week 45: 2 - 8 november

2 november
3 november
4 november
5 november
6 november
7 november
8 november

2 november: Jan-Pascal weet niet hoe dit heet

De titel van deze dag zegt al genoeg. Maar goed, nog een aantal kenmerkjes. Het nederlandse nieuws vertelde ons dat het nog steeds regent, maar dat de overstromingsgevaren iets zijn verminderd. Kyoto weather report: zonnig, droog 20 graden. Werken op de universiteit was gewoon weer verder gaan waar we vrijdag waren gebleven. Via email, had Jan-Pascal gescande foto's van ons huis in Ypenburg gekregen van zijn ouders. Deze foto's hebben we na de lunch meteen even op internet gezet. Trouwens nu (5 november) zijn ze op beter hanteerbaar formaat gemaakt voor het inladen. Bekijk hier maar. We hebben ook onze eigen foto's, die vrijdag waren weggebracht opgehaald. De kosten waren ¥890 en dus nog bijna goedkoper dan bij AH in Nederland. Na de foto's beken te hebben, goed kwaliteit hebben we besloten het andere rolletje ook hier weg te brengen al moet dat wel nog gebeuren. De foto's zijn erg grappig en Jan-Pascal zal (heeft hij Ellen beloofd) er een paar scannen, zodat deze ook op deze homepage kunnen. 's Avonds met het eten hebben we wel een nieuw experiment gedaan. We hadden een soort doos gekocht, wat leek op saus maken, alla conimex mix zeg maar. Op de achterkant stond een waterkan afgebeeld met 200ml ernaast, dus dat begrepen we wel. Het doosje bleek twee zakjes te bevatten, dus kunnen we het nog een keer maken. Het smaakte erg lekker al is de smaak nog al moeilijk te beschrijven.

terug naar week 45

3 november: feestdag?

Om de één of andere reden vroeg Ellen zich tijdens het ontbijt af, wanneer er in november ook al weer feestdagen waren in Japan. Ik wist dat er twee waren, maar wanneer precies wist ik niet. Alsof ik het aan mijn water voelde want toen we de manual van het International house erbij pakten bleek vandaag een feestdag te zijn en wel Cultuurdag. We vroegen ons dus af hoe of we dus wel naar onze werkplekken toe zouden kunnen. We besloten dan ook maar eerst samen bij Ellen's plek (is de dichtsbijzijnde) te gaan kijken. Op de fiets was het wel opvallend stil op de weg. Bij de universiteit aangekomen zat het hoofdhek ook opslot van de ingang die Ellen normaal neemt. Wel was een klein deurtje in deze ingang geopend. Ook op het terrein van de universiteit was het opvallend rustig, zowel wat mensen als geparkeerde fietsen op de weg betrof. Bij Civiele techniek zat inderdaad de hoofdingang op slot, maar geen probleem want Ellen heeft een sleutel. Toen we op de derde verdieping kwam, waren alle lichten uit, alleen in de studentenkamer brandde wel licht. Via het bord begreep ik dat Cheng (de chinese student al binnen was), maar ook aan de magneetjes van de anderen te zien zouden ze vandaag nog gaan komen. Dus bleef ik maar. Alleen zou Jan-Pascal nog laten weten of hij binnen kon komen. Hij heeft namelijk geen sleutel.
Een kwartiertje later kwam een mailtje binnen bij Ellen, dat heette 'binnen'. Was niet gek want ze had zelf een twee minuutjes ervoor een mailtje aan Jan-Pascal met dezelfde naam gestuurd, namelijk om te kijken of het geluk was in bij medische informatica te komen. Wat bleek later, hij had ook een mailtje aan mij gestuurd met precies dezelfde titel, kruisende mail dus! Hij kon er inderdaad niet in. Maar in de kamer van de PhD studenten bleek er één iemand aanwezig. Deze vertelde dat de sleutel van de andere kamer bij hen in de koelkast lag (ook een plek natuurlijk). Dus op deze feestdag konden we toch aan de slag.

Vandaag vond Ellen het tijd om maar eens na te gaan hoe het nu eigenlijk stond met het tweede gedeelte van haar afstudeerwerk (wat dat inhoud lees je natuurlijk op mijn voortgangspagina). Deze week is dus de derde week dat ik aan dit gedeelte werk en zo halverwege lijkt me dat wel een aardig moment. Zeker omdat ik nog steeds het gevoel heb erg weinig informatie te hebben, voor wat ik hierin zoek. Tot dit moment had ik over verschillende stukjes literatuur maar weer wat documentjes gemaakt, die bij nader inzien gelukkig toch al aardig op hoofstukken beginnen te lijken. Al hoewel er wel hier en daar een behoorlijk leeg gat in de tekst zit. Ik begon de aanpak dan ook maar bij de inleiding. Deze moest zeer aangepast worden, want de ideeën die in twee weken geleden had, beleken toch aardig zijn aangepast (wat volgorde van teksten vooral beteft). Vervolgens de twee stukken over samenwerken erachter. Toen dat gereed was en ik de stukken had gelezen ben ik nog maar eens nagegaan wat er nog allemaal rood in de tekst was. De kleur rood gebruik ik namelijk altijd voor dingen die nog verder of nog helemaal moeten worden uitgezocht. En daarnaast verwijzingen waarvan ik nog niet zeker ben waar die komen te staan. Dit blijkt nog heel wat te zijn. Uiteraard hield dit werkje me de hele dag wel bezig, maar het gaf me toch een gevoel dat het wel een beetje aardig op weg was, zeker als je het zo achter elkaar ziet. Geeft je toch wel een iets beter gevoel, al hoewel er nog veel moet volgen.

JP vandaag

Al was het vandaag een feestdag bij Ellen op het laboratorium kwamen aan het einde van de middag toch alle studenten binnen druppelen. Er is wel geen medewerker geweest deze dag. 's avonds gingen we weer eens aan de slag met het maken van spagetti voor meerdere dagen, aangezien deze week voor de rest nogal hectisch zal zijn.

terug naar week 45

4 november: iera-ssjaj paatii en MRI

Weer vroeg op pad want Jan-Pascal moest op tijd op de universiteit zijn voor weer eens een presentatie. Het is woensdagochtend en sinds een paar weken hebben ze die presentaties dus om 9 uur 's ochtends. Ellen ging vandaag aan de slag met de logistieke centra. Bij de lunch vertelde Jan-Pascal dat hij 's middags naar een ander ziekenhuis zou gaan om naar iets van het MRI project te kijken. Dat verteld hij zelfs zo vast wel. Het maakt niet uit om iets af te spreken, want Ellen heeft vanavond haar welkomsfeestje. Al hoewel het is voor haar en voor Cheng en voor Taniguchi en Meneer Uno. Uno heb ik vandaag voor het eerst ontmoed. Nu begrijp ik ook pas waarom. Hij heeft een jaar onderzoek gedaan in amerika aan the Deleware University. Dit was de eerste dag dat hij weer hier aan het werk was. Hij had allemaal kleine gifts voor de studenten en gaf mij een lampje toen hij even kennis kwam maken.
's middags was er veel rumoer bij Ellen op de studentenkamer. Allerlei rondlopende zenuwachtig wordende Japanse studenten, maar Ellen begreep er natuurlijk niets van. Tot dat Cheng me vertelden dat ze allemaal bezig waren om zich voor te bereiden voor de avond. Iedereen moest zich daar namelijk in het Engels gaan introduceren. Ikke dus ook. Ach het enige waar ik me zorgen om maakte was wat te vertellen. Immers Arwa had me verteld dat Japanners niets over zichzelf loslaten. En om nou te vertellen dat ik Ellen Jagtman ben en uit Delft kom, leek me ook zo wat. Dat wisten ze immers al. Cheng daarentegen deed er ook erg zenuwachtig over en ging zelfs naar huis om zijn Engelstalige CV op te halen.

JP bij MRI

Tegen zes uur begon er beweging te komen bij de diverse studenten op Ellens laboratorium. Uiteindelijk waren er nog vijf personen totaal over (met mij erbij). Ik pakte ook maar mijn spullen in en we gingen op weg. Wel hebben we nu de fietsen buiten het hek van de universiteit gezet. Dit gaat 's avonds allemaal op slot, op de achteruitgang na. (Dat is een stuk omlopen vandaar). Met zijn vijven gingen we met de taxi (twee personen voorin) op weg naar het restaurant. Het enige dat ik vermoede was een Japanse fondue achtige avond, omdat twee weken terug een student was komen polsen wat ik allemaal wel en niet lus en of ik rauwe vis eet. Hij liet daarbij een folder zien van waar we gingen eten en wat het allemaal was. We reden echt van links naar rechts dus mijn richtingsgevoel gaf het snel op en ik had geen idee waar ergens in Kyoto ik me bevond. Uit eindelijk gingen we ergens een enorm smal straatje in. Ik dacht dus, hier zal het wel zijn, maar nee, dat was pas het begin. Na nog eens zes keer een ander smal straatjes soms links en soms rechts in geslagen te zijn, stopte de taxi voor iets dat een gewoon huis leek. Maar toen ik wat beter keek hing er toch een plaatje dat je met creditcard kon betalen. Bij binnenkomst moesten we uiteraard de schoenen uit doen en vervolgens via een enorm smalle trap (ongeveer 65 cm breed), zonder leuning naar boven lopen.
Boven was een soor aparte zaal. Hier stonden twee lage tafels met allemaal kussen erom heen. De andere studenten waren er al, alleen het research personeel nog niet. Echt iedereen kwam, van de professor tot de jongste studente in de groep. Ik mocht ergens gaan zitten, en de studenten die bij mij aan tafel gingen zitten, waren veelal studenten die wel wat durven te zeggen in Engels. Ook één jongen die ik in de taxi voor het eerst had gezien, die meteen mijn oren van mijn hoofd ging vragen over Nederland en over wat ik al in Japan had gezien.
Niet veel later kwamen de researchers ook en moest er weer vanalles geschoven worden. De professor (Yda), de associate professor (Taniguchi), de beide researchers (Uno en Kurauchi) en de secretaresse (Fuji) kwamen allemaal ook bij mij aan tafel. De student die alles over het eten aan mij had gevraagd ging vervolgens staan en hete iedereen hartelijk welkom. Daarbij zei hij dat vanaf nu alles de avond in Engels moest worden gezegd, behalve onderlingen conversaties. Daarop nodigde hij de Professor uit om wat te zeggen. Deze vond dat hij het zich onmiddelijk kon permiteren wel Japans te spreken omdat zijn engels niet goed zou zijn. Ik verstond alleen mijn naam in het Japans dus het ging onder andere over mij. Daarna kwam het bier. En niet dat iedereen dan één flesje krijgt, NEE, ze zetten meteen alles dat besteld is in één keer op tafel. En dus kwamen er zo'n 20 flessen per tafel te staan! (Totaal waren er 19 man). Meteen was dus ook de hele tafel volgebouwd. In Japan is het gebruikelijk dat je niet jezelf inschenkt. Je moet je buurman aanbieden of hij wil drinken en dan hopen dat hij of zij vervolgens jou wil bedienen. Nou werkt dat in een grote groep iets anders, want degene die aan het schenken is neemt meteen een aantal meer mensen. Maar hij/zij schenkt nooit zichzelf in. Daarop werden een toast uitgebracht.
Nu kwam ook het eerste eten, namelijk de rauwe vis. Ik zei dat ik wel een stukje wilde proberen en kreeg dat dus. Wel had ik nog gevraagd of ik de stokjes met links mocht hanteren omdat ik links handig ben. Maar dat was gelukkig geen probleem. Toen kwam dus de lol, het stukje vis lukte maar niet te pakken te krijgen. Zat helemaal vast aan het schoteltje. Meteen ging iemand een vork vragen, maar ik zei dat ik niet voor niets had geoefend en dat ik het zo wilde proberen. Uiteindelijk na veel gedoe ging het gelukkig. De rauwe vis had meer smaak dan ik verwacht had. Maar toch niet dat ik zeg goh dat ga ik nu iedere dag eten. Maar een paar stukjes is best lekker. Ondertussen werd ook het hoofdgedeelte van het eten neergezet. Grote schalen met hele grote stukken vis en groente en champignons en verder tofu. We kregen ook een persoonlijk beetje tofu, dat was aangemaakt met sesam. Ik heb het geprobeerd, maar het was echt enorm strek van smaak, dus na de helft heb ik het laten liggen.
Van de schalen met vis, groente en champignons werd een deel in een grote fonduepan met bouillon. Daarna ging de deksel op de pan. Het rook heel erg lekker! We kregen nu allemaal een soort kommetje om het in te doen. Ik zat me al af te vragen hoe we dat nu uit die pan gingen krijgen. Met de stokjes? Maar er bleek een lepel voor te zijn. Mijn kommetje kwam vol met zalm, een andere vis (ook rood) en oktopoes. Vanuit dit kommetje was het eten met stokjes trouwens een stuk eenvoudiger en later zei meneer Uno (die naast me zat) dan ook dat ik volgens hem wonderlijk goed met stokjes kan eten. (Dat valt nou ook wel weer mee, maar ik was wel blij dat het nu wel goed ging). Ondertussen was de jongen weer gaan staan en vertelde in gebrekkig Engels dat Cheng en ik onszelf zouden voorstellen. Maar daar had ik niet op gerekend, ik dacht die Japanse studenten gaan eerst en dan weet ik wat ik moet zeggen. Cheng ging dus eerst en las zeer zenuwachtig een beetje van zijn briefje voor. Ik was daarna. Ik heb maar verteld dat mijn volledige naam Helena Maria Jagtman is. Maar dat ik dus Ellen wordt genoemd in Nederland. Dat Jagtman mijn achternaam is en Ellen mijn voornaam en dat als ze graag mijn achternaam willen uitspreken dat ze dan het Engels beter kunnen proberen als Jacktmen. Ook heb ik verteld dat Jagtman een 'hunter' is. Verder dat ik geboren was in Leiderdorp (dat scheint gebruikelijk te zijn). Ik heb het maar in tijd even gerelateerd aan Amsterdam. Ik heb verteld dat ik Technische Bestuurskunde studeer en dat dat dus SEPA in het Engels heet. Verder dat Transportbeleid en logistiek mijn vakgebied is. Dat ik hier dus bij meneer Taniguchi voor mijn afstudeerwerk kom doen. Er was ons gevraagd ook wat te vertellen over je impressie van het laboratorium. Dus ik heb gezegd dat alle mensen me erg aardig voorkomen, maar dat ik eerst een beetje moest wennen aan de tijd waarop Japanse studenten aanwezig zijn ('s avonds dus). Daar moest iedereen wel om lachen. Om af te sluiten heb ik nog verteld dat ik pinguins spaar en dat nu misschien een aantal begrijpen waarom mijn computer Pinkwin heet. Een paar weken geleden hadden daar een paar om gelachen. Nu lachten ze weer, dus begrepen (in ieder geval een aantal) het.
Daarop moesten ook de andere studenten zich introduceren. Daarbij werd begonnen met de jongste en zo op naar de oudste en ook nog per categorie student. Dus eerst de B4 studenten, daarna één B5, dan de M1 en tenslotte de M2 studenten. Meeste waren beetje korte verhaaltjes omdat ze het spreken dus dood eng vonden. Ook hielden de hobbies op bij eten, slapen, tv kijken en muziek luisteren. Maar een aantal grappige dingen, waren een jongen die uit Nagano komt en dus veel van skieen houdt. Eén jongen die net Boedha-priester geworden is. Een aantal die vrij goed een instrument bespelen. En twee die al een baan hebben voor na maart 1999, als ze klaar zijn met hun studie. Het bleek me dat het toch mogelijk is dat studenten iets ouder zijn dan volgens nominaal lopen (dus school af op 18 en dan in 6 jaar afstuderen voor Master). Later vertelde iemand dat dat komt vooral omdat ze niet het toelatingsexamen tot de Masterschool halen en dan dus een jaar niets kunnen doen. Het waren ook vooral master student die iets ouder waren. Kwa leeftijd sta ik gelijk met de M1 studenten, maar daarvan was er een dus 24 en een ander 23. Bij de M2 studenten zat er een van 25.
Vervolgens ging het eten weer even verder. Het smaakte inderdaad als Chinees fondu zoals we dat in Nederland kennen, maar dat kunnen we dus net zo goed Japans fondu gaan noemen. Vervolgens vertelde Uno over amerika en vooral dat je dus altijd een auto moet hebben daar. Dat weten wij wel (Canada). Taniguchi vertelde over Nederland. Dat hij eerst op de Beestenmarkt woonden, maar dat daar teveel herrie 's nachts was. Ook vertelde hij van de bon die hij had gekregen voor de verkeerde kant op rijden. En tenslotte over Technische Bestuurskunde en de TU. Het is nog steeds erg gekleurd en klopt eigenlijk niet helemaal. Alhoewel hij over sommige dingen erg enthousiast deed, maar andere dingen (zoals het volgens hem niet academisch bezig zijn) afkeurde. Wel is hij erg te spreken over de studenten, dat ze allerlei dingen naast hun studie doen als reizen organiseren (studiereis). Hij vond dat de Japanse studenten zich ook maar wat activer moesten opstellen en dat ze ook zeker (net als ik) de kans moesten aangrijpen om in het buitenland te gaan kijken. Toen was nog Kurauchi aan de beurt. Hij was niet in het buiteland geweest, al hoewel wel toen hij 16 was een jaar highschool in Amerika gedaan. Hij had toen zijn rijbewijs gehaald ook om auto te kunnen rijden. Verder vertelde hij wat hij het komende jaar van plan is aan onderzoek te doen samen met de studenten. Hij moedigde ook nog eens de japanse studenten aan om naar het buiteland te gaan als ze kunnen.
Vervolgens weer eten. We kregen nog fried-salmon, al hoewel ik het niet gefrituurd vond. Wat het wel precies voor behandeling had ondergaan ben ik niet achtergekomen, maar het was lekker en daar gaat het tenslotte om. Uiteindelijk sprak de Professor iedereen nog toe (weer in het Japans). Daarna ging iedereen al staan, maar dat was mijn bedoeling dus niet. Ik wist dat ik niet mocht betalen. Omdat we in een winkel Haagse Hopjes hadden gezien, had ik die meegenomen. Ik pakte deze dan ook. Toen werd iedereen dus enthousiast. Ik heb even verteld wat het was en ook dat ik het wel in een Japanse winkel had gevonden. Daarop heeft iedereen dus een Hopje geprobeerd. De jongen die alles had geregeld heb ik de overige hopjes gegeven. Ze vonden dit allemaal heel leuk, dus puntje voor mij. Nu nog pepernoten! Toen we weer via de smalle trap naar beneden liepen waren alle schoenen omgedraaid, zodat je er zo in kon stappen. Buiten stonden we dus in de middle of Kyoto, maar waar? Takauchi (het meisje) vertelde tegen mij dat ondanks dat ze al twee jaar in Kyoto woonde ze helemaal niet wist waar ze was. Hier was ze nog nooit geweest. Ik vroeg dus, twee jaar? Bleek ze dus de eerste twee jaar van haar studie steeds op en neer uit Osaka gekomen te zijn, wat haar twee uur kosten (dus vier uur op een dag voor heen en terug!). We liepen met zijn allen tot we ineens gingen stil staan op een hoek van een weer grote straat. Na een kwartiertje vroeg ik aan Takauchi en Fuji waarom we eigenlijk aan het wachten waren. Daarop zeiden ze: geen idee. Uiteindelijk bleek dat de heren hadden besloten naar nog een party te gaan. Dus Takauchi wees naar mij iets van, ja maar Ellen dan die moet nog terug naar de universiteit gebracht door ons. Dus ik dacht, dat is een heel ander feest en ik mag niet komen. Later zei Takauchi, kom we gaan gewoon samen. Ik heb me dus laten overhalen en even Jan-Pascal gebeld. Wat bleek nou we gingen gewoon met 15 van de personen nog ergens anders wat drinken!
We zaten in een of andere luxe kroeg. Weer leuk met alleen Japanse kaart, maar aangezien de helft wijn nam, leek me dat wel aardig om mee mee te doen. Verder kreeg iedereen een kommetje met iets bruins. Ik dacht dus vlees of vis, maar nee het was groente. En ook lekker. Verder ook nog een hele grote schaal per vier personen met broodjes en soort kaasdingen (denk ik) en aardappelstukjes. Eén groep had een enorme fles wisky beteld. Het werd erg gezellig. Naast studenten waren ook meneer Taniguchi en Kurauchi er nog bij. Taniguchi vertelde nog over de trip naar Fukuoka, dat hij voor Takauchi en mij een hotel heeft geboekt in downtown! Op kosten van de universiteit. We gaan met de Shinkansen er heen, dus dat vind ik echt gaaf. Vrijdag gaan we met de studenten samen daarvoor kaartjes kopen. Ik heb meteen maar gevraagd of ik mijn camera mag meenemen, maar dat was geen probleem. Met Takauchi heb ik nog gesproken over reizen. Ze heeft echt al veel gezien en is al twee keer naar Europa geweest (Engeland en een keer Parijs, Nice, Milaan en Venetië). Ze vond dat ik al heel veel van Europa had gezien, maar dat is natuurlijk niet helemaal eerlijk omdat het voor mij niet naar de andere kant van de wereld reizen is. Om half twaalf gingen we maar weer eens terug. Weer met de taxi naar de universiteit. Het viel me op dat er echt op nog enorm veel kamers licht branden. Zelfs gingen nog drie studenten terug naar het laboratorium (om vijf voor twaalf dus!). Ze klimmen dan gewoon over het hek omdat het anders ver omlopen is. De studenten vertelden me dat in februari waarschijnlijk alle lichten wel zullen branden.
Om half een uiteindelijk was ik terug. En lag Jan-Pascal al te slapen. Gelukkig had hij mijn bed opgemaakt. Het is immers woensdag en dan moeten we de lakens verwisselen!

terug naar week 45

5 november: ATR research exposition (1)

Na het feestje van gisteren, mocht Ellen wel even uitslapen. Toen dan ook om half acht de wekker ging stond Jan-Pascal op en zette voor haar de wekker op half 9. Tegen de tijd dat de wekker weer afging stond ik dus slaperig op, waarna met een vrolijk wakker gezicht ineens Jan-Pascal voor mijn neus stond. Met een kopje cappuccino voor mij. Dat was wel nog een leuke verrassing. Vervolgens heb ik luisterend naar de ochtend uitzending van Radio Nederland Wereldomroep mijn ontbijt naar binnengewerkt. Daarna op naar de universiteit en jawel ook vandaag om half 10 was ik weer de eerste aanwezige. Wel kwam al na vijf minuten een tweede persoon aan. Ik hield me bezig met de logistieke centra net als gisteren. Tegen lunch tijde ging ik naar de Lawson want ik had heel veel zin in een bakje sla als lunch. Maar toen ik in de winkel stond dacht ik ineens, hé ik voel geen portomonai. Had ik dus mijn centjes thuis laten liggen! Ik had al wat dingen in mijn handen, dus die legde ik gauw maar terug. Terug richting universiteit dacht ik, dan nog maar een half uurtje doorwerken en naar huis gaan, om de middag daar dan maar te werken.
Bij terugkomst vroeg Cheng verbaast hoe mijn lunch was geweest, dus zei ik dat ik mijn geld was vergeten. Gelukkig mocht ik van hem toen wat lenen. Dus toen ben ik opnieuw erop uitgegaan, alleen dit maal toch maar naar de Coop. 's Middags verder gewerkt aan de centra. Ik wilde nog een stuk literatuur uit de bibliotheek halen, die ik vorige week had gezien, maar toen was de deur van de bibliotheek dicht. Terug in de studentenkamer vroeg ik één van de studenten of hij wist waarom dit dicht was. Hij zei dat soms ineens de bibliotheek een dagje dicht is. Nou ik begrijp dat niet, maar dan ga ik morgen maar weer kijken. Omdat de bibliotheek dus was gesloten, ben ik aan de slag gegaan met de vragen voor het Tenjin co-operatieve bedrijf waar we 18 en 19 november naar toe gaan. Ik had reeds wat vragen opgesteld, maar deze waren vooral nederlandse kernwoorden over dingen waar ik niet helemaal uitkwam in de tekst die ik over het systeem heb. Meneer Taniguchi wil graag de vragen vooraf sturen dus heb ik beloofd deze morgen af te hebben. Ik had voldoende tijd om het vandaag al gereed te maken en ook aan hem te mailen.

Jan-Pascal was 's ochtends eerst naar Medical Informatics gegaan om te kijken of er nog e-mail uit Nederland was en om nog even rustig de documenten met ideeën van Janine Swaak van Tintel door te nemen. Die had ik gisteravond binnen gekregen, maar ik had nog geen tijd gehad om het helemaal te lezen. Toen ik binnen kwam zat Yakami achter dezelfde computer waar hij gisteravond ook zat. Toen ik hem vroeg of hij er NOG zat, liet hij zijn Java-boek zien, waar hij zijn hoofd 's nachts op had gelegd! Rare lui hier. Om kwart voor elf vertrok ik met de trein richting ATR (Advanced Telecommunications Research International). Die hebben vandaag en morgen open dagen met lezingen (in het Japans) en demonstraties, met posters in Engels en Japans. Zoals gebruikelijk als we met de trein gaan, moest ik naar Takanohara. Daar stond de ATR-bus al te wachten. Die bracht me (samen met 40 Japanners) in een minuut of tien bij ATR. Als eerste stond een lezing van de vice-president op het programma. Zoals verwacht was die geheel in het Japans. Als voorzorg was ik achterin gaan zitten zodat ik na die eerste lezing er snel tussenuit kon glippen. Overigens was ik niet de enige, ook een aantal Japanners hield het voor gezien in de conferentiezaal. Daarna ging ik de verschillende lab-demonstraties bekijken. Daar was ik wel even mee bezig! Gelukkig had ik er twee dagen de tijd voor. Ik kan ze hier niet allemaal beschrijven, maar een paar kan natuurlijk wel:

Om vijf uur waren de demonstraties afgelopen. Er was nog een forumdiscussie, maar daar stond weer over aangekondigd dat het helemaal Japans zou zijn, dus daar ben ik maar niet meer heengegaan. Grappig was wel dat ik op een gegeven moment ineens in het Nederlands aangesproken werd. Bij de afdeling ITL (de spraak- en vertaalafdeling) was een Nederlander, die daar eerder gewerkt had en nu in Boston woont, maar voor een paar maanden op bezoek was. Die zag mijn naamplaatje en sprak me natuurlijk aan. Ook kwam ik nog iemand (oorspronkelijk een Fransman) tegen die jaren bij Philips in Eindhoven had gewerkt en nog prima Nederlands sprak. De bus terug was erg vol. Gelukkig stond ik vrij vooraan de rij, dus kon ik als één van de eersten de bus in en had ik een zitplaats. In de bus en in de treinen op weg naar huis heb ik met mijn telefoon gespeeld en Ellen berichtjes gestuurd om te laten weten waar ik was. In de trein van Takanohara naar Tambabashi stapte er een jongen bij me in de trein die zijn Engelse huiswerk ging maken. Ik vroeg of ik hem kon helpen en deed dat ook. Maar toen we daarna even zaten te praten bleek hij een Engelse vader te hebben! Dan heb ik hem niet veel te leren waarschijnlijk.

Ellen was nog geen twee minuutjes terug toen er een berichtje van Jan-Pascal kwam op de telefoon. Hij was bij de eerste trein en zou die over een minuutje pakken. Dat betekende dat het nog ongeveer een uur duurt voordat hij terug is in het International house is. Mooi de tijd dus om nog even te douchen en natuurlijk al vast de diepvies spagetti in de magnetron te zetten. Via telefoonberichtjes werd ik bijgehouden waar Jan-Pascal zich bevond, dus toen hij nog zo'n 20 minuten van mij verwijderd was, heb ik de magnetron aangezet. De kwaliteit van dit ding is nogal bedenkelijk want het duurt allemaal erg lang. Dit maal moest er dus ook nog ontdooid worden, dus dat mocht vast wel. En inderdaad toen Jan-Pascal voor de deur stond was het net warm en konden we meteen gaan eten.

terug naar week 45

6 november: fiets weg

Deze ochtend is Ellen maar eens gaan uitprinten wat ze tot nu toe heeft geschreven voor het tweede gedeelte van het afstudeerwerk. Daarna kon ik wat overzicht krijgen in wat ik nu allemaal aan informatie had en vooral welke informatie ik nog mis. Vanmiddag hebben we weer overleg met de studenten en wil ik eens wat bediscusseren, misschien kan ik dan wat van de grote vraagtekens verder invullen. Dus ik maakte een mini samenvatting, door een aantal punten op te sommen met vragen erbij. Dit was een ideetje van Corné eigenlijk, maar leek me zeker voor de Japanners erg handig. Hoeven ze niet eerst al dat Engels te lezen. Zelf krijg je er ook weer overzicht door. Dus zeker meegenomen.
Lunch haalde ik even bij Lawson, want ik had veel zin in een bakje sla. Van huis had ik een vork meegenomen om dit normaal naar binnen te kunnen werken. Toen ik weer aan het werk was, kwam Kurauchi langs met een enveloppe met geld voor mijn reis en hotel naar/in Fukuoka. ¥42,000 of het niets is en dat dus ook voor nog drie studenten. Al hoewel één student komt toevallig uit Fukuoka en volgens mij gaat hij en de andere jongen bij hem thuis slapen. Tegen twee uur zag ik één van de andere City Logistic studenten binnenkomen. Na een half uur ben ik maar gaan vragen hoe laat we kaartjes gingen kopen. Ik dacht dat we helemaal naar het station moesten en dat is dus hier 40 minuten vandaan. We gingen al vrijsnel toen de anderen er ook waren. Eerst moesten we naar één of ander gebouw om een briefje te halen. Een student vroeg of ik een studentcard had, dus ik zei ja hoor drie, maar ook een Japanse. Maar toen ze in een boek aan het zoeken waren, was ik toch onvindbaar. Wel kwam natuurlijk meteen iemand helpen, dus werd met de hand een briefje voor mij gemaakt, ipv uit de machine zoals de andere drie het haalden. Toen moesten we dus de kaartjes gaan kopen. Bij het reisbureau vulden één een formulier in. Ze hadden me intussen uitgelegd dat we een soort retour voor heen en terug gingen halen, maar dat we alleen voor de heenreis een plek gingen bespreken. Het bleek best moeilijk, want we konden niet met vier bij elkaar gezet worden. Maar gelukkig wel in dezelfde coupé. Daarop betaalden we (¥19,210 voor deze kaartjes en dat is dan nog met reductie!). We moeten 3 uur reizen met de snelste Shinkansen die er in Japan is, zo'n 300 km/h.
Na het kopen van de kaartjes bracht ik nog even ons tweede fotorolletje weg en daarna gingen we op naar de vergadering. Eerst dacht men dat mijn punten voor Fukuoka waren, maar uiteindelijk kon ik duidelijk maken wat het was. We hebben het besproken, of eigenlijk ik en daarbij heb ik steeds vragen gesteld. Mijn onduidelijkheden zijn nu wel opgehelderd, dus kan ik weer wat vraagtekens invullen. Toch bleek er weer iets totaal verschillends in de aanpak van TB en van hier. Ik had een aantal typen logistieke centra opgezet, gebaseerd op een drietal activiteiten dat in zo'n centrum kan plaats hebben. Maar omdat eentje Inventory Management was, kon het volgens meneer Taniguchi niet. Inventory management was niet zijn afdeling, maar van een ander onderdeel hier op de universiteit. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik bedoelde dat voor Inventory management andere eisen aan een centrum worden gesteld dan alleen transport, daar was hij het mee eens, maar toch moest het eruit. Nou ben ik van mening dat dit dus de locatie en daardoor dus het transport kan beinvloeden en probeerde dat ook uit te leggen (ik heb zelfs een tekst die dat idee ondersteund) maar goed, waarschijnlijk heb ik het niet duidelijk genoeg kunnen uitleggen. Moet ik de komende week nog maar eens goed over na denken. Daarna waren de andere aan de beurt, wat natuurlijk weer in het Japans was en dus kon ik met nog anderhalf uur vervelen. Ondertussen voelde ik wel een aantal keer mijn telefoon overgaan dat er een berichtje van Jan-Pascal was. Gelukkig vandaag waren we voor vijven klaar en kon ik zelfs nog even werken. Toen met Jan-Pascal afgesproken om naar huis te gaan.

JP bij ATR en zijn fiets die weg was.

's Avonds was het weer Holland dag, want we aten varkenslapjes met boontjes en frietjes.

terug naar week 45

7 november: Chilo's verjaardag en 20 graden!

Vandaag is Chilo jarig, van harte gefeliciteerd met je verjaardag!
Omdat de melk opwas bestond ons ontbijt niet uit cornflakes, maar uit crackers met jam, cappuccio en een banaan. Daarna meteen op weg om boodschappen te doen en dus onder andere de melk weer aan te vullen. Terug gekomen borgen we de spullen even op en gingen weer opweg. In de brievenbus lag ondertussen de Week-NRC. Wederom voor een cameraatje voor videoconferencing. Maar ook om een nieuw bord te kopen. Van de week is één van de ¥100-borden gesneuveld, doordat het eten dat erop lag te warm was. We gingen naar de grote supermarkt waar nog veel meer is. De tijdelijke winkel hierin bestond uit keukenspullen dus dat kwam even goed uit. Helaas hadden ze alleen geen borden. Dus toch ergens anders in deze winkel gezocht. Uiteindelijk werden het kitcherige borden met franse teksten, de goedkoopste! Verder nog nieuw wasmiddel en de lege batterijen weggebracht. We gingen nog even bij de CD's kijken. Er is hier een liedje dat we steeds maar horen en best grappig is en omdat we natuurlijk toch iets Japans moeten hebben leek ons dat wel was. Maar hoe het heet, geen idee. Ook hadden ze nog cd's van Amerikaanse artiesten met Japanse hoesjes. We hebben uiteindelijk het liedje geneurierd voor de verkoper en na twee keer wist hij wat we bedoelde! Bleek het een liedje van de winterspelen van Nagano te zijn, maar nu hebben we het wel! Nu was het wel tijd voor lunch geworden. We kochten Japanse lunch in de supermarkt. Een soort noedelsoep. Na het betalen kregen we een of andere buzzer mee. Bleek dat als het eten klaar was, je buzzer af ging en je het kon komen halen. Het stonk verschikkelijk, maar smaakte gelukkig wat beter dan dat het rook. Maar de volgende keer proberen we toch weer wat anders.
Vervolgens door de stad in. Jan-Pascal had een andere student gevraagd waar hij zo'n camera kan kopen. Na onderzoek op het Web hebben we een goede camera van Logitech gevonden en daarvan vandaag een print van bij ons. Ook JP's laptop voor het geval er alleen Japanse drivers beschikbaar zijn, kunnen we het uitproberen. De student had een schets gemaakt. We gingen er naar toe, maar wel via een omweg om eens een andere route te kunnen nemen. Hier ook weer allemaal kleine winkeltjes zoals overal in de stad. Steeds fotozaakjes, mobiele telefoonwinkels en hele kleine zaken waar ze allerlei elektronische huishoud apparaten verkopen. Verder allemaal 24 uurs geopende winkeltjes, Lawson, 7eleven, AM-PM, Family Mart enzovoort. Af en toe zit er een klein mode winkeltje tussen en verder nog kleine restaurantjes of koffiebars. We reden langs de keizerlijke tuinen en vonden de zaak uiteindelijk. We zagen met een een logitech-mouse liggen, dus misschien was het hier wel wat. Maar helaas, te vroeg gejuiched, hij verkocht geen camera's. Vaag was alleen dat toen we naar buiten liepen er wel een computer stond met een videoconferencing camera erop. Maar wel weer een of ander Japans type en die drives doen het niet met Engelse of Nederlandse windows.
We besloten daarop toch maar gebruik te gaan maken van een Webpagina om het ding in Amerika te gaan bestellen.
Terug gingen we langs de andere kant van het keizerlijke complex fietsen. Aan deze zijde moet het oude paleis staan. We hebben niet gekeken, omdat we al weer erg lang opweg waren, maar we zagen wel een aantal mooie poorten. Nog even over het weer, we kregen het wel weer behoorlijk warm dus hebben uiteindelijk onze jassen maar weer uitgedaan om met korte mouwen verder te gaan. Het is weer boven de 20 graden. Daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren. We gingen via de universiteit. Misschien dat ze bij de computerwinkel daar het ding voor ons kunnen bestellen. Maar helaas was het dicht. Ook konden we de foto's niet meer ophalen. Dit bleek ook om 14.00 dicht te zijn gegaan. Terwijl wij er pas om half drie waren. Daarop gingen we maar weer richting International house. Op de route zagen we ineens wel nog een pc-shop. Daarbinnen waren geen pc's te vinden, maar buiten stond PC-shop en ook nog allerlei PC merken. Toch maar even vragen dus. We lieten de logitech pagina van het Web zien. Daarop ging de verkoopster het even achter vragen. Er kwam nu iemand terug die een beetje engels sprak met een folder van Logitec (ja, zonder H). Blijkt dat er een Japans bedrijf is dat in computers en rand apperatuur doet dat dus Logitec heet (wie zal het van wie hebben?). Maar dit was het dus niet en ook dit merk had geen camera's, dus helaas konden ze ons niet verder helpen. Nog even langs de drogist want Jan-Pascals aftershave was op. Bij terugkomst wilden we even de stofzuiger halen, maar de man van het sub-office was er niet. Dan eerst maar even alles boven brengen. Na een kwartiertje zijn we weer beneden gaan kijken. Nu was hij er wel, maar met een pingpong tafel aan de gang. We vroegen om de stofzuiger, maar die waren allen uitgeleend. Hij vroeg ons kamernummer, dus Jan-Pascal zei dat. Het Engels kon hij niet volgen waarop Jan-Pascal zei wat hij dacht dat het in het Japans was. Nu maar hopen dat de man het begrepen had.

Om half vijf belde we Chilo om hem met zijn verjaardag te feliciteren, helaas hadden we ons een uur in de tijd verrekend (sorry). Ongeveer vijf minuutjes na het gesprek ging de telefoon en konden we de stofzuiger gaan halen. Nu is dus alles weer schoongezogen. Het apparaat is wel een beetje maf, de aan/uit knop is een schuifje met verschillende standen die in de slang zit.

terug naar week 45
Terug naar november