, daarom had niemand het ook gecontroleerd, maar toch was het gebeurd. Vandaag werkte het allemaal prima, hoewel je aan een demonstratie natuurlijk niet kunt zien of het allemaal veilig gebeurt en er niemand in kan breken. Maar uit de uitleg erbij denk ik dat het goed in elkaar steekt. Ik heb samen met Arwa geluncht bij de studentenkantine van de medische faculteit. Er is ook een luxere kantine, met volgens Arwa als voornaamste verschil: dubbele prijzen. Ik nam een stukje tofoe (in Nederland heet dat tahoe) met iets erop en natuurlijk sojasaus. Verder een bakje rijst (natuurlijk), wat boontjes met iets van gemalen sesamzaadjes, en een soort vis waar ze iets mee hadden uitgehaald (eerst gedroogd en dan weer gestoomd of zo). Vooral die vis eten met stokjes was een belevenis. Natuurlijk kon Arwa het allemaal veel sneller eten dan ik, maar ik vond zelf dat het vrij aardig ging. 's Middags ben ik met de secretaresse naar de inschrijving geweest. Dat was niet zo spannend, aangezien het voornamelijk in het Japans en buiten mij om ging. Maar ik krijg pas een collegekaart als ik al het collegegeld heb betaald. Wat ik verder deze dag heb gedaan, weet ik niet precies meer. In ieder geval moest ik alweer veel te snel weg om Ellen op te halen: we wilden immers nog wel lakens hebben voor vanavond!

Het duurde erg lang voordat Jan-Pascal weer kwam, maar rond vijf over vier konden we richting het International house. Daar aangekomen, was het een stuk rustiger dan de ochtend en kon het meisje met ons meelopen naar de lakens. Dat was maar goed ook want het bleek dat de twee sets die ze had klaargemaakt, niet meer in de kamer lagen... We hadden een kar meegenomen om alles op te vervoeren. 1 set bestaat uit: een soort bovenmatras, twee lakens, een kussen, een kussensloot en twee dekens. De lakens en het kussensloop moeten iedere woensdagochtend op de tweede verdieping worden neergelegd en kan met meteen nieuwe meenemen. Dat alles wordt dan gewassen. Mooi want dan hoef je dat dus niet zelf te doen!  We gaven nog de formulieren getekend en wel af. Ook hadden we even de post uit de brievenbus gehaald. Niets voor ons natuurlijk, maar wel de Engelse telefoongids, die al eerder erg handig bleek te zijn. En verder nog post voor oude bewoners en jawel eentje heette Andre de Roo. Dat lijkt me toch wel erg Nederlands. Ook zaten er reklamefolders van de Pizahut bij (mooi bewaard natuurlijk). Verder nog uitnodigingen voor films van afgelopen mei, dus ik weet niet hoelang dit wel niet leeg heeft gestaan.
In de kamer zetten we de airco aan en deze de deuren, die nog op een kiertje stonden dicht. Helaas stonk het nog steeds. Toen bleek ook dat de afstandbediening van de airco in de slaapkamer het niet deed en daarmee de airco ook niet. We liepen dan ook snel nog hiermee naar beneden maar het office was, al dicht. Dan maar de volgende ochtend. Bedden opdekken was niet eenvoudig, zeker niet als je al zoals Jan-Pascal zei, al sinds voor je zelf je bed op maakt onder een dekbed slaapt, maar uiteindelijk waren we me het resultaat zeer te vreden. We liepen nog wat door het huis en bekeken de lounge, lobby en de wasmachines voor de single room, in de hoop dat daarbij gebruiksaanwijzingen te vinden waren. Terug in de kamer bekeken we ook maar eens alle boekjes die onder de telefoon lagen. Dit bleek onder andere een boek met huisregels te zijn, waarbij een beschrijving van de airco in het Engels en van de koelkast. Tevens een aanwijzing hoe de kookplaat schoon te maken, dus dat was allemaal erg handig. Het was etenstijd geworden en voor deze laatste keer, voorlopig zouden we een hapje buiten de deur eten. Eigenlijk zouden we naar de Mac bij de universiteit gaan (na vijf uur) maar omdat we nu nog voor vijven die lakens moesten regelen ging dat niet op. We zochten dan ook naar wat Japans. In de buurt van het International House zat niet veel. Wel een bakker met brood dat volkoren leek, dus dat moesten we zeker proberen en stokbrood. Nog een stuk verder gefietst kwamen we een MacDrive tegen en daar hebben we dan ook maar een set gekocht en genuttigd. Aangezien we al weer een heel eind richting de grootte supermarkt waren gefietst (ongeveer gelegen halverwege de weg van het international house naar de universiteit) besloten we hier nu in tegenstelling tot de vorige keer een kijkje te gaan nemen.
De helft van de onderste verdieping was etenswaren. Hier kochten we prei, dat gaat per drie of veel, aubergines, taugé en knoflook van de verse producten. Je moet wel afleren om op de prijzen te letten en deze met Nederland te vergelijken want dat vind je hier toch niet. Nu denken we dus steeds is dit vergelijkbaar of goedkoper met wat we eerder hebben gezien. Na de verse groente kwamen we op de vis afdeling en wat ze daar allemaal hebben wil je eigenlijk niet eens weten. Het is ongeveer een derde van het totale oppervlak van de voedstelafdeling dus dat zegt wel wat. Na de vis kwam het vlees. Hier was rundergehakt in de aanbieding, dus namen we maar een pak van ongeveer vier ons (kunnen we in tweeën delen en in de diepvries doen) en nog stukjes varkensvlees. Vervolgens kwamen we langs iets wat misschien boter was maar dat wisten we niet zeker. Bij de melk zagen we dezelfde halfvolle als we eerder hadden getest, dus daar konden meteen twee pakken van mee. Nog Cornflakes, Cola en toen op naar de suiker en zout. Na goed zoeken leken we het gevonden te hebben. Nu alleen nog olie om in te bakken, maar ja welke. Nou dan nemen we er maar één. Ook namen we tomatenpuree om sausje van te maken en ingevriesde boontjes. Na het afrekenen gingen we op de andere verdiepingen kijken. Daar was kleding en nog hoger huishoudartikelen en elektronica. Om niet meer vracht te creëren besloten we terug te gaan naar Shugaguin. Het was nu donker, dus konden we onze lampen testen. Het geeft je wel een onveilig gevoel geen achterlicht te hebben, maar het is hier normaal. Eigenlijk rijdt trouwens iedere Japanner helemaal zonder licht.
Terug gekomen in het International house, stopten we de aankopen weg en belden nog even naar Leiderdorp. Even vertellen dat alles gelukt was en afreageren dat het toch eigenlijk best wel viezig is. Daarop zij Annelies natuurlijk, dan gaan jullie dit weekend eerst alles lekker een sopje geven. En daar had ze natuurlijk wel gelijk in. Ook had ze nog een geweldige tip om en luchtverfrisser te kopen, daar zou het geurtje vast wel van verdwijnen. Nog even naar de wereldontvanger geluisterd en toen gaan slapen in ons nieuwe onderkomen.

Terug naar week 40

2 oktober: in het land van de rijst, duurt rijst eeuwen

Ellen reed dus rechtstreeks naar Civiel Techniek toe. Eerst even email lezen. Er bleken heel wat mensen gereageerd te hebben op de mailtjes die ik gisteren verstuurd had. Leuk en bedankt allemaal. Ik zal snel nog terug reageren, maar tot nu toe kan ik alleen nog maar van de universiteit mailen en moeten we de rest van de tijd nog steeds van alles halen om te zorgen dat we ongeveer een normaal leven kunnen leiden. Ik had met mezelf afgesproken om iedereen goede dag te zeggen en dan af te wachten hoe ze zouden reageren, misschien zou dat naar de andere studenten het ijs breken. Maar helaas er was maar een student en die schok wel zo erg van mijn groet dat hij perplex niets meer zei. Nou ja, ik besloot maar snel het emailtje voor Taniguchi aan het goede nieuwe adres te sturen, want daarin had ik hem onder andere gevraagd mij voor te stellen aan de studenten die ook aan City Logistics werken. Nu maar afwachten of en wanneer hij reageert. Vervolgens ben ik aan de slag gegaan met het afmaken van het stuk over locale overheden in Japan. Ook werkte ik aan het stuk over Japan in het algemeen. Intussen waren meer studenten gekomen, maar ook deze converseerden tegen iedereen behalve mij.
Jan-Pascal kwam langs om me te halen om brood te gaan eten. We gingen naar de CO-OP, de winkel op het universiteitsterein waar alles goedkoper is. We haalden wat melk en ook een fles fris voor Ellen, zodat ze die op haar werkplek kan zetten, om wat te drinken te hebben. Tevens haalden we vuilniszakken, wasknijpers en allesreiniger. Het was nog steeds zonnig en helder weer, waardoor we heerlijk in het zonnetje buiten konden eten. Het warme weer zorgde wel dat je boterham erg snel uitdroogde. Na het eten spraken we af dat JP Ellen ook 's middags zou komen halen.

In de middag maakte ik (Ellen) beide stukken van de ochtend af. Dat was snel voor elkaar. Ondertussen had ik helaas nog steeds niets van Taniguchi ontvangen. Het aantal studenten in de kamer was wederom gegroeid alleen wie wat of hoe ze zijn is mij onbekend. Ik las nog wat in een ander boek dat ik had meegenomen en besloot toen naar de bibliotheek te gaan. Daar zocht ik boeken over bedrijven in Japanse binnensteden. Natuurlijk weer onvindbaar, maar wel vond ik twee boeken over Japanse bedrijven. Eén ging over hoe kleine Engelse bedrijven voet aan de grond kunnen krijgen in Japan. Terug op de universiteit was het ongeveer vier uur vrijdagmiddag. Inplaats van dat het heel rustig was op mijn werkplek, waren de andere studenten drukdoende met elkaar en allerlei spelletjes. Dit maakte werken voor mij ongeveer onmogelijk en dus besloot ik de nederlandse kranten op internet te gaan lezen. De volkskrant had niet echt veel nieuw en was ook niet helemaal afgedrukt. De telegraaf was wel compleet. Ik schreef me ook nog even in voor het internet nieuws van Radio Nederland Wereldomroep. Nu krijg ik iedere dag twee mailtjes, één met internationaal en één met Nederlands nieuws. Ook zocht ik nog even naar Japanse providers. Toen het kwart over vijf en begon ik me toch wel af te vragen waar Jan-Pascal bleef. We hadden immers vijf uur afgesproken. Daarop heb ik dan ook maar mijn spullen gepakt en net toen ik de deur uit liep kwam hij aanlopen. Hij had beneden voor een dichte deur gestaan. Inderdaad had Miss Fuij zoiets gezegd, dat het gebouw om vijf uur sloot. Je kunt dan alleen er nog uit, als je er dan in wilt moet je de sleutel (die ik dus bezit) hebben. Hij was uiteindelijk binnengekomen door te wachten tot iemand naar buiten ging.

Jan-Pascal was ook weer aan het werk geweest deze dag. Ook bij hem is er 's ochtends trouwens vrijwel niemand te vinden. Rond 10.30 uur komt Arwa en nog later komen er soms wat andere studenten binnen. Dit heeft er mee te maken dat veel studenten een bijbaantje hebben om het hoofd boven water te houden. (Net als in Nederland, hoewel het daar met het studiefinancieringsstelsel met leningen onder goede voorwaarden niet heel erg nodig is). In Japan kan je alleen soms een beurs krijgen. Hetzelfde geldt trouwens voor promoveren: dat gaat volledig op eigen kosten, met soms een beurs. Je moet om te promoveren trouwens eerst een aantal credits verzamelen (met college's en zo) en drie artikelen schrijven en publiceren. Als dat klaar is, krijg je al een soort Japanse titel, waarmee je aan een universiteit kunt werken. Pas als je je proefschrift hebt geschreven (dat kan dus als je bijvoorbeeld als lecturer werkt), krijg je de Ph.D. titel. Het is vandaag ook gelukt om te printen op de laserprinter bij ons in de kamer. Het is één of andere IBM-printer die alleen in Japan verkocht wordt, en er stonden dan ook geen drivers voor op de Windows 95-CDROM. Toen ik hem via het netwerk aansloot, werden er wel automatisch drivers voor geïnstalleerd, maar die deden het niet. Als ik probeerde te printen, kwam er een foutmelding dat er een DLL verkeerd was aangeroepen. In de printer-eigenschappen waren ook allemaal onleesbare tabbladen gekomen. Het bleek dat de problemen te verhelpen waren door later een IBM ProPrinter te installeren. Dan wordt er gevraagd of je een aantal Japanse DLL's wilt vervangen door de Engelse of Nederlandse versie. Als je dat doet, werkt het naderhand allemaal prima. Ik kan nu dus ook printen, het gaat al goed. Aangezien ik nu bezig ben mijn achterstand met schrijven in te lopen, houd ik vandaag even kort. Maak ik later nog wel goed.

Samen fietsen we terug naar huis, waarbij we nog even langs een drogist gingen. Hier kochten we shampoo voor Jan-Pascal en een luchtverfrisser. Deze laatste was erg grappig aangezien de gebruiksaanwijzing echt onbegrijpelijk was. Maar de lucht gaat er beter van ruiken dus we zullen in iedergeval we iets goed hebben gedaan. Bij terugkomst zat in onze brievenbus inderdaad een gebruiksaanwijzing voor de wasmachine dus die kunnen we ook gaan testen. Daar konden we eerst even op verhaal van de dag komen en vervolgens gingen we dan onze eerste maaltijd in Japan bereiden. Het werd rijst met stukjes varkensvlees in een tomatensaus met prei, aubergine en taugé. De meegenomen tefal-pan deed het prima voor het vlees en de saus. Alleen het aan de kook brengen van het water voor de rijst was een verhaal apart. We hadden de vorige dag rijst gekocht waarop op de achterkant met plaatjes en tijden was aangegeven hoe de rijst bereid moest worden. Zo wisten we dus dat het vijftien-minuten rijst was. Wel was dit een zak van 2 kilo, wat hier de kleinst mogelijke is. Het water wilde echter maar niet gaan koken. Helaas hebben we geen deksel bij ons, dus dat maakte dat alles nog langer duurde. Het duurde zeker wel een half uur voordat het er naar uitzag dat het opgewarmd was. Met de saus intussen was ook niet alles koek en ei. De door ons gekochte olie had vreemde trekjes als we deze opwarmde. Eerst werd het troebel en toen ging het raar doen. We deden het vlees erin maar dat werd wel gebakken. Ook de saus werkte wel. We waren even bang dat het misschien azijn zou zijn. We proefden dan ook een klein beetje. Als het azijn zou zijn, konden we wat suiker erbij doen om de zure smaak te verdoezelen. Maar tot onze grote verbazing smaakte het ontzettend zoet. Wat het is? De saus, zonder de taugé was na 40 minuten toch echt wel klaar. Na een kleine 40 minuten hebben we de rijst dan ook maar gewoon erbij gegooit. Na ongeveer een uur was toen alles klaar en konden we eindelijk eten. Dit was het dus niet echt. Het eten zelf smaakte prima, alleen een beetje flauw. Gek he, als de groente toch zo'n 45 minuten hebben opgestaan. Afwassen was nog niet zo eenvoudig. In de gootsteen zit een enorm afvoerputje, maar er is geen stopje om deze te sluiten. We hebben dan ook net als met kamperen vaak een pan gevuld met sop en water en hieruit de rest afgewassen. De pan natuurlijk als laatste.
De avond hebben we ons verder vermaakt met een potje tripple yatzee, gewonnen door Ellen. Voor de volgende dag nog wat ideeën gemaakt en gaan slapen.

Terug naar week 40

3 oktober: grote soo-djie soeroe

Terug naar week 40

4 oktober: mobiel is iedereen, maar mobiel worden kost enige moeite

Ondertussen hadden we besloten dat we allebei voor de tijd dat we in Japan zijn een mobiele telefoon willen hebben, om elkaar makkelijker te kunnen bereiken. Ellen heeft namelijk geen telefoon op haar kamer, en bij Jan-Pascal staat er wel een, maar die wordt door de hele zaal (van maximaal zo'n tien man) gedeeld, en is tegelijk ook fax. Bovendien moet Jan-Pascal waarschijnlijk nog wel wat gaan reizen, bijvoorbeeld naar Tokyo, en dan is een mobiele telefoon natuurlijk helemaal makkelijk. We hadden eerder naar een PHS-telefoon zitten kijken, maar we hoorden overal dat je die niet binnenshuis kunt gebruiken. Dat zou voor ons toch wel vervelend zijn. We moesten ook opletten dat we de telefoons ook in Tokyo konden gebruiken, want sommige aanbieders zijn alleen in deze regio (Kansai) aktief. Dan staat er wel leuk bij dat per februari '99 de dekking wordt uitgebreid naar Tokyo, maar daar hebben wij natuurlijk niet veel aan! Het enige grote voordeel van de PHS-telefoons is wel dat ze een data-rate (voor bijvoorbeeld internet) van 32 kbps ondersteunen. De meeste andere halen maar 9.6 kbps. Gelukkig kan je hier (in het centrum meer dan letterlijk) op elke straathoek mobiele telefoons kopen, dus we konden goed systemen, mogelijkheden en prijzen vergelijken. We hebben gekozen voor J-PHONE, die in heel Japan (de stedelijke gebieden dus, de rest telt niet mee) te gebruiken is. Nadat we bij de supermarkt geweest waren, zijn we dus weer een keer zo'n winkel binnengestapt. Vaak is het trouwens niet eens een winkel, maar meer een stalletje op straat, of een opticien, fotozaak of een andere winkel die ook nog in mobiel doet. Natuurlijk was het Engels weer een probleem, maar wij zijn al aardig bedreven in het lezen van Japanse teksten (we kunnen de cijfers lezen, en we kennen de tekens voor yen en minuut en de dagen van de week) dus we kwamen er wel uit, met natuurlijk veel gewijs, geschrijf en gegiechel van de Japanse kant. Uiteindelijk wisten we alles wat we wilden weten over abonnementen, tarieven, minimale abonnementstijd, waar we op moeten zeggen en wanneer, waar we te telefoons kunnen gebruiken en hoe we konden betalen. Toen kwam de volgende lol: we wilden graag de Nokia-telefoon, omdat die er leuk uitzag en omdat er een Engelse beschrijving bijgeleverd kon worden. Helaas was die niet op voorraad (dan zeggen ze: 'nothing') en toen we probeerden te vragen wanneer ze er dan wel weer zouden zijn, kwam eruit dat ze al tijden niet geleverd werden. Toen hebben we maar gekozen voor de Kenwood DP-134, omdat die er ook goed uitzag. De prijs: 'zero yen'. Dat is fijn natuurlijk. De volgende horde was het invullen van het Japanse formulier. Dat lukte ook wel. We moesten natuurlijk onze namen weer uitspreken, zodat ze in katakana naast het door ons geschreven romanji (Romeinse letters) genoteerd konden worden. Ellen haalde haar bankpas tevoorschijn en dat maakte het al weer een stuk makkelijker. Verder nog invullen van creditcardnummers en zo. Toen kwam het moeilijkste: de extra services die we erbij wilden hebben. Dat werd allemaal getekend met telefoontjes en pijltjes en zo. En natuurlijk kon ze het weer niet laten af en toe gewoon Japans te praten. Sommige dingen deed ze ook voor met haar eigen mobiele telefoon, en de bureautelefoon. Nummeridentificatie was gratis, en dat wilden we ook wel. Verder konden we nog conference calls doen (wilden we niet), doorschakelen naar een ander nummer als je telefoon niet wordt opgenomen (ook niet). We moesten ook nog een PIN-code (hier secret number geheten) opgeven. Dat kan je gebruiken om vanaf een vaste telefoon (gratis) je voicemail af te luisteren. Vanaf je mobiele telefoon kost dat ¥ 10. Toen alles was ingevuld, konden we twee uur later (5 uur 's middags dus) terugkomen om te telefoons op te halen. We hebben trouwens nergens een handtekening hoeven zetten. Wel natuurlijk creditcard nummers en expiration date en zo. We hadden ondertussen geweldige honger gekregen, dus we gingen snel naar huis voor de lunch. We hebben het stokbrood dat er nog was onder de grill gelegd en met boter opgegeten, lekker. Het was daarna alweer te laat om nog heen en weer naar de Cirrus-pinautomaat te gaan (om nog een stuk collegegeld voor JP op te nemen) dus konden we nog wat doomen. We zijn al heel ver. Tegen vijven gingen we weer op weg naar de telefoonwinkel (HIT-shop, van Hikari Telecommunication Space). Het meisje dat ons geholpen had, was met een andere klant bezig dus we gingen even zitten. Ellen nam nog een poster mee van de Pingu-telefoon (van Mitsubishi), die we helaas niet konden nemen omdat het een PHS-telefoon is. Na een minuut of tien waren wij aan de beurt, en toen bleek dat we nog 30 minuten tot een uur moesten wachten, omdat ze nog niet klaar waren. Okee, dan gaan we wel pinnen. Maar ze hadden natuurlijk meteen kunnen zeggen dat het drie uur duurt als je niet zeker bent dat het binnen twee uur lukt. Op de pedalen maar weer. Bij de bekende ingang 'Zest 9' van het ondergrondse winkelcentrum onder Oike-dori ging Jan-Pascal naar binnen, terwijl Ellen bij de Lawson iets te drinken haalde. Jan-Pascal kon nu zelfs ¥ 70.000 pinnen! Het werd ondertussen al aardig donker, en we hadden geen lampen bij ons, omdat we alleen even de telefoons op gingen halen. Gelukkig vielen we niet op, omdat vrijwel niemand met licht rijdt hier. Bij een winkeltje in Sanjo-dori gingen we nog wat accessoires voor de nieuwe telefoons halen, om ze uit elkaar te kunnen halen. Ellen heeft een Pingu voor op de antenne, en een draagtouwtje met het zusje van Pingu. Jan-Pascal heeft alleen een draagtouwtje met Pingu zelf. Nu snel weer terug naar de winkel. En jawel hoor, zodra we binnen kwamen werd er breed geglimlacht en kwamen er twee dozen tevoorschijn. Op de dozen stonden onze namen. Vanzelfsprekend is Ellen's achternaam nu Helena en die van Jan-Pascal Jan-Pascal. We kregen een uitgebreide demonstratie van een paar mogelijkheden, en de tijd en datum werden voor ons ingesteld. Het was wel handig om alvast het een en ander te zien, omdat het boekje van de telefoons natuurlijk helemaal in het Japans is.

Na al deze belevenissen was het al weer aardig laat geworden. Bovendien hadden we ontzettende honger, geen zin om te koken en het was nog zondag ook. Genoeg redenen om ergens wat te gaan eten. Bij de grote supermarkt is een soort etenspleintje met allerlei eettentje, het bekende mall-idee. We hadden allebei wat uitgezocht, maar die gerechten waren al uitverkocht. Het lijkt hier soms Rusland wel. Toen hebben we allebei een soort omelet genomen, met vis, garnalen en nog het een en ander erin. Natuurlijk soyasaus erbovenop, maar dat spreekt voor zich. O ja, en als eetgereedschap kregen we stokjes. Hoe je die koek van ei moet snijden moet je dan zelf maar uitzoeken. Uiteindelijk lukte het aardig om hem naar binnen te krijgen. En het smaakte nog lekker ook. Snel weer naar huis terug om met de telefoons te spelen. Er is een menu met allemaal grappige icoontjes. Een daarvan is een geldzak met een ¥-teken waar je kunt zien voor hoeveel ¥ je in totaal gebeld hebt. Het blijkt dat je gratis tekstberichtjes kunt sturen, en ook e-mail! Je zou ook e-mail moeten kunnen ontvangen, maar we zijn er nog niet uit hoe dat precies moet. Misschien moeten we ergens nog iets instellen. Er zijn nog een heleboel instellingen waarvan we niet weten wat ze doen, dus wie weet. We hebben ook de voice-mail getest. Als de telefoon die je belt uit staat, krijg je eerst een Japans verhaal. Dan houdt het op en begin je je boodschap in te spreken. Maar na 5 seconden gaat ze opeens weer praten. En pas als ze dan weer ophoudt kan je je ei kwijt en met een # afsluiten, anders loopt-ie weg. Als er een bericht voor je is, zie je dat aan een symbooltje op het schermpje van je telefoon. Het kostte trouwens nogal wat moeite om leesbare letters in de tekstberichten te krijgen. Bij de cijfertoetsen staan letters zoals bij het Nederlandse systeem (abc bij 2 tot en met wxyz bij 9), maar als je die cijfers gebruikt krijg je allemaal kriebeltjes. Pas na veel proberen zagen we dat je met een speciale toets kunt schakelen tussen cijfers, katakana, hirakana en romanji. Er is dan ook nog een ingenieus systeem om hirakana om te zetten in kanji, de Chinese karakters. Net zoals bij Japanse computertoetsenborden trouwens. We hebben natuurlijk ook geprobeerd om gewoon met elkaar te bellen en dat lukte. Internationaal bellen nog niet. Als we een 001- nummer of 0039311 (nummer van KPN in Japan voor de scope kaart) proberen dan krijgen we eerste een Japans verhaal en daarna een Engels verhaal (na héél lang wachten) dat we onze mobiele telefoon bij KDD moeten registreren. KDD is het gedeelte van het voormalige staatsbedrijf NTT dat de internationale verbindingen verzorgt en bij de privatisering is afgesplitst. Dat doen we later nog wel eens. Na al dat getelefoon was het weer tijd om lekker te gaan slapen...

Terug naar week 40