week 11:
15 - 21 maart
Algemeen
Afscheidsfeestje
Jan-Pascal
Afscheidsfeestje
Ellen
Inpakken
en wegwezen
Verjaardagsfeestje
Jan-Pascal
Algemeen
En dan is al weer de allerlaatste
volledige week van ons verblijf in Japan aangebroken. Er moet nog veel
gebeuren voordat we volgende week dinsdag op het vliegtuig kunnen stappen.
Allereerst natuurlijk de presentaties. Toen ik een beetje klaar was met
het maken van de slides en een handout ben ik aan het extra stuk begonnen.
Dit ging boven verwachting goed. Zodat ik op dinsdag aan het einde van
de werkdag en het extra gedeelte helemaal af had alsmede de samenvatting
en conclussie hiermee had aangevuld. Dit betekend dus dat mijn voornemen
is geslaagd: mijn hele scriptie is af voordat ik naar huis ga. Nu moet
ik natuurlijk alles nog een keertje gaan lezen. Maar daar wil ik een week
mee wacht. Ik bedoel, dat ik eerst even uit de tekst wil zijn, zodat ik
er straks kritiser naar kan kijken! Dinsdagavond was trouwens de laatste
lezing van de Spirit of Technologie. Dit congres heb ik mede georganiseerd
de afgelopen 2 jaar. Deze avond was extra speciaal omdat het het onderwerp
betrof waar ik me dus voor in heb gezet. Ik kreeg van Jochem met wie ik
dit samen heb gedaan een email of ik een vraag voor beide sprekers had.
Zo zou ik toch een beetje aanwezig kunnen zijn. Dus dat heb ik ook gedaan.
Erg leuk. Ik hoop wel ooit het antwoord op mijn vraag nog te horen!
Op de ochtend van de
dinsdag trouwens zijn we naar de bank geweest om onze rekeningen op te
zeggen. Dat was natuurlijk weer lachen geblazen. Allereerst stonden er
overal onder weg vrouwlijke verkeers(?)agentes(?) op fluitjes te blazen
en te gebaren bij kruispunten. Ondertussen stonden ook gewoon de verkeerslichten
aan. Eerst pinde ik het geld dat nog op mijn rekening stond. Behalve dan
het kleine gebeuren. Toen weer even de bankboekjes in het apparaat gedaan
om te zorgen dat alle afboekingen werden bijgeschreven (in het boekje dus).
Daarna de 'echte' bank in. Natuurlijk kwamen we weer uit bij een vrouwtje
dat geen woord engels sprak. Maar omdat zij was begonnen ons te helpen
zou zij het dus ook af maken. Helaas moest iedere keer dat wij wat vroegen
er iemand anders aan te pas te komen om het te vertalen. We moesten een
formulier invullen. De boekjes en cash-cards afgeven en daarna op de bank
gaan wachten. Het eerst wat gebeurde was een grote schaar die in de kaarten
ging. Helaas ik wil um zo graag houden omdat mijn naam er in katakana op
staat. Daarna moest ze weer ergens om lachen en iemand erbij roepen. Vervolgens
kwam de onmiskenbare stempels. Overal werden weer eens stempels geplaatst,
je zou toch eens meemaken dat wij het niet begrijpen of zo. Daarna mochten
we terugkomen. We kregen de bankboekjes met stempels terug en verder de
resterende gelden van de rekeningen in muntjes wel geteld 63 en 42 yen.
De kaarten kregen we niet, we hebben het nog geprobeerd, maar helaas.
Dinsdag was er nog
meer, want er was weer een AARDBEVING! Dit maal gewoon overdag. Het was
buiten schitterend weer en ineens begon alles zomaar te schudden. Ik schok
heel erg omdat ik dit dus helemaal niet verwacht had. Je denk aarbevingen
zijn zelden in Kyoto ik heb er al een meegemaakt, dus dat is wel zat. Ik
zit dus bij een heel groot raam en dacht, wat moet ik nu doen. Dadelijk
komt dat raam misschien wel op me af. Maar toen ik om mee heen keek zag
ik dat de ander studenten (ook geschokken) gewoon op hun stoelen bleven
zitten. Extra eng vond ik toch wel dat Jan-Pascal en ik niet bij elkaar
waren. Maar later hoorde ik dat hij dus helemaal in zijn uppie in die kelder
van hem zat. Er was helemaal niemand, zelfs de secretaresse niet. Na de
beving is hij op de gang gaan kijken en zag daar ook niemand. Dat lijkt
me toch nog minder. Maar oke, nu hoeft het niet meer, want nou heeft JP
het ook gevoeld!
Woensdag ging onze
wekker om kwart over 6! Jan-Pascal moest vanochtend zijn presentatie geven
en wat nog niet helemaal klaar. Om 7 uur ging hij weg om nog op de universiteit
te oefenen voor de presentatie werkelijkheid was. Ik ging dus op een normaler
tijdstip weg. Deze dag bestede ik aan het oefenen van mijn presentatie
voor vrijdag en het uitzoeken van mijn bureau. Al zit er niet echt veel
meer in. Tussen de middag gingen we de doos met papieren naar het postkantoortje
in het ziekenhuis brengen om het naar nederland te sturen. Wat denk je,
bleek het 5050 gram te zijn en maximum gewicht was 5 kilo. Maar na uithalen
van een dingetje was het 4950 en was het afdoende. Betalen en opsturen
en afwachten tot het in Nederland aankomt was het vervolgens. Verder stuurde
ik Takauchi een emailtje omdat ik haar nog steeds niet heb gezien. 's Avonds
hebben we de laatste was naar binnen gehaald en de waslijnen verwijderd.
Ondertussen verzamel ik ook alle post voor Jan-Pascal voor zijn verjaardag
van maandag.
Donderdag kreeg ik
van Takauchi per email de vertaling van mijn naam in Japanse karakters.
(kijk ook bij wie) De titel is ze nog mee bezig.
Kwam omdat ik een foutje had gemaakt in wat ik had opgestuurd. Ze kon de
vertaling dus niet vinden in het woordenboek. Donderdag avond is het afscheidsfeestje
voor Jan-Pascal van zijn groep op de universiteit. Lees daarover hieronder.
Terwijl hij er niet was, hield ik me bezig met het oefenen van mijn presentatie.
Vrijdag was het de dag van kado's, praatje en feestje voor mij. 's morgens
ben ik de kado's voor de staf gaan rondbrengen. Probleem was dat alleen
Taniguchi aanwezig was. Ik heb hem het pakje voor prof. Iida gegeven en
zou de rest meenemen naar het diner. Daarna nog beetje oefenen en na de
lunch de beamer opzetten voor de presentatie.
De presentatie ging
erg goed naar mijn oordeel. Na afloop zouden er vragen komen, 20 minuten
had Taniguchi gezegd. Ik had dit maar met een korreltje zout genomen, maar
het bijna ongelooflijke gebeurde toch. Eerst had Taniguchi een vraag, die
hield niet zo veel in, maar was om het nog eens op een rijtje te zetten,
dus natuurlijk helderheid geven is geen punt. Toen spoorte hij aan om de
studenten vragen te laten stellen. Dat gebeurde niet, maar toen na 2 minuten
of zo, trok er toch een de stoute schoenen aan. Hij stelde een vraag wel
eens waar in het japans aan Taniguchi die het vertaalde, maar het begin
was gemaakt. Toen nog een student en nog een... tot echt waar: de twintig
minuten vol waren! Nou dat was eens een eer voor mijn werk! Zo is het wel
veel leuker dan als ze maar vragend voor zich uit gaan zitten staren. Daarna
ben ik de boeken en cd van Delphi nog gaan terugbrengen en heb voor de
laatste keer gecontroleerd of mijn tafel echt leeg was. De sleutels had
ik in de ochtend al af gegeven. Toen werd het wachten tot half 7. In de
tussentijd gaf ik Takauchi het klompje dat ik twee weken terug te weinig
had. Toen kreeg ik ook nog een kadootje van Taniguchi, Takauchi, Tamaishi
en Tamagawa, als tegenprestatie voor de klompjes. Ze vertaalden mijn titel
nog in het japans en ready to go dacht ik. Om 6 uur namen we een taxi naar
het restaurant. Maar lees daarover hier onder meer. Zaterdag vroeg op en
daarna schoonmaken en ook dat is hieronder verslagen. Evenals de zondag
die er eigenlijk aan gekoppeld was.
terug naar week 11
Afscheidsfeestje
Jan-Pascal
Donderdagavond was Jan-Pascal's
afscheidsfeestje van de Medical Informatics groep. Behalve voor mij was
het ook voor drie studenten die hun Master's af hadden, Itoh-san, Matsuooka-san
en nog een -san van wie ik eigenlijk nooit gehoord had. We gingen met vier
man met de trein naar Keihan-Sanjo en vanaf daar liepen we naar het restaurant,
hetzelfde restaurant waar we al zowel met Ellens als met Jan-Pascal hadden
gegeten. Onderweg wilde ik bij Meidi-Ya (de winkel met westerse waren)
op Sanjo-dori Haagse Hopjes halen om na het eten uit te delen, maar helaas,
ze waren er niet meer. Toen we onderaan het restaurant aankwamen, waren
er aan een aantal, en al snel gingen we naar boven en naar binnen. We zaten
een verdieping lager dan de vorige keren. Hier waren een tatami-kamers
en we hadden met z'n twintigen een kamer met twee lange tafels. Gelukkig
was de vloer onder de tafels lager, zodat we makkelijk onze benen kwijt
konden. Prof. Takahashi begon met een speech, waar ik natuurlijk niets
van verstond, behalve dat Arwa's en mijn naam erin genoemd werden. Ik hoorde
van Arwa dat hij over mij niet veel bijzonders had gezegd en over haar
dat zij in de relatief korte tijd dat ze bij de groep geweest was, toch
heel veel werk had verzet. Hij was erg vriendelijk, terwijl een paar dagen
ervoor hij nog min of meer had ge-eist dat Arwa twee dagen per week, onbetaald,
zou blijven werken. Arwa had nee gezegd en haar spullen gepakt. In de speech
zei zij ook nog dat de studenten zich meer als werkers dan als studenten
moesten gedragen, 's ochtends vroeg komen en 's avonds laat pas weer weggaan.
Toen was er erg gelachen (meestal zie ik pas tegen het einde van de middag
een student binnenkomen). Het eten was natuurlijk weer erg lekker. Omdat
ze begonnen met het rooster helemaal vol vlees te leggen en omdat sommige
stukken vlees nogal vet waren, sloegen de vlammen nogal eens omhoog, maar
het gebeurde niet, zoals de vorige keren, dat het hele rooster in brand
stond. Natuurlijk werd er weer flink bier gedronken en vulden we elkaars
glazen bij. Ik zei tegen Takahashi dat ik Kirin, het biermerk dat we dronken,
het lekkerste vond. Hij vond dat er te veel smaak aan zat en ook dat Heineken
mede daarom veel lekkerder was. Ook kwam er oud-promovendus nog even naar
me toe. Hij was groot fan van een voetbalclub uit Kobe, waar in 1974 Cruijff
en Neeskens nog een wedstrijd of demonstratie of zo hadden gespeeld. Hij
was erg onder de indruk en wist ook heel veel van het huidige Nederlandse
voetbal. Ik heb gezegd dat ik het mooi vond dat Japan aan het WK mee had
gedaan en dat ik verwachtte dat ze het elke keer weer iets beter zouden
gaan doen. Bij het afscheid zei hij dat hij hoopte op een ontmoeting Nederland-Japan
op het volgende WK en dat zij ons dan zouden verslaan! Toen het diner op
zijn einde liep, moest er door de mensen voor wie het afscheidsfeestje
was natuurlijk een speech gehouden worden. Arwa was eerst en Takahashi
riep meteen "Nihon-go!" (in het Japans) wat ze dan ook deed. Toen ik even
later aan de beurt was, riep hij dat ook, zodat ik maar begon met "Doomo
arigato gozaimas-ta" (dank u zeer vriendelijk beleefd) waarop iedereen
lachte. Na het eten werd ik natuurlijk weer uitgenodigd om mee te gaan
om "wat te zingen". Er gingen niet veel mensen mee, de professor, Yoshio,
de nieuwe studente en een ander meisje. We kwamen natuurlijk weer in dezelfde
tent terecht als de vorige keer. Omdat het vrij druk was, zaten we aan
de bar. Op de banken zaten twee groepjes. Toen de eerste wegging en afscheid
nam, liet Tak. weten dat het "Unfortunately, low-level government officials"
van het ziekenhuis waren. Er werd nog het een en ander gezongen, door mij
Michelle en La Bamba en (samen met Yoshio) Careless Whisper. Om ongeveer
kwart over twaalf had ik het gezien. Helaas was de laatste trein net weg,
zodat ik naar Marutamachi moest lopen (ruim een kwartier) om op het ziekenhuis
mijn fiets en tas op te halen. Even later, op Hyakumanben, iets ten noorden
van de universiteit, kwam ik Kei en Yoshida tegen. Ze waren ook op de fiets
en kwamen net van hun lab vandaan. Thuis snel onder de wol en lekker slapen.
terug naar week 11
Afscheidsfeestje
Ellen
We gingen naar Carnival..
wat een beroemd visrestaurant is, hoorde ik. Het bevindt zich in een voormalig
postkantoor en is (uiteraard?) een dure tent. Bij aankomst bleken Meneer
Kurauchi en Meneer Uno nog niet van de meeting terug te zijn. Ook Tamaishi
en Bing (nieuwe buitenlandse studente uit Korea) waren er nog niet. We
begonnen toch maar vast. Uiteraard kwam weer het een en ander aan drank
op tafel. Ik, nog steeds in de veronderstelling dat je in een beroemd
visrestaurant vis eet, nam witte wijn. Daarna kwam het voorafje. Het was
een schotel van koude pasta met hele kleine garnaaltjes en stokbrood geroosterd
met knoflook. Erg lekker. Oja dat ging te samen met salsa saus! Dat klinkt
raar maar smaak wel lekker (en beetje eigenaardig). Vervolgens kwam er
kip! Jawel kip in een visrestaurant. En even later een soort half gesnede
kool, met iets wat op dressing leek en croutons. Wel lekker alleen beetje
raar gezicht om zo'n kool met het nog vieze onderkant (met zand en zo)
voor je neus te hebben liggen. Toen kwam het enige echte beetje waterdier
dat ik heb gezien, namelijk groter garnalen. Deze waren enorm lekker. Er
zat alleen een beetje raar stooisel overheen. Hier werden je handen enorm
vies van bij het pellen, maar niets ervan kwam op de garnaal, dus waarom
dat was begreep ik niet zo goed. Ondertussen was er ook een schaal met
gegratineerde aardappelschijfjes neergezet. Oja, we hadden natuurlijk weer
kleine bordjes, maar wel allen twee per persoon. Toen werd alles opgehaald
en dacht ik... het zal wel zover zijn. Dus ik ging nog even wat zeggen
en iedereen bedanken en kadootjes uitdelen. Eerst meneer Kurauchi en Meneer
Uno en daarna de studenten. De tulpjes die ik dus eigenhandig van bedankbriefjes
en nederlands lint had voorzien sloegen erg aan. Ook de klompjes voor de
student die steeds zoveel heeft georganiseerd. Hij zal ook de tulpjes geven
aan de studenten die er niet waren. Er waren totaal 8 studenten gekomen
en 3 staf mensen. De secretaresse had me keurig gedag gezegd en verteld
dat ze niet kon komen, maar van anderen heb ik niets gehoord.
Toen bleek er toch
nog meer gangen te komen. Het volgende was twee soorten pasta's. Een rode
pasta met heel veel italiaanse kruiden en een witte pasta met japanse champions
met heel veel smaak. Allebei waren ze erg lekker. Toen werden voor de tweede
keer onze boordjes weggenomen. En daarna kwam er nog ijs.
Onderwijl het etentje
hoorde ik dat de japanse student die misschien naar nederland zou komen
er nog steeds over na denkt. Hij laat het nu afhangen van de mogelijkheid
om een scholarship te krijgen... dus ik ben benieuwd of ik hem nog eens
in delft zie rondlopen. Verder vertelde Taniguchi nog dat hij in september
waarschijnlijk nog kort naar Nederland komt. Met Bing sprak ik nog over
mijn presentatie die ze erg leuk had gevonden. En verder nog over wat iedereen
volgend jaar gaat doen. Vergeet niet dat hier op 1april het nieuwe 'school'-jaar
begint. Na het ijsje was het eten wel ten einde gekomen en gingen we weer
naar buiten. Dit maal was er niet een enorm geroezemoes over een volgende
party, dus was het kendelijk afgelopen. Takauchi vertelde dat ze meteen
naar huis moest. Deze week had ze alles van Kyoto naar Osaka (waar haar
ouders wonen) terug verhuisd en dus moest ze nog 2 uur reizen. Taniguchi
wilde ook weg gaan. Ik zei dus, dan zie ik u niet meer. Dat drong niet
echt door. Hij zei daarop, jawel dinsdag op de universiteit niet waar!
Dus ik antwoorde dat ik dinsdag niet meer zou komen. Daarop gaf hij me
voor al die japanse studenten een hand! Dat was wel erg grappig. Tot september,
o nee juli waarschijnlijk dus. Meneer Kurauchi was al helemaal weg, dus
die kon ik niet meer bedanken voor al het helpen met de compu op het netwerk
krijgen. Meneer Uno kon ik nog wel even gedag zeggen. Daarna gingen we
met de overgebleven studenten een stukje lopen. Dat bleek later om een
taxi te pakken. We gingen dus weer terug naar de uni. Daar waren de studenten
uit de eerste taxi al verdwenen dus ook die weet ik niet of ik ze nog zie.
De 3 jongens uit mijn taxi kon ik gelukkig nog vragen of ik ze nog zou
zien op dinsdag. Dinsdag komt een delegatie me uitzwaaien op zowel het
station van Kyoto als op het vliegveld. Gek gevoel had ik dus op de fiets,
dat sommige van de studenten en staf ik helemaal niet persoonlijk
gedag heb kunnen zeggen. Tevens was het stukje voor de laatste keer op
de fiets!
terug naar week 11
Inpakken
en schoonmaken
Zaterdagochend vroeg opstaan,
want er moet hard gewerkt worden. Eerst maar even eten en dan aan de slag.
Stofzuigen was taakje nummer één. Daarna was het tijd om
even naar de stad te gaan. We moesten de mobiele telefoons afmelden en
geld pinnen voor de dag van ons vertrek. We hebben immers geen japanse
rekening meer, dus betekend het dat we het hele eind naar de binnenstad
moeten voor een cirus automaat. We wilde graag 's morgens bij de telefoonzaak
zijn, omdat de mensen dan nog wat fris zijn en het niet zo druk is. Cancel,
begreep de vrouw meteen en ze kwam met twee formulieren die we moesten
invullen. Naam, en adres. Toen ging ze achter een computer zitten en kwam
pas na 5 minuten terug. Per wanneer we wilden cancelen. Wij wisten echt
niet. Ons abonnement moet tot 4 april lopen, maar daar begon ze dus niet
over. Verder wilden we natuurlijk wel tot dinsdag gebruiken, maar wat als
we de telefoons moesten inleveren? Dinsdag kunnen we niet zomaar weer terug!
Met wat hulp van en andere klant, die eigenlijk net zo veel (of weinig)
engels sprak als de medewerkster van de winkel dachten we: laten we maar
per direct cancelen. We wisten niet of we de telefoons moesten inleveren
wat nog meer, maar het was goed nu zei ze. Dus Jan-Pascal met veel theater,
kan ik nu weglopen en hier nooit meer terug komen? We waren niet zo zeker
van ons zaakje, maar gelukkig kunnen we nog iemand vragen en is er bij
het station ook een J-phone zaak. Vervolgens was het half 12, maar
hadden we al heel erge trek. Dus gingen we lunchen bij de Mac en daarna
naar huis, want er moet nog veel gebeuren!
We gingen, thuis gekomen
alle spullen die mee moeten op het bed leggen. Daarna was het tijd om alle
kleding kritisch onder de loep te nemen. De bagage mag maar 2 keer 20 kilo
zijn en dus zullen er dingen wegmoeten. Na het een en ander aan hemden,
onderbroeken, sokken, zakdoeken, t-shirts enzovoort aan een inspectie te
hebben ontworpen, moest er gekeken worden wat we nog aan gingen doen. Voor
in Kyoto, behalve de dag van vertrek en zondag zijn dat dus dingen die
weg moeten. Daarna uitzoeken wat er in de handbagage moet, voor Hong Kong.
Toen was er dus een beetje duidelijk wat waar moest en begon ik om te proberen
hoeveel er in de handbagage past. En daarna het leukste karwij, de koffer
en de twee rugzakken! Onderwijl maakte Jan-Pascal de keukenkastjes vast
leeg en daarna schoon. En vervolgens het bad, de wc en de vloer van de
badkamer. We gingen ook nog even kijken of de man van het ofice er was
om voor een weegschaal te vragen. De eerste keer begreep hij het niet en
daar was hij (als gebruikelijk) of on petrol of had hij rest time. Dus
maar eerst op goed geluk inpakken. Het ging er allemaal erg makkelijk in,
maar dat is maar goed ook. Op de heen weg hadden we geen gebrek aan ruimte,
maar vooral te veel gewicht. Dus als het nu stampend vol zat, dan was het
zeker overgewicht. Helaas konden we dus geen weegschaal te pakken krijgen
en hadden we dus geen idee wat het woog. Ja, mijn rugzak was duidelijk
lichter dan op de heen weg, maar of dat nou 1, 2 of meer kilo's is: geen
idee! Voor de koffer was het niet duidelijk wat de vergelijking met de
vorige keer was en Jan-Pascals rugzak was nog niet vol, omdat daar nog
de pan en borden en kopjes in moesten. Tussendoor haalden we ook nog het
kadootje voor Matti op en om 6 uur was het break en gingen we voor de laatste
maal in Japan koken. Pannenkoeken met snert, lekker nederlands he. We hadden
ook nog een hele rookworst voor bij de soep dus dat was dubbel genieten.
Na het eten en afwassen belden we nog naar Leiderdorp omdat we morgenavond
niet hier zijn en we anders ze misschien niet meer spreken voor we uit
Japan vertrekken. Zo hoorden we ook dat deze ochtend de doos al was aangekomen
in Nederland, echt snel! Daarna dus weer door met pakken en meten. Later
op de avond probeerden we nog steeds Guillermo en Monsterat voor morgen
te bereiken, maar ook dat gelukte niet. 's Avonds dus nog maar een spelletje
en nog de krant op internet lezen en daarna slapen want ook morgen wordt
een lange dag.
Zondagochtend gingen
we na het ontbijt weer eens beneden kijken en dit keer was het raak. De
man van het office was aanwezig en jawel er was een weegschaal. Wel een
hele oude die je maar tot maximaal 20 kilo mocht gebruiken, maar dat is
geen probleem. We probeerde dus alles en tot onze grote opluchtig was het
nu totaal 39 kilo. Let wel: nog niet alles zat erin. Wel besloten we toen
het delphi boek uit Ellen's handbagage te halen. Het boek alleen al weegt
2,5 kilo! Dus daardoor werd de handbagage ook een stuk plezieriger te tillen
plus iets minder te veel. (Nog altijd zat te veel). We pasten en meten
ondertussen ook met de pan. Toen 's middags alles erin zat, gingen we verder
met het karwei van de vloer van de badkamer die nog niet klaar was en vervolgens
alle kasten die leeg waren en nog niet schoon waren gemaakt. Ook het bureau
kwam nog aan de beurt en het tafeltje waar de telefoon op staat. En verder
de koelkast, wat een inmens karwij was om alle laden af te wassen. Dan
is er nog zat over voor morgen, maandag, maar is wel een groot deel al
klaar. We wachten ook zenuwachtig op de indonesier die de fietsen zou kopen.
Hij was er nog steeds niet en we zijn er dus deze avond niet. Ondertussen
hadden we al geprobeerd zijn vriend te bellen, die ook in dit huis woont
en uiteindelijk maar een briefje op de deur van die vriend geplakt. Maar
om iets voor vijven werd er toch op de deur geklopt. Hij stond al met het
geld in zijn handen, wilde alleen de sleutels en papieren en zei dat we
niet mee naar beneden hoefden. Gek he, maar goed, wij hebben het geld en
de fietsen zijn opgehaald dus iedereen weer blij. Ook weer even met wat
vuil naar beneden gelopen en toen wachten op alle mensen die mee zouden
gaan om Jan-Pascals verjaardag te vieren. Ja, want hij is morgen jarig
en dat besloten we op de valreep (dinsdag) toch te gaan vieren. Tevens
om zo de kans te hebben een aantal mensen toch nog te zien. Het had ook
te maken met het noodzakelijke afzeggen van Arwa van onze afspraak vorige
week. Om kwart voor 6 stond Michael voor de deur toen ik net de laatste
regel van Land van maas en waal aan het overschrijven was. We spraken nog
even over sturen van post naar huis en hij leerde nog dat printed matter
goedkoper is dan SAL.
terug naar week 11
Verjaardagsfeestje
Jan-Pascal
Ietsjes te laat om 5 over
zes gingen we naar beneden, waar Guillermo al popelend stond te wachten.
Er zou nog een vriendin en misschien een vriend van hen komen. Ettele ogenblikken
later kwam de vriend, zelfde japanner van de vorige keer binnen en wachten
we alleen nog op de australisch (ook vorige keer gezien) en Arwa. Monserat
en Jan-Pascal gingen naar Shugakuin station lopen om hen op te wachten.
Om 10 over 6 kwam Arwa het huis binnen lopen. Ze was helemaal niet met
de trein maar met de auto, want samen met Harry hadden ze haar spullen
van de universiteit gehaald. We besloten dus maar om naar het station te
lopen, waar de andere net van daan kwamen. Dus op naar het restaurant.
Bij de italiaan hadden ze doodleuk, drie tafels opgemaakt, omdat we voor
8 hadden gereserveerd. We gingen de boel dus enig sinds verbouwen, waar
men niet eens te boos over werd. Vervolgens vertaalde Arwa de speciaals
en gingen we nog het een en ander van de kaart uitzoeken. En natuurlijk
steeds wat bij bestellen. Er waren trouwens heftige discussies over Grieken
(Michael is dus van Griekse afkomst). Over promoveren in Nederland al dan
niet een gewone baan is. Over VS-ers die zich Amerikanen noemen. En over
het studentenleven in Japan met name van een PhD. Daarop kwam Arwa's hele
verhaal, wat ik nog steeds ongelooflijk vind. Dat ze dus bijna klaar was
en volledig op nieuw moest beginnen, omdat de professor niet in het onderwerp
geinteresseerd was. Maar gelukkig is de nachtmerrie deze week eindelijk
over als ze echt haar diploma in ontvangst kan nemen. Jan-Pascal kreeg
van Arwa nog een klein kadootje voor in het vliegtuig, namelijk de Gujin,
deel II getiteld: after shock. Dit is een heel grappig boekje met stripjes
over japanse gewoontes die buitenlandsers op vallen. Je begrijpt de titel
wel. Dus die zit in de handbagage. Het was nog even lachen met de rekening:
Michael had maar 1.500 yen bij zich en het was 2000 pp. Maar gelukkig voor
hem schoot Guillermo het wel voor. Daarna zouden we gaan karaoke, maar
Michael had dus geen geld meer. Toen besloot Guillermo ook dat te betalen,
dus gingen we toch met zijn zevenen. (de japanner moest weg en kon niet
mee). We gingen naar dezelfde tent als de vorige maal en zochten opnieuw
een grappig vertrekje uit. Het leek wel een sauna... helemaal houten wanden
enzovoort. Guillermo en Jan-Pascal begonnen zoals de vorige keer belooft
met Tell me what you want van de Spice Girls; lachen dus. Monserat en ik
zongen Let it be. Guillermo en Monsterat nog eens de act van het Japanse
lied. Arwa zong ook een mooi japans nummer. Ze moest helaas vroeg weg,
omdat ze een trein moest halen naar huis. Hopelijk zien we haar nog eens
in Nederland. Jan-Pascal en ik zongen acapella nog Land van Maas en Waal,
omdat er uiteraard geen nederlands is. We hoorden nog la bamba, Queen,
Yellow Submarine, the Police en nog vele anderen. Natuurlijk rinkelde de
bel al een tijdje, maar die negeerden we min of meer om nog een nummer
te kunnen doen. We zongen om half 12 nog even happy birthday voor Jan-Pascal
(al zou het nog 30 minuten duren voor zijn verjaardag echt werkelijkheid
was). Afsluiter was de Magarena. Toen nog de drankjes betalen en weer terug
lopen naar het international house. Om één uur lagen we,
dus na iedereen nu wel voor de bijna laatste keer gezien te hebben in bed.
(Onze mexicaanse vrienden gaan we morgen nog even dag zeggen).
Oja, we hebben een
briefje op onze sajonara-sale opgehangen, alles dat er nog is voor 2000
yen.
terug naar week 11
Terug naar maart