Jellep's pages

week 3: 18 - 24 januari

Algemeen

Opnieuwe een week waarin veel gewerkt werd. We hebben beiden toch even het gevoel dat het allemaal nog erg veel is en realiseren ons dat we nu over de helft van ons verblijf en vooral in de werkdagen zijn gekomen. Jan-Pascal zal nog aardig wat bedrijven moeten bezoeken om het lijstje vol te kunnen maken. Daarom begint hij deze week aan een grote brievenactie, waarbij 8 bedrijven worden aangeschreven. De bedrijven gevestigd in de regio Tokyo biedt hij twee perioden aan, om zo te zorgen dat hij hopelijk maar één keer de lange (en dure) reis daar naar toe hoeft te maken.
Ellen is ondertussen bezig aan het co-operative model waar ze hier toch voor is. Veel dingen vallen niet mee, omdat er geen literatuur over bestaat het het tijdens de wekelijkse bijeenkomst weer eens blijkt dat het niet de bedoeling is dat de studenten de vragen stellen. Gelukkig krijg ik na een uur het probleem uit te leggen toch iets van een oplossing, al ben ik het daar niet helemaal mee eens. Overna denken zal ik zeker doen, want wie weet is het na een nachtje over slapen toch de moeite waard. Vanaf dit punt kun je niet meer je boeken en theorie volgen maar ben je aangewezen op de theorien die je zelf met diverse teksten en gedachten bijeen hebt gebracht en dat is aardig pittig kan ik wel vertellen. Aan het eind van de week staat van het model nog niet zoveel, maar wel een van de belangrijkste dingen, het geraamte. Alle windows die je te zien krijgt en wat daar dan op moet staan zijn gebouwd en ook al een aantal invoer gegevens van de eerste windows.
Deze week ook weer een dagje nederlands met een gevriesdroogde stampot, jammie. Lekker hoor als je al maanden niets anders doet dan rijst en spaghetti eten! (o ja, soms macaroni omdat die dan even in de aanbieding is).
Op de brieven actie kreeg Jan-Pascal de eerste twee reacties al heel snel terug, na twee dagen of zo. Dat is wel erg onverwacht als je weet dat zoiets normaal wel een weekje of twee kan duren. Opgave 2, email voor deze beide bedrijven bleek dus niet nodig. Maar het is natuurlijk een goed begin zo.

terug naar week 3

Karaoke

Op dinsdag belde Monserat (voor als je niet meer weet wie dat is, de Mexicaanse die getrouwd is met Guillermo toen hij eventjes terug was in zijn land, die hier in huis woont) op, of we in het weekend mee uit gingen. Een peruaan en een mexicaan hadden net hun PhD studie afgerond en dat gingen ze met een grote groep vieren. We zouden wat gaan eten en daarna karaoke. Natuurlijk moet je als je zo lang in japan woont een keer gaan karaoke want anders heb je niet echt van hun cultuur gesnoven. Het was op zaterdag.
We gingen met zijn vieren met de taxi naar het meeting point, in de grote supermarkt. Het gezelschap was erg internationaal: 2 peruanen, 6 mexicanen, 3 japanners, 1 australische en 2 nederlanders. Ik denk dat weinig mensen kunnen nazeggen dat ze met zo'n internationaal gezelschap in Japan zijn wezen karaoke. Maar eerst gingen we eten. We liepen naar een italiaan die bleek heel dicht bij ons huis te zitten. Daar aangekomen wachten een enorme verrassing, die je misschien wel had kunnen voorzien. De mexicanen, en zo is dat volk natuurlijk, hadden niet gereserveerd. Stonden we daar, vrijdagavond om 7 uur met 14 man, heeft u een tafeltje? Moet je vooral bij Japanners mee aankomen. Guillermo, die de rest van de avond ook de regelneef bleek, ging wel wat fixen. Nou we zouden 40 minuten moeten wachten. In de wacht tijd gingen een aantal onder zijn 'leiding' kijken of er nog iets anders was. Na 35 minuten kwamen ze terug, ze hadden wel wat gezien en in ieder geval ook een karaokebar, want ook dat was niet gereserveerd.
Maar juist op dat moment konden we ook naar binnen, wel eens waar aan twee gescheiden tafels, maar toch. Na 5 minuten was de tafel naast de onze leeg en werden er wat tafels tegenaan gezet, zodat we toch nog met 14 bij een konden zitten. We aten vanalles door elkaar zoals gebruikelijk bij de Japanse italiaan. Trouwens Mexicanen eten net zo vaag spaghetti als japanners heb ik ontdekt, alleen dan zonder geslupt!
Guillermo had nog provincaalse kaas meegenomen en er ging enorm veel tabasco over het eten. Tja, voor hen was het natuurlijk maar een magere hap, geen kruidje aan. Terwijl wij het behoorlijk pittig, maar wel lekker vonden. We hoorden nog leuke verhalen over het meenemen van pepers uit Mexico die je daar per kilo en hier per mini dingetje koopt.
Na het eten werd toch de karaoke bar maar even gebeld en die bleek al helemaal vol. Maar gelukkig wist het personeel in het restaurant een andere. Dit was echt zo'n fabriekshal. Binnen hing een groot bord met alle kamers die ze hadden. Degene die nog vrij waren, brandde en van de andere was het licht in het bord uit. Je zocht daar dus iets leuks uit, op de grootte van de groep en de sfeer en daarna natuurlijk: schoenen uit. En kregen we slofjes aan, die gelukkig niet al te klein waren. We werden naar de kamer geleid, waar enorm veel hightech apperatuur stond. Zelfs het licht was niet normaal een knopje!
Er waren 3 banken en wat losse krukjes. Daar tussen in 3 tafels waar diverse boeken op lagen, waar de nummers in stonden. Dan was er aan de vrij muur een soort podium. Aan weerskanten stond een groot televisiescherm naar de zaal toe. In het midden stond een schermpje waar de 'zanger' op kon kijken. Aan de ene kant stond onder de televisie een enorme installatie, waar je met een ingewikkelde afstandbediening de nummers in kon programmeren. Aan de andere kant 'vlogen' steeds de platen langs. Guillermo had Mexicaanse Tiquilla bij zich en iedereen die wat had gedaan, mocht een bekertje (sake kopje in dit geval). We hoorden echt vanalles. Mecixaans, Japans, maar natuurlijk ook Engels. Meestal gingen er twee personen te gelijk zingen door de microfoons, maar de hele groep zong mee. Vooral Jan-Pascal met Guillermo samen met het nummer "Roxanne" waren erg grappig. Met alle dames deden we "Dancing Queen" en ook "Matarial girl". De heren hadden daar natuurlijk nog wat tegenover. Ze hadden zelfs nummers van 2-Unlimited maar daar hebben we ons maar niet aan gewaagd. Eén maal hebben we de tijd verlengd, maar toen het weer tijd was, moesten er nog drie nummers komen. Dan zie je dat het temperament van een Mexicaan groter is dan de stiptheid van de Japanner, want de Mexicaan wint de discussie! Na ruim 3 en een half uur, kwamen we lachend weer buiten. Het was echt zeer geslaagd en zeker omdat er zo'n diverse groep was. We liepen maar terug naar Shugakuin.

terug naar week 3
Terug naar januari