week 5:
1 - 7 februari
Algemeen
Aankomst
fam van Best
Tempels
in Kyoto
Nog
meer Kyoto
Algemeen
Deze week was het dus voor
Ellen vooral weer schrijven van codes voor het co-operatieve programma.
Het blijft eenzijdig, maar zo is het programmeren nu eenmaal. Je moet je
er een behoorlijke tijd in vast bijten om resultaat te gaan krijgen. Gelukkig
begon het wel te voorderen. Om een beetje te testen is de methode weer
eerst geschreven voor het TSP programma. Dat is ook wel logisch want de
methode versneld alleen de calculatie van klanten voor één
vrachtwagen. Dat is nou precies wat het TSP programma moet doen. Dit was
aan het einde van de week wel af. De reductie was dat een volle vrachtwagen
berekenen eerst 3 seconde duurde en nu nog maar 0! Dit klinkt misschien
als weinig, maar in het VRP en ook CVRP programma moeten duizenden van
die TSP worden berekend. Een verschil van 3 seconde kan dan best aardig
groot gaan worden. Maar dit zal ik natuurlijk pas weten als het VRP programma
en later het CVRP programma zijn aangepast.
Verder stond de week
nog in teken van schoonmaken en verbouwen. Op vrijdag zouden Jan-Pascal
zijn ouders en broer in Japan kom en Chilo (JP's broer) zou bij ons komen
slapen. Stttt. niet verder vertellen, want volgens de regelementen mag
dat niet. We gingen de bank verplaatsen zodat Chilo niet onder het koude
raam maar aan de zijkant naast ons bed zou kunnen slapen en daar dus ook
nog even goed stofzuigen, onder die bank komen we normaal nooit.
Donderdag werden we
opgeschrikt door enorm veel sneeuw. Er lag veel meer dan het afgelopen
weekend en er kwamen nog dikke vlokken naar beneden zetten. We pakten eerst
de fietsen, maar besloten toch het openbaar vervoer te pakken omdat het
gewoon hartstikke glad was. In Nederland sneeuw, hier nu ook sneeuw! Ik
zag nog iets echt absurts. Er bestaat hier een regel (net als in amerika)
dat je voor een spoorwegovergang altijd eerst moet stilstaan voor je mag
doorrijden met de auto. Dat komt dus tot uiting in het feit dat alle auto's
stoppen en vervolgens, wat er ook gebeurt keihard doorscheuren. Als dus
de belletjes gaan rinkelen dat er een trein aan komt, stoppen ze eerst
en geven daarna gas om nog onder de al dichtgaande bomen door te scheuren.
Ik dacht dus, dat doen ze vandaag niet, maar mooi wel hoor, gewoon glad!
Eerst hard remmen en dan weer hard optrekken, onvoorstelbaar. Goede beslissing
dus om met het openbaar vervoer te gaan. Het is namelijk ook zo dat de
zebra hier niet echt heilig is. Bij een verkeerslicht staan de voorste
wagens altijd boven op de zebra pas stil!
De besneeuwde dag waren
er ook niet echt veel mensen naar de universiteit gekomen.
terug naar week 5
Aankomst
familie van Best
Aangezien de sneeuw de
dag voordat ons bezoek zou komen was gevallen, hebben we ze nog maar even
gebeld om te waarschuwen en natuurlijk om een goede reis te wensen. Wat
we trouwens al vreesde was de volgende ochtend gebeurd. Omdat het overdag
niet vriest, was alles half weggesmolten en vervolgens 's nachts aan de
weg vastgevroren. Dus vrijdag was het waarmogelijk nog gladder. We wachten
de ochtend af tot we werden gebeld, met welke tijd de trein op Kyoto zou
aankomen. We gingen met een alternatieve route naar het station. Eerst
de bus en dan rechtstreeks met de ondergrondse, deze methode is toch echt
wel een stuk sneller. Op het station kochten we nog wat kadootjes, gingen
een macShake halen en daarna naar het perron. Daar kwam de trein volgens
tijd (uiteraard) binnen. We wilden met de taxi naar het international house
gaan, maar die weigerde 5 personen mee te nemen, ondanks dat het een 5
persoons taxi was. Dus ging Jan-Pascal met de metro weer terug en gingen
wij met zijn vieren toch met de taxi. De man had er aardig de pest in omdat
hij al die bagage moest meenemen. Wat bleek nou, hij had de was van zijn
vrouw in de achterbak, dus er was geen ruimte voor de bagage! Een beetje
kwaad reed hij dus naar ons huis en daar had hij het helemaal een beetje
gehad toen ik met een groot billet wilde betalen. Maar goed, we zijn er.
Na een vermoeiende reis wilden ze na het bekijken van ons appartementje
wel even wat drinken. Jan-Pascal kwam vlak daarop. Omdat het al wel lunchtijd
was gingen we broodjes halen bij de bakker. Daarna opeten. Het was nu begin
van de middag. We besloten nog naar een tempel te gaan om wat te kunnen
gaan zien. Dit werd de tempel, hier op loop afstand vandaan in de bergen.
Het was een aardige trip en zeker door de sneeuw soms bemoeilijkt. Maar
zo'n tempel in de sneeuw is toch wel grappig.
Toen we weer terug
waren, waren vooral de heren wel vermoeid en gingen dus even een uurtje
op bed liggen. Ondertussen keken wij foto's met Lia en bereiden het eten.
Na het eten brachten
Jan-Pascal en ik, Jaap en Lia naar het hotel. Ik ben benieuwd wat ze daar
dachten, dat wij daar al weer kwamen. Het was wederom het Kyoto Royal Hotel.
Dit maal was de kamer op de 9de verdieping, dus konden we daar ook nog
een keertje kijken. Iedereen was erg moe, dus gingen we snel weer terug
naar Shugakuin. Daar was Chilo al omgetoverd in zijn pyama en had hij de
douch weten te hanteren. Afwassen had hij nog maar niet gedaan, dus deden
we even met zijn drieen. Vrijsnel daarna zijn we ook maar gaan slapen.
terug naar week 5
Tempels
in Kyoto
Sightseeing was het programma
van vandaag. Eerst gingen we naar het hotel om de ouders op te halen en
toen vanaf daar naar Heian shrine lopen. In tegenstelling tot de vorige
keer, 1 januari, was er nu bijna geen bezoeker. We konden zo doorlopen
de tempel in en ook in de tuin was het rustig. De tuin had wel een ander
uiterlijk door alle sneeuw die er nog her en der lag. Het dooit ondertussen,
dus gaat het langzaam aan weg. De volgende tempel was Gion. Hier waren
wij nog niet geweest. Deze tempel is in vele opzichten de grootste van
Japan. Grootste poort, grootste bel en nog meer. In deze tempel wordt ook
nog actief religie bedreven en er was dan ook weer vanalles aan de gang
toen we een kijkje gingen nemen. Bij de bel staandend, die door 17 volwassen
mannen samen geluid moet worden (anders lukt het niet) vroeg ik me af waar
die 10.000 mensen op de avond van 31 december moeten staan om het nieuwe
jaar in te luiden. Er is alleen een smal paadje omhoog naar de bel toe!
Misschien staan ze allemaal op het terrein van het kerkhof? Daar was meer
ruimte. De pagode bij deze tempel had ook de rare vorm van vierkant gecombineerd
met rond. De volgende tempel was de dichtbij gelegen Yasuka tempel, die
wel de bewaker van de Gion wordt genoemd. Ook hier waren we op 1 januari,
maar dit maal kon je gewoon door het nauwe straatje lopen. Helaas was met
hier nu aan het verbouwen, wat we nog vaker zouden zien. Waarschijnlijk
begint met na de nieuwjaarsvakantie omdat dan het tourisme wat minder is.
Daarna gingen we op Shio-dori wat eten.
Na de lunch was de
tempel met de 1001 beelden aan de beurt (sanjusangendo). We mochten nu
wel met zijn 5en in een taxi, wat nog wel een vierpersoons was! Bij de
tempel vonden we nu wel de galerij waar de boogschiet wedstrijden worden
gehouden. Hier zijn de pilaren van de tempel beschermd met ijzer. Vervolgens
gingen we door naar Kiyomizudera tempel. Dit is de veranda tempel die wij
al hadden gezien. In de hoek van deze tempel echter is een kleine tempel,
die hier niet bijhoort genaamd Jishu temple. Dit is een soort, liefdes,
geluk, enzovoort tempel voor jonge mensen. Er staan onder andere 2 keien,
18 meter uit elkaar. Als je met je ogen dicht tussen beide loop en je komt
goed bij de andere uit, dan vind je geluk in de liefde. Verder hebben ze
veel fortunes en ook gelukszakjes bijvoorbeeld voor entrance examinations.
Oja, het is Chilo gelukt tussen de stenen te lopen, dus ik ben benieuwd.
Hierna liepen we door
de traditionele tourisme straat, met allemaal kleine zaakjes weer terug
naar de weg. Even koffie drinken en toen richting hotel. Daar zetten we
een vermoeide Jaap af en gingen we met zijn viertjes wat te eten zoeken.
Jan-Pascal en ik noemde wat mogelijkheden op en we gingen kijken bij de
saté tent. Dit leek ze wel wat, dus haalden we vader op en gingen
daar eten. Tot mijn verbijstering waren de prijzen enorm gestegen. Wat
de vorige keer voor 5 stokjes moest worden betaald was nu ineens de prijs
van 3 stokjes! Maar goed, het was wederom lekker. Na afloop iedereen weer
naar zijn bed, want de gasten waren nog niet helemaal over de jetlag heen.
terug naar week 5
Nog
meer Kyoto
Dag twee van de sightseeing.
Deze ochtend gingen we wederom naar een reeds beschreven spot, namelijk
Nijo castle. Dit is het kasteel gebouwd door de shogun om zijn macht en
rijkdom aan de burgers van Kyoto te vertonen. Dit is het kasteel met de
krakende vloeren. We bekeken in de tuin nog aandachtig, de rare bomen hier.
Deze zijn gezaagd op een manier dat ze iets van een struisvogel weg gaan
hebben. Een hele lange nek en dan weer een stukje groen en dan weer een
lange nek. Na afloop gingen we koffie drinken om vervolgens naar Nijo station
te lopen. We gingen met de trein naar het centraal station, zo werd weer
gebruik gemaakt van de JR-railpassen. Op het station aangekomen werden
kaartjes gehaald voor de maandag en de dinsdag reizen van de gasten. Naar
Tokyo of Kamakura en naar Hiroshima. Vervolgens toonde we de ingang van
het sinkansenstation, waar ze de volgende dag heen moesten en hoe je daar
vanaf de taxi komt. Nu was het wel weer lunch tijd. We gingen naar foodplaza,
bovenin het station. Iedereen kon zo uitzoeken wat men lekker leek. Jan-Pascal
en zijn ouders namen shusi, Chilo had een rijstschotel met garnalen en
ik had een rijstschotel met kurrie en vlees.
Na de lunch bekeken
we het station verder en natuurlijk de skywalk waar je over de stad kan
kijken. We zagen zo onder andere de veranda tempel waar we gisteren waren.
Maar ook een groot budha beeld waarvan ik eerlijk gezegd het bestaan nog
niet kende.
De tocht goes on naar
Higashi Honganji, de westerlijke van de twee Honganji tempels. Deze was
met nieuwjaars dagen gesloten. Nu konden we wel binnenkijken. Wederom zo'n
pracht en praal van zwart en goud. In zo'n gebouw ziet dat er steeds toch
weer indrukwekkend uit.
Vervolgens de laatste
stop van vandaag was: the museum of Kyoto. Dit is een pas gerestaureerd
museum over de ontstaans geschiedenis van Kyoto. Ik vond het erg jammer
dat ze helemaal niets in het engels hadden staan. Je kreeg alleen een A4-tje
waar op stond welke tijd je binnen wandelde. Ze hadden prachtige opstellingen
en het was allemaal zeer mooi tentoongesteld, maar dat stelde wel telleur.
Verder was er een verdieping met oude en nieuwe kunst van japan. De oude
heb ik hier nauwelijks gezien, maar er waren wel leuke dingen. Zoals glazen
sculpturen, schilderijen en allerlei ijzeren objecten. Ook was er een mini
stukje over de japanse film. Uiteraard weer alleen in het japans. Wel bleek
dat japan twee maal een oscar heeft gewonnen. Er was ook nog een speciale
tentoonstelling over textiel ivm een internationale wedstrijd die kendelijk
steeds in kyoto wordt georganiseerd. Hier hadden we beneden in het museum
wat dingetjes van gezien. Jan-Pascal en ik wilde er wel gaan kijken. De
andere niet. Dus spraken we af elkaar in het hotel weer te zien. Stonden
we boven, bleek dat je de kaartjes van beneden moest laten zien. Had ik
die net in de locker gestopt om ze niet kwijt te raken (fotoalbum). Moest
ik weer naar beneden. Al daar kreeg ik met geen mogelijkheid de locker
meer open. Stond ik daar een beetje voor paal te rukken en trekken. Daarop
ben ik naar de kassa gelopen en ging de jufvrouw het ook nog eens proberen.
Maar natuurlijk lukte het haar (gelukkig?) ook niet. Dus vroeg ze de mede-kassa-juf
te komen. Zij ook proberen, maar nee, 3 maal was geen scheepsrecht. Toen
moest security erbij. Ook die lukte het niet, maar gelukkig had deze een
of ander sleuteltje zodat het hele deurtje eruit kon worden gehaald. Toen
heb ik dus alles maar mee naar boven genomen, naar een nog steeds wachtende
Jan-Pascal. Gelukkig was toen de tentoonstelling meer dan waard. Er waren
hele grappige doeken, maar ook objecten. Zelfs twee van Nederlanders, waarvan
er 1 ook een prijs had gewonnen. Er waren dingen van papier, dingen met
stukjes computer. Echt leuk. Omdat je geen foto's mocht maken, kochten
we de catalogus.
Daarna gingen we terug
naar het hotel. Nu werd het wel weer tijd om eten te zoeken. Vanavond zouden
we nabé gaan eten. We hadden al snel een aardig tentje (ondanks
de zeurende vrouw aan de deur). De serveerster sprak uitstekend amerikaans-engels.
Dus vroegen we of ze in amerika had gewoont, maar nee, ze keek gewoon veel
amerikaanse films zei ze. De ene nabé schotel was 'spicy' en de
andere gewoon. Het was inderdaad wat pittig, zeker naarmate het langer
stond en de boullion begon weg te trekken. Maar wel lekker allemaal. We
hadden maar schotels voor 4 personen besteld, maar het was met zijn vijven
meer dan genoeg. Daarna snel huiswaards, want de volgende ochtend moesten
de gasten er al vroeg uit om de trein te gaan halen.
terug naar week 5
Terug naar februari