week 48: 23 - 29 november

Algemeen
November festival
Ichijoji omgeving en Tanukidani Fudoin Tempel
Nara

Algemeen

Weer dezelfde opmaak als twee weken geleden. Eerst een algemeen stukje over deze week en dan wat speciale dingetjes eronder. Dit betekend dus dat we ook deze week niet veel bijzonders hebben gedaan. Om te beginnen was het maandag 23 november in Japan weer een feestdag, namelijk LabourDay en dus was de unversiteit weer gesloten. Maar met de sleutel konden we er beiden toch in. Met de lunch bleek dat het festival nog in volle gang was en dus aten we hier weer wat. Lees nog wat meer over het festival onderaan dit stukje! Na de lunch gingen we beiden weer veder met onze eigen bezigheden. Voor Ellen was het de dag waarop de eerste tussenpresentatie klaar moest zijn, zoals je hebt kunnen lezen over onze bezigheden het afgelopen weekend. Het was nog even de laatste dingetjes controleren en toen printen. Omdat Meneer Taniguchi niet aanwezig was, kon ik het hem niet aanbieden. Wel heb ik het opgestuurd naar Rob van der Heijden, Ron van Duin en Els van Dalen in Nederland (respectievelijk mijn Hoogleraar, mijn begeleider van uit TB en de derde lezer van een andere sectie van TB). Vlak voor ik naar huis wilde gaan kreeg ik een mailtje terug van Ron dat het allemaal goed ontvangen was en dat is natuurlijk fijn om te weten. Je weet het immers maar nooit als je grotere dingen stuurt (ik had alles gecomprimeerd tot maximaal 1 mb). De dinsdag was al net zo normaal, het gewone werk ging door. Voor Jan-Pascal betekende dit doorwerken aan het verslag van Nara, voor Ellen beginnen aan het derde gedeelte over de voorwaarden voor het nieuwe model. Ellen las maakte vandaag het boek 'Teach yourself Delphi3 in 14 days' uit, dat ik dus van Kurauchi te leen had gekregen. Het boek bleek inderdaad zoals de commentaren al deden vermoeden, alleen aan te wijzen wat Delphi allemaal voor mogelijkheden heeft en niet zo zeer hoe die nu te gebruiken. Dus maar blijven wachten op het boek uit Leiderdorp. 's Avonds terug gekomen te zijn in het International house lag er een message dat er een pakje was! En dus waren we beide erg opgetogen dat het boek er eindelijk zou zijn. De avond zijn we wel vijf keer naar beneden gelopen, maar steeds was de man van het suboffice on patrol of had hij resttime. Uiteindelijk lukte het bij het office waar licht brandden iemand anders te vinden. En wat bleek het was helemaal het boek niet. Maar een verassing van Sintergeest (= Sinterklaas uit Oegstgeest). Sinterklaas was ons niet vergeten en had allemaal lekkernij gestuurd, met natuurlijk de al om bekende gedichtjes. Dus: dank u wel Sinterklaasje. Ook de woensdag was het werk grotendeels hetzelfde, behalve dat Ellen 's middags om vier uur weer vergadering had. Aangezien de zaal waar we normaal zitten enorm koud is, gingen we nu naar een ander gebouw waar een verwarming was. Helaas was het weer 2,5 uur Japans luisteren en daar baal je wel van als je pas om half zeven 's avonds klaar bent. 's Morgens had ik eindelijk het stuk aan Taniguchi kunnen geven en nu werd van mij weer verwacht of ik het even kon vertellen. Ik zei dus maar dat het niets meer was dan in de presentatie van vorige week dinsdag en dat ik af wachten tot hij en de andere het eens hadden gelezen. Ja, ja, maar er stond toch nu wat over Tenjin in en weer werd een beetje gegrapt over dat ik in de Shinkansen het hele stuk had gemaakt. Ik voelde me daar best wel nijdig over, maar zei toch vriendelijk dat dat maar twee nieuwe pagina's had opgeleverd en dat ik het commentaar rustig zou afwachten. Toen begon het gezeur weer over waar mijn model nou bleef en dat ze dus wel volgende week de variabelen op zijn minst wilde zien. Nou ze doen maar, ik wens als afstudeerstudent niet per week te horen wat ik de komende week mag gaan doen. Ik zet wel snel iets op papier en ga dan verder volgens mijn planning. Men schijnt hier echt niet te begrijpen dat het de bedoeling is dat je zelf in de gaten houdt wat je doet en dat je komt tot wat je wilt komen. Dat je graag commentaar wilt op wat je hebt gedaan en op de problemen waar je mee zit. Oke, afstuderen in het buiteland brengt wat complicaties met zich mee, maar leren schipperen tussen wat jij normaal vindt en verwacht en wat ze in dat andere land doen is toch ook een hele ervaring vind ik zelf. En dus haal ik maar weer een beetje mijn schouders op en hoop ondertussen maar dat het nog een keertje goed komt. Donderdag gingen we ook verder aan de slag, Jan-Pascal stuurde nog mail naar de Technisch Wetenschappelijk Attachee van de Nederlandse ambassade, maar wacht nog op antwoord. Alleen in de ochtend moesten we eerst even contant de huur betalen. We vroegen meteen over het boek, maar ze wisten het niet. En voor vrijdag gold ook hetzelfde. Deze week is het nog steeds beduideld kouder. We schatten een graad of 5 tot 7, maar 's middags wordt je wel getrakteerd op een stalend zonnetje en ook fantastische herfstkleuren. En jawel bij thuiskomst lag er weer een message voor een paketje deliverd, gelukkig dit maal was het wel het boek. Het was door de doaune duidelijk weer geopend, maar dan begrijpen we nog steeds niet dat een priority pakketje er bijna 2 weken over doet, en dat voor al dat geld! Maar gelukkig is het niet kwijt geraakt of zo, waar ik al voor aan het vrezen was. Zaterdag en zondag hebben we naast het bijwerken van de homepages (hebben jullie de nieuwe foto pagina al bekeken?), lekker uitgerust en zijn we toeristje wezen spelen. Lees daarover meer in de laatste twee stukjes van deze week.

terug naar week 48

Kyoto University November festival

Maandag was het met de feestdag tevens de laatste van de vier dagen van het festival. Wederom stonden er op de hoofdcampus allerlei kraampjes met eten. Jan-Pascal was wat eerder bij de afgesproken plek dan dat ik was, waardoor hij meteen door twee Japanse meisjes was aangesproken. Ze hadden sate-stokjes en die moest hij zeker proberen beweerde ze. Toen ik na een omweg om de mensenmassa te kunnen ontwijken (nu begrijp ik waarom ze niet in het gebouw zijn) te ontwijken ook aankwam vroeg Jan-Pascal dus wat we zouden doen. Nee, eerst even kijken wat er nog meer is. Helaas gingen we de verkeerde kant op en kwamen meteen weer langs die meisjes, nee even kijken. Dus nadat we overal waren geweest maakten we ons plan op. Eerst wilden we wat balletjes proberen, die op poffertjes lijken. We zochten een kraampje waar dat werd gemaakt en bestelde een portie. Deden ze voor je het kreeg er bouillon overheen! Ja, dan wordt het natuurlijk slappe hap! Dat was ook zo. De balletjes bleken gevuld met vis. Het was wel aardig, maar niet voor herhaling vatbaar vonden we. Toen maar op naar die meisjes voor hun sateetjes, al hoewel de sate die we vrijdag ophadden toch een stuk lekkerder er uit zag. Maar je moet mensen toch belonen voor de moet die ze nemen om je aan te spreken. Dus kochten we ieder een bakje. Het was wel aardig. Vervolgens zochten we ergens een bak noedels om te delen. Dit vonden we wel lekker (behalve de gember voor Ellen dan). Daarna als toetje nog eens dezelfde sate als vrijdag. De mensen waren nog steeds even vrolijk en de praatten de jongen kraamde nog steeds van alles uit.
Nu wilden we ook wel op het andere terrein gaan kijken. En jawel hier stonden nog veel meer kraampjes. Maar niet alleen met eten, ook sommige met rommelmarktspulletjes of zelf gemaakte dingetjes. Op het honkbalveld, stonden naast eetstentjes in een aantal hoeken wat sporten. Je kon voor geld met honkballen en handschoenen overgooien (nee, sorry dat moest je bij gym op de middelbare school voor niets verplicht). Verder boogschieten en een enorm podium. Daar was nu een soort worstelspectakel aan de gang waarin enorm slecht werd geacteerd, dat ze pijn hadden, maar het was wel erg grappig. Verder werd in het midden iets enorm groots gebouwd dat op vuurwerk leek. Op het podium, dat kwa lampen met alleen een overkapping erbij volgens ons, makkelijk kon doorgaan voor een profesioneel popconcert stond een bord. Dat gaf aan om 18.20 firework en 18.40 disco and music (jawel in het Engels!). Dat leek ons wel grappig dus daar beraadden we ons nog even over.

's Avonds wilden we inderdaad nog wel even gaan kijken. We besloten dus maar even bij de Mac te gaan eten, want terug gaan om te koken en weer helemaal terug te komen hadden we geen tijd voor. Helaas was het enorm lastig bij de Mac. Ellen wilde een bigmac zonder kaas en waar dat nooit een probleem was, bleek dat het hier wel te zijn. Allereerst was die natuurlijk nog niet klaar en kregen we een bordje met nummer mee. Toen ie dan eindelijk kwam zat er dus kaas op. Echt wanhopig was ik al. Later kwam de vrouw terug we lieten de bigmac zien en meteen zei ze no cheese (dus ze had het echt wel begrepen), daarop lieten wij de burger zien, dat er echt wel kaas op zat. En met veel sumimasen (sorry) kwam er dus een nieuwe. (Waarschijnlijk zal er wel ergens per ongelijk twee zijn omgewisseld en heeft nu iemand anders mijn bigmac zonder kaas gegeten). Maar door al dat gedoe waren we dus niet om 18.20 terug, maar pas om kwart voor 7. Er was op het terrein van het honkbalveld toen een enorm vuur aan de gang. Op het podium stonden op wat slechte muziek wat mensen te dansen. Dit was ook niet helemaal dat je denk whow.  Maar goed. Een tijdje later kwam een groep van wel 20 mensen die echt een geweldige choriografie hadden, wat tot onze opluchtig het blijven toch als aangenaam maakte. Maar daarna kwam een of ander zangeresje dat in het engels zong met net Japans klonk dus was het voor ons wel genoeg. Helaas was er toen rond het vuur een relletje uitgebroken. De stellage van zo'n 5 meter hoog, die brandde, werd bewaakt door wat sterke mannen en vrouwen. Er stonden ook een zeer beperkt aantal plastic emmertjes om te blussen (echt niet genoeg uit oogpunt van stokers zoals wij). Maar goed, wat grappige mensen vonden het nodig om dus die plastic emmertjes in het vuur te gooien. En je begrijpt het al... de sterke mannen en vrouwen gingen knokkend op hen in. Het was helaas al te laat want een enorme stank ontstond nu in een dikke rook wolk. We zagen ook al een fiets aan komen en dus alarm genoeg om maar snel hier van te verwijderen. En dus gingen we naar huis. Helaas de vriendelijke Japanners hebben iets voor ons afgedaan, ook hier (en dat wisten we natuurlijk wel) bestaan onverstandige mensen. Ik hoop voor ze dat het niet nog eens is gebeurd, want de stank was zo erg, dat je er bijna van flauw viel. Het was natuurlijk ook smeltend plastic en dat is natuurlijk niet echt goed voor je.

terug naar week 48

De bergen in

Zaterdag bestond ons programma naast boodschappen doen uit het bezoeken van een tempel en de tuin erbij. Russell Thompson had me verteld dat de Shisendo tempel, die in het gebied Ichijoji ligt één van zijn favorieten is. Ichijoji ligt is het berg gebied net ten oosten van Shugakuin en dus niet meer dan een kleine tien minuutjes op de fiets bereikbaar. Maar voordat we er heen gingen hebben we de bergen richting het westen gefilmed en gefotografeerd om de mooie herfstkleuren. En tevens een stukje van het huis op de plaat vast gelegd. Daarna dus op de fiets. Volgens de kaart moesten we vlak voor het postkantoor de bergen in. Lastig is namelijk dat alleen maar in het centrum alle namen op de kaarten staan. Nou zegt iedereen, ja dat klopt want niet iedere Japanse straat heeft een naam. Dat weet ik ook wel, maar de grote straten in Sakyo-ku hebben echt wel namen (we zien de bordjes als we fietsen) en die staan dus echt niet op de kaart! Maar goed, we kwamen langs een bord dat de tempel naam aangaf dus dat leek ons wel een goede gok.  Toen moesten we al vrij snel stijl omhoog, maar dat lukte nog wel. Weer wat later kwamen we bij een splitsing, waar we het even niet meer wisten. Rechtsaf leek het meest voor de handliggend, zeker omdat dat verder de bergen in was. Een stuk verder op die weg, kwamen we ineens langs twee mensen die het verkeer stonden te regelen, verder was het enorm druk, alsof er iets speciaals aan de hand was. Hier zetten we dan ook maar onze fietsen weg om verder te gaan lopen. Er stond een bord met verhaal over de oprichter en dat er 10 deelcomplexen waren. We liepen verder omhoog en dat was nog een heel eind. Tot we bij een nog grotere parkeerplaats kwamen, hier kon je echt heel goed over Kyoto (of eigenlijk Noord-Kyoto) kijken. Dus tijd voor wat foto's en film! Achter ons was een klein onderdeel van het hele complex, daar begon ineens een man te schreeuwen en toe trommelen in een of andere sessie. We zijn er eventjes snel langs gelopen om te kijken, maar toen zijn we toch maar verder de berg op gelopen. Helemaal aan het einde was weer een hele kleine parkeerplaats en daarachter een enorme trap. Onderaan de trap stonden allemaal beertjes, die je hier overal in Kyoto ziet (stadssysbool?). We namen de trappen en kwamen in een ander onderdeel van het tempelcomplex. Het rook hier heel sterk naar wierook. Dat klopte ook wel want langs de kant van de trappen stonden allerlei beelden met een standaard waar je naast een kaarsje en wierrook stokje op kon laten branden. Na een heleboel trappen kwamen we dan boven. Hier was de bron waar het allemaal om te doen was. Een heel klein watervalletje. Verder waren hier ook weer duizende beeldjes. Ook was er een heel groot gebouw, waarvan we niet weten wat het was. Overal bij de complexen hangt een soort bel, waar mensen aan gaan slingeren. Die bel heeft een enorm koord. Ook hier was dat zo. Hier was het uitzicht misschien nog wel mooier, want we waren niet echt zeker boven drie kwart van de berg. Je zag alle mooie rode en gele kleuren met nog wat groen er tussen door. Het dreigde te gaan regenen, maar het zette gelukkig niet door. We zijn toen weer naar beneden gelopen, om nog bij het complex vlak bij onze geparkeerde fietsen te gaan kijken.
Hier was eerst een boom met allerlei blaadjes erin. Het deed me een beetje denken aan de boom bij het Gilwell terrein in Overasselt (Scouting terrein bij Nijmegen). Daar staat vlak bij het terrein een boom met allemaal lapjes erin. Het verhaal gaat dat als je in die boom een lapje kleding hangt van iemand die ziek is, dat de persoon dan weer beter zal worden. De boom heet "de boom van het eeuwige leven". Deze papiertjes deden me daar een beetje aan denken. Verder was er een stuk hout, dat werd vereerd omdat het had geholpen bij een of andere verovering. Tenslotte het complex was met heel mooi goud bedekt. Het was nu al donker en het hele gebeuren was verlicht met hele zwakke lichtjes, wat het nog wat misterieuzer maakte. Ook konden we nu leuk over de stad in lichtjes kijken. We gingen langzaam aan weer naar huis om daar de spagetti te kunnen eten, die we gisteren voor twee dagen hebben gemaakt.
Ook keken we nog eens goed op de kaart. Aangezien we geen tuin hebben gezien denken we toch dat het een andere tempel is geweest. Bovendien was het wel wat verder dan de schaal van de kaart doet vermoeden. Nu denken we dat we bij de Tanukidani Fudoin Tempel zijn geweest. Ach dan kunnen we nog een andere keer die tuin, waar Russell het over had gaan zoeken!

terug naar week 48

Nara

Zoals al vaker gezegd in onze verhalen en al van vele Japanners gehoord is de herfst het mooiste jaargetijde om je in Japan en zeker de Kansai regio te begeven. Nara is net als Kyoto een voormalige keizerlijke hoofdstad van Japan en dus ook heeft deze stad vele facetten die aan die tijd doen herinneren. Net als Kyoto is Nara geen doorsnee Japanse stad met hoge wolkenkrabbers. 10 verdiepingen is het meeste. Zondag gingen wij naar Nara om daar het park te bekijken. Veel mensen van de universiteit wonen dicht bij Nara in nieuwe woonwijken. Met de trein dus erop uit. Omdat hier de treinen geprivatiseerd zijn is de aansluiting echt ver te zoeken. Op het overstap station moesten we volgens de planner daar 50 minuten wachten. Mooi niet dus. We keken een beetje op de kaart en besloten een andere trein te nemen naar een nabij Nara gelegen station. Hier konden we gelukkig binnen 3 minuten op een andere trein naar Nara stappen. Uiteindelijk moesten we op de eerste overstap plaats in plaats van 50 minuten 18 minuten wachten. Dat is hier echt een minimum vooral als je tussen verschillende bedrijven overstapt. Wat is dus beter? Die privatisering hier gaat dus wel ten kosten van je aansluiting. De prijzen zijn wel wat lager. Nara is bijna 1 uur en een kwartier reizen, voor iets meer dan een tientje enkele reis. Dat lukt in Nederland denk ik niet. Maar goed. Bij Nara op het hoofdstation aangekomen keken we dus eerst maar goed op de borden hoe laat we een trein terug konden nemen. Het bleek ons dat er twee keer in de vroege avond (of late middag) een rapit express ging, naar het overstap station en dus hielden we die tijden in ons hoofd. We liepen naar buiten en tot onze verrassing bleek Nara een zeer ingenieus, toerist vriendelijk borden systeem te hebben. Allemaal naast Japans ook Engels. En dus konden we al snel op pad. Gelukkig was het park veel minder ver dan de borden en kaarten deden geloven, dus na een 15 minuutjes lopen waren we gearriveerd.

Het park zou naast prachtige herfstkleuren ook herten bieden, dus we waren benieuwd. Nou wat herten hadden we op weg naar het park al gezien. Bij de eerste  zagen we mensen een soort koeken geven. We hadden wel gehoord dat je ze mocht voeren, maar je kon dus overal speciale koeken voor de herten kopen. Iets verder op zagen we zelfs een hert de weg oversteken. Jawel, netjes bij de zebra! (al denk ik dat dat toeval was). Het park was inderdaad prachtig. Van mooie bomen hebben we foto's gemaakt. Nadat we zo'n 10 meter het park in waren begrepen we wat er met herten bedoeld werd. Echt heel veel herten. Maar eerst gingen we eens van de mooie kleuren om ons heen genieten. Toen waren de herten aan de beurt. We kochten ook koeken en dan stuiven er meteen al herten op je af. Jan-Pascal had de koeken, maar een enorm hert gaf mij een enorme beuk in mijn billen! Daar schrik je wel even van... zeker omdat je hem niet hebt zien aankomen. Oké deze niet aardige beest krijgen niets. Wat verder op leek het wat rustiger wat herten betreft en er waren ook kleintjes. Hier gingen we dus maar een koek pakken. Op het moment dat JP zijn jaszak maar open deed stonden er al drie voor je! Gelukkig waren er ook andere mensen aan het voeren waardoor je ze goed kon afleiden. Het was erg grappig. Zeker als je probeerde een koek eerst even in stukjes te maken. De kleine hertjes konden een groter koek niet aan, 80% viel dan op de grond en werd door een groot hert op gegeten. Je moet dan de koek ongeveer boven je hoofd breken om niet omver gelopen te worden door de herten. Toen ik foto's van een voederende Jan-Pascal ging maken kwamen ook herten op mij af. Wat bleek nou het foto toestel had in dezelfde jaszak als de koeken gezeten. Toen alles op was, liepen we verder. Toen we het bos uitkwamen, zagen we een grote vlakte met jawel... weer allemaal herten. Op de vlakte stond een enorme boom (niet van die grote sagoja-bomen die ik in Yosemity-park in amerika heb gezien, waar auto's onder door kunnen). Maar opvallend was dat de boom helemaal alleen op deze grote heide stond, waardoor het een enorme blikvanger was. Bovendien was het vandaag weer stralend zonnig, wat het met de bergen er achter nog schitterende maakte. Nou de foto ervan moeten jullie maar eens bekijken. Hier hebben we opnieuw herten gevoerd. Eén hertje ging van die echte bambi sprongen maken, maar toen was de video dus net opgeborgen! (helaas). Tegen vieren moesten we wel de terug weg gaan aanvaarden om de snellere trein te halen. We kwamen nog langs een souvenier winkeltje en kochten daar kaarten en een klein saké flesje. Het fotorolletje was opnieuw vol en dus zijn nu alle meegenomen fotorolletjes uit Nederland vol. Dat maakt het mogelijk om een nieuw toestel te kopen, wat we eigenlijk wel graag willen. Omdat het toch volgende week sinterklaas is besloten we dat te gaan doen. We namen dus de trein en stapten over naar Shijo om naar de discountstore te gaan. Hier hadden we gezien dat ze engelse manuals hadden bij de camera's. Eerst nog even langs een enorm grote fotozaak om het toestel nog één maal te bekijken (daar staan ze met touwtjes vast, zodat je alleen maar kunt kijken). We keken ook meteen wat APS-rolletjes bij deze zaak kosten. Toevallig hadden ze een aanbieding voor 10 rolletjes voor ongeveer 3600 yen (Dat is dus rond de 5 gulden voor een rolletje van 40 foto's!). Toen op naar de discountzaak. Helaas, wat bleek geen english manual (instruction want manual begrepen ze niet). Zat alleen bij een andere camera! Dus wij toch naar de fotozaak waar het toestel dus 150 gulden duurder is dan bij de discount zaak, maar ook hier geen engelse handleiding. Wat nu? Na een minuut of tien buiten te hebben beraadslaagd besloten we de camera (bij de discountzaak natuurlijk, voor de prijs) toch te halen. Immers foto's maken is geen probleem en we hebben zat vrienden/kennissen hier gemaakt die wel japans kunnen lezen en ons dus even kunnen helpen met de handleiding. Gelukkig ging de man van de winkel ook al een heleboel voordoen, dus dat is a piece of cake! Op de terug weg gingen we nog even langs de cirus machine (we waren nu toch in de stad) om te pinnen en liet ik Jan-Pascal de Print-Club zien, door samen ook een klein fotootje te maken. Toen zagen we nog een Japanse vlag en gingen nog een kadootje voor JP kopen, dus alles bij elkaar (met de fotorolletjes) liggen er nu 6 kadootjes in de kast te wachten op sinterklaasavond. Hebben we toch wat!

terug naar week 48
Terug naar november