week 46:
9 - 15 november
Algemeen
Huis
Feest
Pottenbakken
Netmeeting
Algemeen
Jeetje zeg wat een schrijf
achterstand hebben wij (vandaag is het namelijk 24 november!). Vandaar
even deze week de aanpak met een algemeen stukje over de week en een aantal
kleine dingetjes apart beschreven. Tja... excuses voor dit late beschrijven?
Die hebben we wel... deze week is Ellen namelijk ziek geweest. Beetje verhoging,
koud enzovoort. En vervelende kou dus. Maar dat weerhield me niet om naar
de universiteit te gaan. Werk gaat door en voor ziek zijn is geen tijd.
Wel werk je dan echt op halve kracht. Maar (mama en ook papa) Jan-Pascal
heeft heel goed voor me gezorgd, dus daar hoeven jullie niet bezorgt over
te zijn. Met het werk wat ik gedaan heb, waar hield ik me dan mee bezig?
Allereerst het verder afmaken van het tweede gedeelte van mijn onderzoek.
Namelijk maandag 23 november moet dat allemaal gereed zijn. Dat klinkt
misschien als nog heel ver weg, maar volgende week dinsdag moet ik een
presentatie tijdens de herfst-seminar houden en de woensdag en donderdag
daarna ga ik naar Fukuoka. Dat betekend dus dat ik nog grof weg twee dagen
volgende week over heb en deze week. En daarnaast moet ook die presentatie
nog worden gemaakt. Op dinsdag met de lunch was ik grof weg klaar met de
stukken voor het tweede deel, uitgezonderd dan het bezoek aan Fukuoka dat
er als een soort praktijk voorbeeld aan dit deel wordt toegevoegd en ook
zeer belangrijk dat nog moet gebeuren, de conclussies. Nu was het even
tijd om met de presentatie te beginnen. Vorige week was ik tot mijn schrik
erachter gekomen dat de standaard presentatie die ik altijd gebruik niet
in Office97 erbij zit (blijft dus echt uit office95 als sjabloon aan 97
te worden toegevoegd). Tja.. en op mijn labtop heeft nooit 95 gestaan.
Maar met hulp van Estec heb ik toch alle 95 sjablonen kunnen krijgen en
ook daarin degene die ik altijd gebruik. Op woensdag middag waren de slides
wel klaar, alleen kwam toen het belangrijkste nog: de handout. Ik wilde
iets maken dat tijdens mijn presentatie kon worden gelezen, omdat ik vermoed
dat maar weinigen mij zullen kunnen volgen. Dit was best een karwei, maar
op vrijdag 's morgens wel gereed. Toen was er dus nog tijd over om vast
een deel van de conclusies te gaan maken. In het weekend heb ik een keer
of 4 de presentatie hard op geoefend met commentaar van Jan-Pascal erbij.
In het Engels is het toch een stuk lastiger dan in het Nederlands, maar
ik beschouw het vast als een goede oefening voor mijn afstudeerpraatje
straks, dat moet immers ook in het Engels (voor Taniguchi-sensei). Tevens
de handouts op spelling gecontroleerd en dat was het werk voor deze week
wel. De week bestond verder niet uit echt interessante dingen op twee na.
Woensdag avond hadden we een feest georganiseerd door de advisor van het
International House. Op Zaterdag zijn we overdag naar een pottenbakkerij
geweest met een organisatie speciaal voor buitenlandse visitors. Ook hielde
we zaterdagavond de eerste netmeeting met Leiderdorp.
terug naar week 46
Huis
Feest
Woensdag van 18.00u tot
20.00u was er een feest in het international house georganiseerd door de
huisadvisor. Volgens de uitnodiging waarop moest worden gereageerd of men
wel of niet kwam zouden er alcoholische als mede niet-alcoholische drankjes
zijn en enige versnaperingen. We hadden dus in de koelkast spagetti gereed
voor na het feest. Bleek dat bij binnenkomst een enorme tafel met allerlei
schalen met eten was gedekt. Verder was zeg maar iedereen in ongeveer pak
gekomen. Behalve het geringe aantal jonge studenten zoals wij, dat in zijn
gewone kleren er was. Iedereen had een naambordje met zijn/haar naam en
instelling erop. 1 minuut over 18 (18.00 precies was de geluidsinstallatie
niet hard genoeg) sprak de huis advisor een welkomswoordje waarna iedereen
zichzelf een bekertje bier mocht inschenken om te toosten. Dat zichzelf
vond ik op zich erg vreemd om dat je Japanse gewoonte is dat je iemand
in je omgeving aanbied wat in te schenken en dan maar moet hopen dat deze
persoon vervolgens aanbied jou te bedienen. Wij waren dan ook zo netjes
dit Japanse gebruik aan te houden, wat heel eenvoudig bleek omdat je medical
advisor van het huis naast ons stond! Daarna werd dus getoost en kon het
eten beginnen. Er was echt van alles, maar zo snel als het er was, zo snel
was het ook op. Stukken zalm, soort nasi, deegballetjes met vlees, sandwiches
met aardbeien en abricoos, en nog veel meer. We spraken ook met wat mensen.
Eerst hebben we een hele tijd met een Canadees gesproken, die Griekse ouders
heeft. Hij bleek in het kleine international house te wonen, dat in Uiji
ten zuiden van Kyoto ligt. Hij was helemaal op de fiets hierheen gekomen.
Hij deed alles op de fiets onder het motto dat het openbaar vervoer zo
duur is. Dus gaat hij ook niet bij een universiteit in Kobe kijken, omdat
dat te ver fietsen is. Het onderzoek dat ze daar doen is wel interessant
voor hem. Hij zit trouwens ook ergens bij Civiele techniek, maar is zelf,
jawel in opleiding voor System Engineer (Engelse vertaling van TB: SEPA
= System Engineering Policy analysis and Management!). Hij vond het dan
ook erg grappig dat ik ook bij Civiel rond zwierf. Zijn onderzoek had trouwens
niets met Civiele techniek te maken, kwam door de Canadees - Japanse contacten
dat hij bij deze faculteit vertoeft. Ook spraken we met een Jordanier,
die Arwa kent, Yousouf. Hij heeft een single student room op de eerste
verdieping. Hij vertelde dat het beneden in de keuken 's avonds altijd
erg gezellig moet zijn (wij hebben beneden echt nog nooit iemand gezien).
We moesten maar eens langs lopen. De volgende persoon was een Mexicaan,
Guillermo. Hij is al wat ouder en is hier voor 6 maanden als PostDoc. Hij
vertelde dat hij op de derde verdieping huisde, net als wij. Daarop zei
ik dus, maar dan ben je hier niet alleen, want dat zijn allemaal double
rooms. Toen kwam het verhaal dat hij een twee weken geleden voor een conferentie
terug was geweest naar Mexico-city. Daar had hij zijn vriendin weer gezien,
waarmee hij had gebroken voordat hij hier kwam. Hij vroeg of ze mee wilde
gaan, maar dat wilde ze dus alleen als hij met haar zou trouwen. Dus zijn
ze getrouwd en na aper 6 uur met zijn vrouw doorgebracht te hebben, ging
hij al weer terug naar Japan. Maar binnenkort zal zij dus ook hier komen.
We hebben met de mensen afgesproken eens samen een video te huren.
Klokslag 20.00 werd
het feest, dat in de lobby werd gehouden gesloten door de huis advisor.
Although we natuurlijk allemaal volgens de regels nog tot 22.00u in de
lobby mochten blijven. Er gingen meteen een heleboel mensen weg, maar met
de mensen waarmee we gesproken hebben, zijn we nog tot vlak voor tienen
gebleven. Ook leerden we nog dat een jongetje dat we hier altijd zien,
pools is en tevens perfect Engels en Japans spreekt. Hij is ongeveer 5
en woont pas 3 maanden in Japan! Om even wat talen te noemen die ver van
elkaar liggen. De hous advisor trouwens woont dus ook echt in dit huis
net als de medical advisor. Beiden zijn dus Japanners. Verder waren ook
alle medewerkers van het office aanwezig en was er heus personeel in gehuurd
om alles op te bouwen en de drankjes te verzorgen. Deze ruimde na 8 uur
in noodtime alles op.
terug naar week 46
Pottenbakken
Via een organistie voor
foreign visitors konden we een bezoek brengen aan een Japanse pottebakkers
atelier. Dit ging vandaag gebeuren. De vrouw die we na een moeilijk telefoongesprek
hadden kunnen duidelijk maken dat we graag wilden participeren, had ons
verteld dat we om half tien op Sanjo de trein moesten nemen om om 10.00u
op Daigo, het eindpunt van de lijn te zijn. Het atelier was in Uiji, dat
ligt ten zuiden van Kyoto-stad en was van hier nog 20 minuten met de taxi,
volgens de beschrijving. Toen we om kwart over 9 op Sanjo waren, zagen
we een enorme bende Japanse toeristen met gele stickers op hun kleding
en een guide met een geel vlaggetje. We dachten meteen, oeps het zal toch
niet zo'n groep zijn? De gemiddelde leeftijd lag ook wel hoger dan die
van ons. Op het perron verscheen deze enorme groep ook. Toen de trein eraan
kwam gingen we dus maar snel naar binnen en zagen enkele geel gestickerde
mensen hetzelfde doen. Daarop kwam de man met het gele vlaggetje (de guide)
als een soort poesen-verjager de mensen weer uit de trein halen; hij had
dus nog zo gezegd, de volgende trein mensen! Je ziet maar hoe goed sommige
mensen kunnen luisteren, dit is kendelijk een boven-volkelijk probleem.
Maar opgelucht reisden
we verder. Tegenover ons zaten 5 wat oudere in sportieve kleding gepakte
Japanners, die ons de gehele reis zaten aan te gapen (wat knap irritant
voelt). Op een gegeven moment gingen ze wat eten en jawel daar kwam een
doos met chocolaatjes en wij kregen er ook eentje! Bij Daigo aangekomen
was het erg gemakkelijk de organisatie te vinden. Na de poortjes controle
stond namelijk een klein Japans vrouwtje met 5 westerlijk uitziende mensen
erbij. 4 ervan waren van onze leeftijd! Dit bleken studenten die aan een
soort internationale course deelnemen, waarbij ze in het engels leren over
de taal, cultuur en politiek van Japan. Een was Duits (die goed Japans
sprak, omdat ze al eens een jaar in Japan was geweest), een frans, een
zwitsers en een Amerikaans (zij sprak ook Japans aangezien haar ouders
Chinees zijn). We werden naar de taxi standplaats geleid. Daar bleek alles
weer enorm lastig. Per taxi konden 3 mensen mee, een die groep studenten
was natuurlijk met 4. Ook kwamen er van andere kanten nog mensen. Ik zei
uiteindelijk tegen Jan-Pascal, ga maar met ze mee, ik zie je straks wel
weer. Om alles nog complexer te maken moest je in 30 seconden of minder
een formulier invullen met je naam adres enzovoort. Uiteindelijk was iedereen
dus in taxi's behalve ik, omdat het aantal op een na deelbaar was door
3. Dus daar zat ik in mijn eentje in een taxi te wachten. Ik had gehoord
dat er 40 deelnemers zouden zijn en ik had er toch echt maximaal 13 gezien.
Na een kwartier wachten had ik zo iets, waarom heb ik me nou weer opgeofferd,
straks is het hele programma al begonnen en zit ik hier te wachten op de
laatkomers! Maar toen kwamen in eens twee meisjes bij mij in de taxi erbij,
waarvan ik er eentje in het Shugakuin international house had gezien. De
andere bleek daar ook de wonen! Ze kwamen beide uit Zwitserland (Sion en
Lausanne) en sprake enorm rap Frans samen. Maar gelukkig voor mij spraken
ze beide ook Engels en Japans. De ene (Pascalle) bleek hier voor anderhalf
jaar te zijn sinds september wegens haar studie over het budistische geloof
(niet de overtuiging, maar de cultuur die in een land daardoor ontstaat,
als ik het goed heb begrepen). De andere (Lea) is hier voor een jaar en
zij studeert geschiedenis (hier dus Japanse geschiedenis). We zaten in
de taxi met een van de vrouwen van de organisatie. We gingen het berg gebied
in en reden inderdaad zeker 20 minuten. Kendelijk wisten de taxichauffeur
en de vrouw ook niet precies waar we moesten zijn, want op een gegeven
moment gingen ze het aan iedereen vragen. Maar we kwamen er vrij snel.
Toen viel mijn mond open van verbazing, want ondanks dat we 15 minuten
later waren vertrokken waren we als tweede groep bij het atelier en de
twee taxi's met Jan-Pascal, de vier studenten en een australische vrouw
waren er nog niet! We moesten uiteraard onze schoenen uitdoen en toen maar
wachten. We mochten wel al in de vertrekken van het huis rondkijken. Het
duurde zeker nog 45 voordat er inderdaad 40 mensen waren. Een heel divers
gezelschap van 11 nationaliteiten. Een van de vrouwen heette iedereen welkom
en vroeg of iedereen zichzelf wilde voorstellen. Jan-Pascal had een grappig
verhaaltje dat hij uit Delft komt, van het Delfs Blauwe porselein, dat
alle Japanners bij ons komen kopen en dat hij daarom nu maar eens hier
kwam kijken. Verder waren er mensen ook mensen uit India en Oostenrijk.
En wat mensen die in het Japans zeiden wie ze waren en waarvandaan, dus
dat heb ik niet verstaan. Ongeveer de helf van de groep was student, de
andere helft werkte hier en er was een aantal bezoekers van de andere mensen
(bijvoorbeeld een moeder die bij haar dochter op bezoek was). We kregen
vervolgens een verhaal over pottenbakken in Japan en speciaal in de streek
van Uiji. Het werd allemaal vertaald door een Engels-talige man, die al
9 jaar in Japan woont en door de organisatie vaak voor dit soort uitstapjes
wordt meegenomen. Het verhaal zelf was niet erg sterk.
Vervolgens mochten
we dus zelf een schaaltje gaan beschilderen. Er waren twee kleuren, zwart
en blauw, die in ongebakken vorm echt enorm veel op elkaar leken. Iedereen
moest in iedergeval zijn of haar naam op het bakje zetten, zodat het je
weer terug kan vinden. Ook gingen er wat van de mensen van het atelier
aan de slag met het laten zien van het maken van de bakjes (deze stonden
voor ons immers klaar). Verder ging er ook eentje op een draaiplank een
potje maken. Daarop mochten ook mensen die dat wilde het proberen. Dit
gaf wel leuke taferelen. Ondertussen waren er nog wat bakjes over en mocht
iedereen die dat wil er nog eentje maken. De omgeving midden in de bergen
was echt heel erg mooi. We spraken met allerlei van de mensen, zoals de
Indiaanse, de vier studenten die dat indernationale programma volgden en
de Australische vrouw. Zei vertelde mij dat ze ook de vorige maand was
meegeweest en toen naar een tempel waren geweest. Je ziet dan allerlei
dingen waar je normaal niet mag komen. Veel mensen vonden het nu een klein
beetje tegenvallen. Ik vond het wel jammer dat we bijvoorbeeld helemaal
de ovens niet gezien hebben. Ze hadden ook iets op de berg vertelde de
vertaler, maar als je dat dan mag zien begrijp je het misschien. De groep
was ook enorm divers omdat er een aantal kunstzinnige mensen mee waren.
Deze hadden dan ook de moeilijkste vragen voor de mensen van het atelier,
maar het was wel enorm interessant om hun aan het werk te zien. Na afloop
moest alles dus weer in taxi's. De Engels sprekende man had vertaald dat
iedere taxi 2000 yen zou krijgen en dat we het resterende geld moesten
delen met de mensen in de taxi. Natuurlijk waren er weer heel erg irritante
mensen die niet naar het zelfde station terug wilden waardoor het weer
een enorm tafereel werd om allemaal in een goede taxi te komen, maar uit
eindelijk lukte het. Gelukkig waren wij weer zo flexibel om beide in een
andere taxi plaats te nemen. Ik zat nu in een vijf persoons taxi (dan kunnen
er twee op de voorbank), samen met de 4 studenten van het internationale
programma. Bij Daigo aangekomen bleek dat we maar 1000 yen hadden gekregen
en moesten we ieder zelf nog 250 yen bijleggen. Toen vertelde de Duitse
(die Japans kan) dat de vrouw in het japans ook duizend had gezegd, maar
dat de man het verkeerd had vertaald naar twee duizend. Samen met de taxi
na ons, waar Jan-Pascal en de Austalische in zaten gingen we terug naar
Sanjo. Onderweg vertelden de studenten nog over komende week als het universiteits
festival is, we hebben wel allerlei borden gezien in het Japans bij de
universiteit, maar wat het is weten we niet. Ze gingen de dag voor het
festival crepes maken en als we zin hadden moesten we zeker komen. Ook
zei iedereen naar het januari programma te willen komen, dan gaan we naar
een Sake-fabriek. Dus daar gaan we ons zeker weer voor inschrijven.
Van Sanjo gingen we
niet door naar huis, maar eerst de stad weer in op zoek naar een boek over
Delphi. Ellen moet nou hier in gaan programmeren voor de modellen, waar
ze steeds meer over zitten te zeuren. Sinds vrijdag heb ik het progamma
(engelse versie, de standaard editie versie 3) maar een engels boek niet
dus. Op internet hebben we allerlei recenties gelezen om een goed boek
te vinden. Maar helaas in alle computerwinkels waren natuurlijk heel veel
boeken, ook over Delphi, maar je raad het al, allemaal Japans. Het was
vandaag weer heerlijk weer, dus liepen we nog wat door de stad al vorens
huiswaards te keren.
Netmeeting
We wachten nog altijd op
de camera's van Outpost, maar dat weerhoud ons niet van het testen van
het programma dat we daar graag voor willen gaan gebruiken, Netmeeting.
Bij Microsoft hebben we de laatste versie (2.1) gedownload en dat ook laten
doen in Leiderdorp. In plaats van elkaar bellen is dit waarschijnlijk goedkoper,
je bent dan twee maal de locale kosten kwijt (een keer in NL en een keer
in Japan). Uit Leiderdorp kregen we een telefoontje dat alles gereed was,
met nog wat vragen hoe het ging werken en dat we konden beginnen. Helaas
wisten wij zelf niet zo goed hoe we de ander moesten vinden, daarom hadden
we de view aanlaten staan, die zei dat je de persoon in de lijst van de
server wie hij/zij is aangemeld kunt zien, maar dat werkte dus niet. Maar
met een ingenieus idee van Jan-Pascal konden we toch bellen. Dat idee was:
Click call en dan naamserver/emailadres (dus hier ils.four11.com/fjagtman@xs4all.nl)
voor ons is dat dus ils.four11.com/387195@sepa.tudelft.nl en ils.four11.com/j.p.vanbest@sepa.tudelft.nl.
En inderdaad drukte ze in Leiderdorp gelukkig op dat ze de call gingen
accepteren. En jawel toen konden we praten, helaas nog met enorm rondzingen.
Met de chatbox als hulpmiddel lukte het de microfoons goed in te stellen.
Helaas werd later het geluid stuk aan nederlandse zijde en konden wij alleen
nog maar praten. Met behulp van de chatbox hoorde we wel nog nieuws uit
Leiderdorp. Mama vond het maar ingewikkeld zo en de telfoon was makkelijker,
maar je zult merken als we het vaker hebben gedaan wordt het echt makkelijker.
De test was geslaagd,
kan dus meer worden gebruikt. En tevens om ook in contact te kunnen komen
met het TUDelft front dat gewoon in Delft is.
terug naar week 46
Terug naar november