week 47: 16 - 22 november

16 november
17 november
18 november
19 november
20 november
21 november
22 november

16 november: laatste voorbereidingen

Morgen is het dan zo ver en moet Ellen haar presentatie geven. Zoals ze had verwacht was het al enorm druk in het laboratorium. Ellen was dus allang klaar en had afgelopen weekend flink geoefend, maar vele moesten leek het wel nog beginnen! Cheng (de chineese student) had erg veel problemen met PowerPoint, maar hij had het dan ook nog nooit gebruikt. Gelukkig was ik al klaar dus heb ik hem steeds eventjes geholpen. Ondertussen werkte ik verder aan mijn conclussie en deed de laatste voorbereidingen voor woensdag, wanneer we het bezoek aan het co-operatieve systeem in Tenjin gaan maken. Uit Leiderdorp had ik een mailtje gekregen dat ze het boek over Delphi zouden gaan kijken in de winkel. Ik heb ook nog maar even gevraagd hoe laat die presentaties nu zijn, en dat blijkt dus pas in de middag. Kan je je dus ook de hele ochtend nog gaan verbijten.
's Avonds heeft Ellen haar presentatie nog maar eens een paar keer geoefend en toen hebben we besloten dat het maar goed moest gaan.

terug naar week 47

17 november: Seminar en Kobe

Allereerst was er om te beginnen een mailtje uit Nederland dat het boek 'Mastering Delphi3' was gekocht en verstuurd, op maandag al. Dus zoals de gebruikelijke post, zou het er dan vrijdag moeten zijn (als het met priority=by airmail is verstuurd). De ochtend was ik natuurlijk niet erg productief omdat ik (jullie kennen mij) zenuwachtig was voor de presentatie. Maar ik was wel snel klaar met de voorbereidingen voor het bezoek van morgen. Van Jan-Pascal kwam al vroeg in de ochtend een mailtje dat hij in een Japanse ik-vraag-iets-maar-je-kan-geen-nee-zeggen-vraag was getrapt. Het bleek ineens dat er deze week een conferencie in Kobe wordt gehouden die georganiseerd is door Professor Takahashi. Vandaag waren volgens hem alle studenten in Kobe om te helpen bij het opbouwen en installeren van PC. Of Jan-Pascal zo vriendelijk wilde zijn en ook naar Kobe wilde gaan. Maar ja, Jan-Pascal moet wel donderdag een raport voor TB afhebben, dat gebruikt moet worden op donderdag. Helaas, hij moest eraan geloven en moest zelfs nog zelf zorgen dat hij er kon komen. Uiteindelijk ging hij met een andere Japanse student met de trein. Dat werd dus alleen lunchen, en erger nog Jan-Pascal had zoals elke dag het brood!

's middags met de presentaties was de volgorde zo danig dat ik dus als op een na laatste aan de beurt was met 4 presentaties voor mij. We begonnen om half twee en elke presentatie mocht (inclusief discussie) maximaal een half uur duren. 15 tot 20 minuten presenteren was van te voren gezegd, maar nu stond er 10 tot 20 minuten. Uiteraard werd dat half uur vaak overscheden en gingen we na 3 ook nog eens pauze houden. Ik moet zeggen, als je wat moet gaan presenteren is het al vervelend als er eerst zoveel mensen voor je zijn, maar als je het dan ook nog niet kan verstaan weet je echt niet hoe je de tijd moet doden. Ik heb voor 3 uur alleen maar Japans gehoord (geen woordje engels). Zelfs toen men zei dat het pauze was, was dat japans en moest ik het opmaken uit het feit dat iedereen de kamer uit liep! Maar goed. Toen was ik dus om iets over vieren eindelijk aan de beurt. Presenteren hier had ik gezien is erg anders. Je staat niet, maar gaat gewoon op een stoel achter de tafel voorin de zaal zitten. Voor je snuffert, staat de laptop, waarop je je presentatie kan meelezen (dat is natuurlijk wel practisch, want dan hoef je niet op de overheid te kijken). Maar het gevolg van die laptop was dat de japanse studentjes als kleine mannekes achter het scherm wegdoken en hun presentatie meer van hun scherm en papier in hun handen voorlazen, dan dat ze de zaal in keken. Ik ben ook maar gaan zitten, mede omdat het niet echt mogelijk was de slides anders te bedienen dan via de laptop, maar ik heb toch maar gewoon het publiek aangekeken. Toen ik na 20 minuten klaar was met praten (waarbij ik eerst had gezegd, dat met zich niet bezwaard moest voelen om de handouts te lezen als ik door mijn zenuwe per ongelijk te snel sprak) was er dus ook niet echt een vraag. Eerst de sensei (Professor). Het enige dat hij te melden had was dat het erg leuk klonk, maar of ik nog modellen ging maken. (Ik word niet gek, het lijkt maar zo). Omdat toch alle docenten vonden dat ze iets moesten zeggen, zei meneer Taniguchi als enige opmerking dat hij dacht dat ze het in Nederland niet zouden accepteren, mijn verhaal. Dat is dan pech voor mij dacht ik. Zo'n opmerking heb je dus echt niets aan en bovendien is het niet zo, maar goed, ik had me toch al ingesteld hierop omdat ze het waarschijnlijk toch niet konden verstaan. Meneer Uno had vond ik wel een leuke vraag. Hij wilde graag weten wat voor transport er in Nederlandse steden wordt gebruikt, omdat hij niets van Nederland weet. Verder wilde hij ook graag weten wat de problemen op transportgebied in de steden zijn. Meneer Kurauchi tenslotte had alleen de opmerking dat hij het belangrijk vindt dat je afweging intergraal is, dus zowel kosten als mileu-aspecten enzovoort. Het optimum moet dus niet alleen van minimalisatie van de kosten afhangen. Dat leert hij de studenten altijd. Nou daarin kan ik het helemaal eens zijn, dus dat is geen probleem. Dat was het dus. Waar de andere studenten vaak 20 minuten werden doorgezaagd, was ik dus na 5 minuten "discussie" klaar. Maar echt erg vond ik het niet hoor. Verder vond ik het wel fijn eens te hebben kunnen oefenen om in het engels te kunnen presenteren. Dat had ik nog nooit eerder gedaan en zal ik bij mijn afstudeerpraatje toch ook moeten doen. In het Nederlands gaat me dat makkelijk af, maar als je het dan even kwijt bent kun je heel eenvoudig wat andere woorden gebruiken. In het engels ben ik daar niet zo handig in, maar tot mijn genoegen kan ik opmerken dat ik zelf erg tevreden ben over hoe het ging.
Na mij was alleen Cheng nog aan de beurt. Ik vond het wel een beetje zielig voor hem, want hij had duidelijk zo iets nog nooit gedaan. En moest hier even in het Japans, waar hij maar een jaar les in heeft gehad een presentatie geven. Het ging dan ook  niet geheel vlekkeloos, maar wat ik wel leuk vond was dat de professor het belangrijkste stuk in het Japans aan de studenten nog een keer ging uitleggen, zonder dat daar om werd gevraagd. Hij vond het dus wel heel belangrijk dat ze het begrepen!

Na afloop was iedereen vooral vermoeid van de lange middag. Maar toen kwam Meneer Kurauchi ineens met een Delphi boek naar mij toe. Dit is het boek dat standaard wordt bijgeleverd. "Teach yourself Delphi3 in 14 days". Het boek heeft hele slechte recenties op internet, maar je kunt er allicht mee beginnen. Dat ben ik dus 's avonds ook maar meteen gaan doen. Het boek verteld vooral vluchtig wat allemaal waar staat, maar gebruikt daar enorm veel woorden voor. Toch denk ik dat het wel goed is, dit eerst door te werken, omdat het boek dat op weg is hier naar toe er vanuit gaat dat je al wat programmeer ervaring hebt. Nu heb ik 14 weken TurboPascal programmeren in het eerste jaar gehad, maar dat is toch niet echt om over naar huis te schrijven. De studenten hadden vervolgens de stuipen op het lijf gekregen want wilden ineens nu, om half zes 's avonds de hele kamer gaan schoonmaken. En dus hielp ik ook een beetje mee. Echt bijna alles werd eruit gehaald. Ik moet zeggen het was ook wel ontzettend vies! Nou is dat het waarschijnlijk snel weer omdat mijn werkplek helaas het rookgebied voor de hele groep is en daar baal ik wel stevig van. Ik zal ze maar niet de strenge regels in Nederland uit proberen te leggen, want dat begrijpen ze vast niet, maar goed. Ondertussen besprak ik met de drie andere studenten die morgen meegaan maar Fukuoka hoe we daar heen gaan. We spraken, jawel om half 8 af op de universiteit (dus dat wordt vroeg opstaan!). Verder vroeg ik nog hoe het met de lunch moest. Of ik wat moest meenemen of wat we dan zouden doen. Uiteindelijk spraken we af dat we een Japanse lunchbox op het station zouden kopen.

's Avonds kookte ik maar vast omdat Jan-Pascal er nog steeds niet was (had laten weten om zeven uur dat hij op de trein stapte in Kobe, dan is het nog zeker een uur). En ondertussen werkte ik vast de eerste twee dagen van het boek uit. Toen Jan-Pascal terug kwam stond zijn prakje klaar en 's avonds werkte ik tot halverwege dag 3 van het boek. We bespraken nog even dat Jan-Pascal de volgende dag maar in het International house moest blijven om zeker te weten dat hij niet weer naar Kobe werd gestuurd. Hij moet immers dat rapport donderdag versturen. Ik zou dan mijn model hier laten, zodat hij het kon versturen (immers ik ben niet eerder dan donderdag middag terug en ik weet niet zeker hoe laat het gaat worden).

terug naar week 47

18 november: Tenjin Fukuoka

Aangezien Ellen om half 8 op de universiteit moest zijn, ging om half zeven deze ochtend de wekker af. Alles was de dag ervoor ingepakt, dus na aangekleed te zijn, snel gegeten en nog even de laatste toilet artikelen bij elkaar gegritst te hebben, kon ik gepakt met rugzak, videocamera en fototoetsel op weg. Ik ging op de fiets naar de universteit waar ik met de andere drie studenten had afgesproken. Tamaishi-san was daar al, maar op de andere moesten we nog wachten (ik was zelf een kwartier te vroeg, maar mijn motto is en blijft beter te vroeg dan te laat). Onderweg had ik dus mensen al voor zevenen hun winkel zien openen. Nou vraag ik mij af wie er zo gek is om voor zeven uur 's ochtends ergens iets te gaan kopen (behalve op schiphol of zo), maar goed, van mij mogen ze. Om half 8 precies kwam Takuachi-san, waarop we besloten beneden om Tamagawa-san te wachten. Het is ondertussen enorm afgekoeld. Maandag was het hier nog een graad of 17 en in de zon zelf wel meer, maar nu was het zeker niet warmer dan 5 graden. Toen we allen gereed waren gingen we naar de bushalte. Toen de bus na 10 minuten wachten eindelijk kwam, was deze al best vol, dus moesten we de hele weg staan. Het was bus 17 en dus voor mij de beginroute wel bekend. (namelijk langs het Kyoto Royal Hotel). Aangekomen bij het station hadden we ongeveer 20 minuten. Voor de Shinkansen moet je naar speciale perrons helemaal achterin het gebouw. Maar eerst nog even zoeken naar een lunchbox. Ik weet niet waarom maar het scheen nog al moeilijk te zijn. Later kwam ik er achter waarom Takuachi was niet zo zeker wat ze zou doen. Gisteren had ze namelijk tegen mij gezegd dat ze op het station zou kopen, maar daarna heeft een andere student gezegd dat je in de trein famous-Hiroshima-oesters kon krijgen. Dat gingen de andere twee doen. Dus dat zei ze uiteindelijk tegen mij en dat ze dat eigenlijk ook wel wilde. Dus ik zei: I go with you, so let us buy some lunch in the train. Toen werd het wachten geblazen. Ondertussen kon ik mooi even een Shinkansenfilmen en iemand charteren (laten charteren) om ons op de foto te nemen. Dus van de studenten waarmee ik gewerkt heb, is dat nu gelukt. Toen kwam de trein. In tegenstelling tot een internationale trein in Nederland stopte de trein één minuut, waarin iedereen moest in en uitstappen. Soms stopt de trein zelfs maar 30 seconden! Over zulke afstanden wacht een trein in Europa toch echt veel langer. Ik zat op stoel 10E, maar daarvoor moesten we eerst de mensen van onze stoelen 'jagen'. In Japan is het zo dat je verschillende treinkaartjes hebt, je hebt economy tickets en greencard tickets. Het laatste is eerste klas. In de economy heb je dus ook nog alleen het ticket voor de reis en een ticket om een stoel te reserveren. Als je geen gereserveerde stoel hebt genomen, dan moet je maar hopen een lege stoel te hebben. Deze mensen hadden dat dus. Maar voor een reis van 3 en een half uur, die start in de spits hadden wij gereserveerde plaatsen. Ik zat naast Takauchi-san, terwijl de andere twee elders in de zelfde car (6) zaten. Taniguchi-sensei reisde ook met deze trein, maar ik weet niet precies in welke car. Daar gingen we dus. Het viel me op dat deze suppersnelle trein dus gewoon dwars door de steden reist. Soms is het spoort verhoogd, zodat je helemaal boven de huizen reist, maar soms ook bijna gelijkvloers. Omdat Japan voornamelijk bergen is, moesten we ook nogal wat tijd door tunnels. Inderdaad zoals Jan-Pascal zijn ouders hadden verteld gingen heel veel mensen slapen, maar een aantal werkte ook. Zo ook ik, want je kunt die 3 en een half uur toch nuttig besteden dacht ik. In principe is het toch gewoon een werkdag. Ondertussen genoot ik natuurlijk ook van het landschap, want ik zat naast het raampje. Ik vond dat de trein af en toe wel enorm schokt, zodat je niet relax kon zitten. Maar de stoelen en de been ruimte was meer dan in een vliegtuig en kon je ook verstellen. Zo nu en dan kwam een vrouwtje met een karretje eten langs. Niet alleen blikjes en snacks zoals in Nederland, maar ook lunchboxen. Deze trein had ook iets heel grappigs, als we een station naderden, ging een kilometerteller aflopen tot we bij het station waren. Ook werd alles uiteraard tweetalig (Japans en Engels) gezegd en aangegeven. Er werd zelfs bijgezegd aan welke kant het perron kwam om uit te stappen.
Tegen kwart voor 11 werd het wel tijd om eten te kopen. Takuachi vroeg de vrouw met het karretje naar de oesters, maar die waren kendelijk alleen in het cafetaria. Dus kochten we een gewone lunchbox. Dit zat trouwens echt vol. Links een heleboel rijst. Daarnaast in allerlei vakjes, wat vis, vlees, groente en tahoe. Ik kreeg het niet een helemaal op! Om kwart over 12 waren we in Hakura (wat de oude naam voor Fukuoka is heb ik later geleerd). Toen we de trein uit kwamen zagen we meneer Taniguchi en meneer Yamada (de instructor van Kansai Univeristy, die ook altijd op de besprekingen is) al. Ik wist niet dat Yamada ook mee ging, maar nu bleek dat dus wel.

Van het station namen we rechtstreeks twee taxi's naar het coöperatieve bedrijf. Ik zat in de tweede taxi met Takauchi-san en Tamaishi-san. Tamaishi komt uit Fukuoka, maar toch wist hij niet waar we heen gingen. En dus besloten ze Tamagawa in de andere taxi te bellen met een mobiele telefoon. Bleek dat Takauchi haar mobiele telefoon het niet deed. De mijne, van het zelfde bedrijf, deed het dus wel! Dus belde ze met mijn telefoon en wisten we vervolgens de route. (Later bleek dat haar telefoon stond ingesteld op alleen bellen in Kansai regio). Bij het bedrijf aangekomen zagen we allemaal grappige gele vrachtwagens met een rare vogels en de tekst "Yellow Bird". Later werd mij duidelijk waarom: het coöperatieve bedrijf heette namelijk zo. Yellow staat voor vrijheid en bird voor transport, grappig he. We gingen na veel gezoek binnen. Toen bleek dat de persoon waar we mee zouden spreken nog aan het lunchen was. In een zeer klein kantoortje werden we binnengelaten. Er werd ook een kacheltje bijgezet omdat het vandaag enorm koud is. (temperatuur ineens 10 graden gezakt!). Na 20 minuten kwam de man dan opdagen. Veel gebuig en natuurlijk kaartjes uitwisselen tussen de beide researchers en de man van het bedrijf. Ook wij studenten kregen van hem een kaartje. Daarop begon het hele interview, natuurlijk in het Japans. Maar gelukkig vertaalde meneer Taniguchi een heleboel voor mij. Meneer Yamada die voor mij aan de andere kant zat, las soms mijn vragen en stelde die dan in het Japans. Dus uiteindelijk heb ik op alles antwoord kunnen krijgen. Tussendoor gingen we om 13.30 op de laad en losplaats kijken omdat de wagens toen de deur uit gingen. Dit was grappig om te zien. Ook leerde we over wat speciale wagens die kunnen op halve hoogte worden gemaakt, zodat ze een gebouw 'in' kunnen rijden om te lossen. Later kregen we ook nog jaarverslagen van het bedrijf, maar helaas opnieuw alleen japans. Aan het eind hebben we op mijn verzoek nog een foto met iedereen erop bij een Yellow Bird wagen gemaakt. Daarna met de taxi naar het centrum om de yellow bird wagens die net vertrokken waren te gaan zoeken. Het bleek dat ze bijna allemaal in dezelfde staat geparkeerd stonden. 's Middags moeten de wagens wachten omdat tussen de lostijd en de laadtijd soms wel een uur zit. Dan staan ze dus op de spaarzame plekjes in de stad geparkeerd! Niet zo'n beste uitgangspositie. Het was een zeer interesant bezoek en ik kan het goed gebruiken voor mijn model en verdere onderzoek. (een uitgebreider verslag volgt nog op het moment dat ik weer tijd heb mijn voortgangspagina van het afstuderen bij te werken).

Het bleek me dat Yamadawa deze middag nog naar Kyoto terug ging! Hij moet zaterdag een of andere presentatie geven en moest daar nog aan werken. De anderen gingen naar het hotel. We hadden tien minuten de tijd om ons op te frissen en dan zouden we uit eten gaan. Dus even snel mijn kamer in en weer naar de lobby. Bleek daar dat we dus eerst gingen vergaderen. Weer anderhalf uur japans later, kon de discussie omtrend het eten beginnen. We zouden vis gaan eten dat stond vast. Omdat Fukuoka tegen de zee aanligt is er hele verse vis, vandaar. Maar de jongen die uit Fukuoka zelf komt wist dus eigenlijk niets. Hij had volgens mij meer nagedacht waar we noedels die ook heel speciaal zijn in deze stad, konden gaan eten. Yamada belde met een bekende die wel wat wist. We gingen op pad en kwamen in een heel chique restaurant. Uiteraard met lage tafels en kussens om op te zitten. De bedienende dames waren gekleed in kimono's. Oke, er werd besteld en ik kreeg bier. Niet een beetje, maar een enorme pul ala duitse maten! We gingen dus fresh-fish eten en ik was erg benieuwd. En jawel, wat gebeurde er, er kwam een levende vis (!!!) op tafel. Ik dacht eerst ze komen vragen of deze goed is, maar later bleek dat we dit dus gingen eten. Althans dat zeiden ze... dus ik slikte even. Rauwe vis oke, maar levende (?) dat zag ik niet zo zitten. Wat bleek nou, we aten soort sliertjes die op de vis laten en daarna werd de vis weer van tafel gehaald. Ik begrijp alleen niet waarom dat arme beest dan zo moet lijden voor mijn neus! Die sliertjes waren reepjes van dezelfde soort vis, Ika. Ika heb ik later opgezocht en blijkt inktvis te zijn. Maar wel een rare soort inkvis. Hij staat op de video, waarschijnlijk met comentaar van mij en de ideen die ik toen had. Daarna kwam een klaargemaakte vis, dat was forel. Uiteindelijk kregen we ook nog fondu, net als de avond dat we met het laboratorium uit eten waren. De bediende vrouw ging helemaal mijn bordje opschepen omdat ze zo zielig vond dat ik niet zo goed met de stokjes kon eten. Ze vond me wel erg dapper (ik zelf ook). Toen kwam er ook nog iets anders geks uitziends op tafel. Beetje of het in water was gefrituurd leek het. Dat was dus onze vis, die ik daarstraks voor me had gezien. Toen zaten de andere een beetje met hem te spelen, maar nu was ie gelukkig dood. Ik moet zeggen, dit smaakte ook veel lekkerder. In de vis van de fondu zaten allemaal graadjes. Dus ik vroeg maar aan Takuachi gevraagd hoe ik die eruit kon krijgen. Toen heeft ze me aangeboden de vis voor me te bewerken. Met de stokjes 'voelde' ze of er graadjes in zaten en dan haalde ze dat stukje eruit. Toch heel erg aardig, niet. Dit at voor mij ook een stuk gemakkelijker.

Na al deze belevenissen was het tijd om naar het hotel te gaan. Onderweg kochten we ontbijt. Ieder voor zich voor de volgende ochtend. Met Tamaishi en Takuachi sprak ik om 10.00u af in de lobby de volgende ochtend. Tamaishi ging bij zijn ouders slapen. Ik heb gevraagd hoe vaak hij naar huis gaat (afstand nederland naar parijs dus). Dat is eens in de drie of vier maanden! Vanwege de hoge kosten. Ik zei dus dat hij maar blij moest zijn dat hij nu op de kosten van de universiteit zijn ouders even kon bezoeken. Hij zei daarop dat we dat eigenlijk maar iedere 3 maanden moesten doen. 's Avonds belde ik met mijn mobiele telefoon even naar Jan-Pascal. Hij had de hele dag hard aan het verslag van ATR gewerkt, dat dus morgen klaar moet zijn. Hij moet nog een klein stukje en zal ook morgen gewoon in het international house blijven om er zeker van te zijn dat hij niet naar Kobe wordt gestuurd. Hij kan het gelukkig mailen omdat ik mijn modem heb achter gelaten voor hem. Daarna nog wat in mijn verkeerskunde gelezen en een lekker bad genomen. Het bad hier was een stukje groter dan in het international house zodat ik in ieder geval er in kon zitten. Daarna slapen.

terug naar week 47

19 november: Fukuoka - Kyoto

De volgende ochtend ging om half 8 mijn wekker. Dat we om 10 uur in de lobby hadden afgesproken betekend niet dat ik niet op tijd hoef op te staan om gewoon even te gaan werken. Ik ging verder aan de slag met het Delphi boek tot het  kwart voor tien was. Alles ingepakt en naar beneden. Daar uit gechecked en toen wachten op de anderen. Om vijf over 10 waren we weer met zijn drieën. Takauchi-san vertelde dat in Fukuoka een nieuw gebouw was gemaakt, dat een theater en allemaal winkeltjes bevatte en tevens een hotel. Ze wilde daar graag gaan kijken, of ik dat erg vond. Dan konden we met de lunch de beroemde noedels uit Fukuoka eten en daarna de Shinkansen terug nemen. Nou ik had daar geen problemen mee. Ik ga liever met hen samen.

Het gebouw heette Canal City en was net als heel Fukuoka trouwens al helemaal KERSTMIS. En dat op 17 november. Er werd een enorm lichtjes ding aangebracht in de vijver (Canal) die door het gebouw liep. Dat was een arreslee met daarvoor 4 rendieren. Ook enorme waterpartijen en van de balkons kwamen enorme klimops naar beneden hangen. Deze zijn echt heb ik even getest. Het gebouw lijkt op een heel groot theater, door de bouwstyle. Tevens zit er een bioscoop met 10 zalen een een groot theater in. Op deze dag draaide Cats. Verder een amusment hal en een heleboel winkeltjes. Het leek heel erg op een amerikaanse mall. Tevens leerde Takuachi-san mij de aparaten kennen die hier overal buiten staan. Ik dacht dat dat soort gok automaten waren. Zeker ook omdat ze bij veel goktenten buiten staan. Maar het blijkt een hit onder schoolmeisjes. Je kunt dan fotootjes laten maken. Allerlei, bijvoorbeeld met een achtergrond, met jezelf er 10 keer op met gekke dingen op je gezicht en ga zo maar door. We hebben dus samen foto's gemaakt. Die moet je dan in de agenda doen. Kon ik ook nog met Jan-Pascal doen zei ze. Nou mama, we moeten het ook maar proberen, want het is erg grappig. Takuachi en ik hebben fotootjes gemaakt met silvester en tweetie. We gingen ook nog naar een cd-winkel. Daar gingen Tamaishi en Takauchi nog kijken of er nederlandse artiesten tussen zaten maar helaas.

Vervolgens op naar de noedels. Tamaishi had van thuis een tijdschrift meegenomen, waarin een goed adres stond. De tent zou om half 12 open gaan. Toen wij er om 1 over half waren, was het ding nog gesloten. Maar even later ging het open. Het stoomde dan ook meteen vol. De noedels hier zijn speciaal heb ik me laten vertellen omdat het vlees erin varkensvlees is. In de andere plaatsen is dat meestal kip. Ik was erg benieuwd. De andere keer in de supermarkt vond ik de noedels niet zo lekker. Maar deze waren erg lekker. Het werd dan ook vers voor je neus bereidt. Ook aten we nog iets anders, waarvan ik niet weet wat het is. Het leek een beetje op oesters. Het was chinees zeiden ze tegen mij. Na een half uurtje te hebben gegeten gingen we door naar het station. Dat was nog maar een klein stukje lopen. We kochten kaartjes voor de shinkansen en moesten vervolgens nog bijna 40 minuten wachten. Omdat Tamaishi veel meer van de lunch had betaald heb ik ze toen beiden op koffie getrakteerd. Ook vroeg ik nog waarom we de andere trein naar Kyoto niet namen. Bleek dat er tegenwoordig twee shinkansens zijn. De ene is de oude uit 1970 en de andere is een nieuwer type dat harder kan. Deze is alleen veel duurder. We zouden dit maal ook met een trein terug gaan die vaker zou stoppen dan op de heenreis. Gevolg was wel dat de reis bijna 45 minuten langer zou duren! Trouwens er zou zo'n snelle sinkansen een uur na ons vertrekken en bijna een half uur eerder aankomen! In de trein heb ik ze vervolgens wat "pop in je moederstaal" laten horen, om ze nederlandse liedjes te laten horen. Ook heb ik mijn verslag over de dag ervoor geschreven. Toen dat af was, heb ik ze beiden gevraagd of ze een stukje voor mijn homepage wilde schrijven. Natuurlijk is dat erg moeilijk, maar ik heb ze weten te overtuigen. Let alsjeblief niet op het engels, maar ik vind dat ze een goede poging hebben gedaan. Hier volgt het dan:

My name is Muneo TAMAISHI. I am Japanese student in Kyoto University. I study the Research on urban facility planning with Miss Hellen.  But It is difficult for me to speak and listen in English. I want to learn to speak and listen English better. Fukuoka city is My hometown. The city is the largest city in Kyushu island. The city is famous about foods and festival. Today we (I,Hellen and Miss TAKAUCHI) eat RA-MEN that is Japanese noodle. Fukuoka`s noodle is special soup made of pig`s bone.  I was afraid that Hellen`s  sense of taste fits the special soup. I`m very happy that she said the soup was delicious.

Nice to meet you !  My name is Toshie TAKAUCHI. I'm same age with Ellen(21 years old) but I'm very short if you compare it with Ellen. I will work in Osaka city hall.Osaka is trying to invite Olympic in 2008.Everyone who read this home page give the support to Osaka.
I want Ellen to know Japan well. Today I showed her Print-Club that makes sticker of personal small pictures. This is very popular among japanese young girls. Please ask Ellen to let you show the nice result.
You can see the my (charming?)face! See you again!

Dat was het al weer. Dit heeft dus 30 minuten per persoon geduurd, maar ik vind het zelf wel erg leuk! Hopelijk jullie ook. Om half zes waren we weer op het station van Kyoto. Ik belde Jan-Pascal dat ik er aankwam, maar dat het nog wel even ging duren. Eerst dus met de bus en daarna nog met de fiets. Uiteindelijk was ik er om kwart voor zeven weer. Jan-Pascal had alles af en gemaild aan Delft. We aten en k vertelde mijn avonduren. Daarna gingen we nog even mijn email lezen.

terug naar week 47

20 november: November festival

Na die twee dagen Fukuoka weer een normale werkdag. Al hoewel, al op de fiets kwamen we een jongen tegen die een enorme pan bij zich had. Tegen half twaalf kwam een student vragen of ik voor het Kyoto University November festival mee ging lunchen met hun. Ja, waarom ook niet. Ik mailde even Jan-Pascal om te laten weten dat ik helaas met hun mee zou gaan. Ik vroeg onderweg wat het novemberfestival eigenlijk was. Dit was altijd de drie dagen voor 23 november. 23 november is een feestdag. De dagen ervoor wordt dat dus al een beetje gevierd. En ik zag snel al wat. Op de hele campus rond het winkeltje stonden allemaal standjes. Daar werd door verschillende jongeren eten gemaakt. Vanalles was er. We gingen naar een stand met soort gepofte aardappels. De jongen die gevraagd had of ik meeging hoorde hier kendelijk bij en we kregen allemaal een aardappel. Toen we die aan het opeten waren heb ik Jan-Pascal maar even gebeld om te vertellen waar ik was. Tot hylariteit van de andere ging ik even later mijn telefoon op nemen en zwaaien. Wat was er aan de hand, ik zag Jan-Pascal voor het winkeltje op de fiets om zich heen kijken en toen maar gaan bellen. Hij zag mij dus niet! Dat heb ik de anderen maar even uitgelegd. Toen hebben we dus alles opgegeten. Daarna gingen de andere studenten weer terug. Wij gingen nog even verder kijken, bovendien was die ene aardappel toch niet helemaal mijn idee van lunch. We zagen verschillende soorten noedels, iets dat op poffertjes leek, crepes, sateetjes, tako's en nog veel veel meer. Bij een standje roken de sateetjes wel erg lekker en stond een jongen zo grappig achter te schreeuwen dat we die nog genomen hebben. En ze waren ook erg lekker. Daarna hebben we nog wat te drinken gehaald bij het winkeltje, want gek genoeg, dinken verkocht niemand. Daarna allebei weer gewoon verder aan het werk.
Vandaag zou het boek dat mama gestuurd heeft, moeten komen, maar helaas bij thuis komst lag er geen boodschap over een pakje. Dus nog maar afwachten dan.

terug naar week 47

21 november: Werken, werken, werken

Maandag is de deathline voor mijn eerste gedeelte van mijn afstudeerverslag. Daar mag dan waarschijnlijk niemand van mijn begeleiders notie van hebben genomen, maar ik wel. Het maakt natuurlijk ook niet heel erg veel uit of het er wel of niet is... het gaat om het eindstuk, maar ik houd me graag aan de afspraken die gemaakt zijn. Dus dit weekend stond in het teken van het corrigeren van alle teksten. Het was allemaal wel af, maar Jan-Pascal die me beloofd had het engels te gaan lezen had dat nog niet gedaan. Dus moest hij bijna 70 bladzijden nog even doorwerken. Dat ging aardig goed. Ondertussen was Ellen bezig met het boek van Delphi verder te werken. Dus is er eigenlijk niet veel interessants te vertellen.
Natuurlijk kwam vandaag weer het WeekNRC en hebben we boodschappen gedaan, maar dat was het wel ongeveer.

terug naar week 47

22 november: Werken, werken, werken (2)

En waarom heet dit zo? Uiteraard. Het werk was gisteren nog niet helemaal gereed en dus gingen we vandaag op dezelfde manier verder. Ellen kon 's morgens de eerste 45 bladzijden vast gaan verbeteren, terwijl Jan-Pascal de rest las. Ook vandaag hebben we dus verder niets anders gedaan... Oja, nog gewassen. Wel aten we om ons zelf te verwennen, varkenshaas met frietjes.

terug naar week 47
Terug naar november