week 51:
14 - 20 december
Algemeen
3
jaar samen
Year-end-party
Aankomst
Frans en Annelies
Algemeen
's Maandags was het dan
zoveer. Toen waren Jan-Pascal en Ellen drie jaar samen. Lees verder wat
we hebben gedaan onderaan. De rest van de dag bestond uit het gewone werk.
Wel gingen we 's morgens eerst langs het office om te klagen over het warme
water, dat nu ongeveer helemaal niet meer uit de kraan komt. En daarnaast
te vragen wanneer we de huur kunnen betalen omdat we in die periode dus
in Tokyo zullen zijn. Daarop spraken we af dat we vrijdag zouden betalen,
alles als de prijzen van verbruik van water en telefoon bekend zijn en
alleen de vast huur als die prijzen nog niet bekend waren (of terwijl de
meeting nog niet was verricht). Ze zouden iemand naar het water laten kijken,
nadat er tot onze verbazing werd gezegd: Nee he, niet weer! Over een of
andere knop gingen ze toen vragen, maar na onze vragende gezichten zouden
ze het zelf wel bekijken. Tevens vernamen we welke periode de banken dicht
zijn rond oud en nieuw. Jan-Pascal was deze week bezig met zijn ideeën
voor het promotie onderzoek en Ellen was nog bezig het afmaken van het
gedeelte over de functies voor coöperatieve transportmodellen en het
goed meenemen van de werkelijke situatie in die modellen. Dinsdagmiddag
hadden we weer een netmeeting met Delft. Nu niet alleen met Rudi Westerveld
maar ook met Ron van Duin (Ellen's begeleider). We spraken samen over de
formuleringen van het model die ik vrijdag naar Delft had gestuurd. Daaruit
bleek dat sommige dingen nog wat moeilijk te volgen waren. Daarop spraken
we af dat ik zou proberen om de formules, die voor de wiskundiger georienteerde
mensen in Kyoto waarschijnlijk erg belangrijk zijn, zeker behouden moesten
blijven, maar liever als bijlage dan in de tekst. De tekst zou meer inzichten
moeten geven in de verschillen en nieuwe dingen ten opzichten van de huidige
modellen. Dat was dus nog een boel werk voor vrijdag, als de tweede tussenrapportage
moet komen. De verbinding was niet altijd even goed, maar met behulp van
een soort white board waarop je beiden kunt tekenen, kregen we toch een
aardig beeld. Daarna spraken we nog over het gezamelijke artikel. (Huh,
gezamelijke artikel, daar heb ik nog niet eerder over gerept). Dat klopt,
omdat ik nog niet zeker wist of het allemaal door zou gaan. Maar nu is
het wat meer zeker, dus kan ik het wel beschrijven. In de zomer van 1999
zal een conferentie over City Logistics plaats vinden in Australië,
dat mede georganiseerd wordt door Meneer Taniguchi (dit was mij allang
bekend). Aangezien Ron van Duin hier niet naar toe kan gaan, heeft hij
gevraagd of wij samen een artikel kunnen indien, zodat het misschien mogelijk
wordt, dat ik naar dat congres kan gaan. Deze week op vrijdag is de sluitingsdatum
van de draft (of terwijl het idee van het artikel in maximaal 3 pagina's).
In april moet het artikel dan worden ingediend. Onderwerp wordt dus grotendeels
wat ik hier in Japan aan onderzoek aan het doen ben. Helaas is het in Delft
erg druk, dus is Ron nog niet begonnen en kunnen we dus niet meer overleggen.
Ik merk vrijdag dus wel hoe het artikel eruit gaat zien.
Woensdag en donderdag
werkten we ook weer hard door. Ik dus vooral aan die aanpassing, zodat
duidelijk is wat het model verschilt van de oude modellen en wat het (zou)
moet(en) gaan doen. Jan-Pascal aan de brieven voor de verschillende instellingen
die hij wil gaan bezoeken. In de avonduren moest er ook gewerkt worden.
Nou ja, daarin heeft Jan-Pascal mijn engels zitten corrigeren, zodat ik
een goed stuk kon inleveren op vrijdag. Woensdag had Ellen ook weer meeting.
Eerst hebben we ander half uur in het Japans gediscusseerd over Russell
Thompson zijn programma, dat niet goed zou zijn. Takauchi had uitgerekend
dat ze zo'n 400 dagen nodig zou hebben voor de berekeningen. Nou weet ik
niet wat zij met het model gedaan heeft, maar als ik Russells programma
draai is het in iets meer dan 30 seconden gereed en heb ik de oplossing.
Zij heeft er een VRP van gemaakt ipv TSP, daardoor neemt de rekentijd toe
ja, maar zoveel vraag ik mij af. Ik krijg gewoon het gevoel dat het makkelijk
is om een niet-Japanner de schuld te geven. Ik geeft onmiddelijk toe dat
Russells programma slecht is geschreven, maar het is gewoon de manier waar
op het geprogrammeerd is. Dat is meer veredeld TurboPascal dan Delphi,
maar daardoor neemt niet de rekentijd toe, het is gewoon slecht leesbaar,
mede omdat er geen commentaren instaan. Dus nu met een ander student al
het werk van Takauchi toch maar weer in Fortran gaan schrijven, omdat dat
vast beter zou zijn. Daarna nog eens een uur over het werk van de andere
Japanse studenten. Daarna kwamen mijn formuleringen aan de buurt. Ik ben
het maar extreem snel gaan uitleggen, want ik wilde ook graag naar huis.
Ze waren gelukkig onder de indruk. Alleen nu kreeg ik weer, dat het volgens
hen niet uitvoerbaar was. Nou dat merken we dan wel weer. Al hoewel ik
wel de afspraak heb gemaakt, de timewindows die ze gebruiken niet mee te
nemen. Dat is altijd later zonder veel problemen terug te inplementeren.
Eigenlijk wilde men dat ik maar weer helemaal van mijn onderwerp af zou
gaan en eerst ook nog maar even heuristieken zou gaan onderzoeken, maar
daar heb ik een stokje voorgestoken. Ik heb maar tot april en dan moet
het af zijn. Ik blijf niet aan de gang. Ik studeer dit jaar af! Dus dan
moest ik het maar als promotie onderzoek gaan doen, volgen hen. Om half
acht waren we eindelijk klaar en reed ik erg hongerig naar huis. Al daar
een grote verrassing. Men had aan het water gewerkt en jawel er komt ineens
enorm veel warm water uit. Als we dit hadden geweten hadden we meteen in
oktober geklaagd, want nu is het ook veel meer dan voordat de laatste problemen
waren ontstaan! Vrijdag dan dus alles afgemaakt voor dit jaar en daarna
vroeg naar huis, omdat we dus de huur nog moesten betalen. Tijdens de lunch
was er nog iets grappigs. We zaten als eigenlijk gewoonlijk in de buurt
van de Coop te eten op een of ander bankje daar, toen ineens een of andere
westerlijk uitziend iemand op het bankje naast ons vroeg: Excuseer me,
mag ik u wat vragen. Spreekt u nederlands? (in het vlaams dus). jawel een
belg ik Kyoto! Het was erg grappig want deze man was dus een toerist die
altijd universiteitssteden bezocht en dan bij voorkeur een aantal dagen
over de campus ging slenteren. Hij dag daardoor echt wat van de mensen
te leren dacht hij. Zo was hem bijvoorbeeld opgevallen dat de jonge lui
in het centrum van Kyoto allemaal ik mooie kleding lopen, terwijl op de
universiteit het ongewoon is als er geen gat in de spijkerbroek zit. Het
is volgens ons zo dat de jongeren die je in de stad tegen komt dan ook
geen studenten zijn. Maar goed, hij had nog fraaie andere theorieen, maar
daar ben ik niet al te zeker van. Volgens mij komen de meeste dingen die
hij dacht eerder neer op het feit dat het kennis van in ieder geval het
spreken in het Engels gewoon ver onder de maat is. Ook kwamen we in dezelfde
lunchpauze Guillermo en zijn vrouw tegen. Haar hadden we dus nog niet gezien.
Morgen (zaterdag) gaan we naar een End of Year party en we hadden een briefje
in hun brievenbus gedaan of ze zin hadden om mee te gaan. Hij kan niet,
maar zijn vrouw zou graag gaan. Of we samen konden reizen. Maar natuurlijk.
Later hoorde ik van Cheng dat hij ook zal komen dus kennen we al aardig
wat mensen. Bij thuiskomst was trouwens eindelijk de Weekeditie van het
NRC die vorige week zaterdag al had moeten komen binnen. Is de kerstpost
in nederland nu al zo vertragend? Ellen had overdag nog aan het programma
van Russell gewerkt. Dit houdt eigenlijk in dat ze met zijn procedures
een heel nieuwe progamma is gaan maken. Om alle niet nodige procedures
en variabelen eruit te verwijderen. 's Avonds hebben we hier nog samen
naar gekeken. Daarbij viel het Jan-Pascal op dat het route maken, niet
route maken was maar een ingelezen file waarin alle mogelijkheden staan.
Daarop hebben we dus een programma gemaakt om TSP-routes te maken. Dat
betekend voor één vrachtwagen. Nu moet er nog een algoritme
komen om de klanten te verdelen over de verschillende vrachtwagens.
Zaterdag maar eerst
even uitgeslapen. Als begin van de vakantie mag dat natuurlijk. Eerst even
email gelezen. En jawel het abstrackt van Ron was binnen voor ons artikel.
Het was half zes nederlandse tijd verstuurd, dus bij ons al zaterdag, terwijl
de deadline vrijdag was. Nou weet ik van Taniguchi dat er woensdag pas
1 artikel was binnengekomen, dus het zal wel niet heel ernstig zijn. Zaterdagavond
over de year-end-party kun je hieronder lezen. Zondag staat ook hieronder.
terug naar week 51
3 jaar
samen
14 december was het zo
ver; toen weren we al weer drie jaar samen. In Fukuoka (ja dat is al weer
een tijdje geleden) had ik op de tweede dag een cd voor Jan-Pascal gekocht
en die kreeg hij dan ook om 12 uur 's nachts volgens traditie. Op maandagavond
zijn we ook volgens traditie uit eten gegaan. Bij een italiaanse tent.
Eén van de weinige restaurants (altans volgens de buitenkant) bij
het international house in de buurt. Volgens de kaart was het ook niet
zo'n dure tent, die er toch sjiek uitziet (beetje raar dus). Omdat het
een feestelijke dag was besloten we een groot voorgerecht en een hoofdgerecht
te nemen. Ellen bestelde vooraf zalm en voor daarna een pizza Gorgonzola.
Jan-Pascal tomaat met mozzarella en als hoofdgerecht pasta met kappeters,
tomaten, olijven en pepers. We hadden een beetje rekening gehouden met
de mogelijkheid dat alles te gelijk op tafel zou komen. Dat is dus de japanse
gewoonte. Eén iemand besteld met de kaart, een aantal dingen meestal
meer dan het aantal personen, maar hoofd- en voorgerechten door elkaar.
Daarna wordt alles tegelijk op tafel gezet en krijgt iedereen een klein
bordje om te eten. Maar er gebeurde dus wat anders. Eerst kwam de zalm
met twee bordjes. Maar ja, Jan-Pascal had dingen met kaas uitgezocht en
dat lust Ellen (op italiaanse blauwschimmelkaas; gorgonzola na) dus niet,
dus daarom at Ellen dit maar alleen op. Nou ja, Jan-Pascal mocht een klein
stukje. Toen het op was kwamen de tomaten. Ze waren van het formaat reus
en hadden een enorm goede smaak. Maar dachten we dus als de hoofdgerechten
ook om beurten komen wordt het wel heel saai, kan steeds eentje eten en
de ander toekijken. We gingen er vanuit dat op de pasta zoals gebruikelijk
in italie ook wel kaas zou zitten. Toen kwam dus de pasta en verder niets,
Jan-Pascal wilde al wat gaan zeggen, maar er zat geen kaas op. Dus als
'echte' japanners hebben we het toen gedeeld en daarna de pizza. Deze was
trouwens erg klein en niet van pizza bodem. De bodem was een harde, maar
wel knapperige plank. Om het nog feestelijke te maken namen we ook een
halve fles rode huiswijn. Natuurlijk was men weer zeer vereerd met deze
vreemde gasten, omdat er in deze regio waarschijnlijk niet veel buitenlanders
uit eten gaan.
Na het eten gingen
we weer naar huis, maar stopten nog bij een muziek winkel waar we op de
heen weg hadden gezien dat er een bordje 'Sales' hing. Bleek dat ze 'used'
cd's verkochten. Maar daartussen vonden we dus wel een aantal die nieuw
heel duur zijn. Dus kochten we nog eventjes in. In het international house
nog een spelletje dubbel patience en toen was het wel weer tijd om te gaan
slapen.
terug naar week 51
Year-end-party
(20 december)
Zaterdagavond zijn we naar
de Year-end Party in het International Community House geweest. Micheal,
de Canadese-Griek die we tijdens het feestje in het international house
hadden ontmoet, had gevraagd of we zin hadden om mee te gaan. Volgende
de folder was er een buffet, een loterij, veiling en karaoke. De vrouw
van Guilleromo zou met ons mee gaan. Ze heet Monserrat en is 26 jaar uit
en maximaal 1,5 meter hoog. Ze kwam tien minuutjes voor we weg zouden gaan,
dat ze niet durfde mee te gaan op de fiets en dat ze wel zelf met de bus
zou gaan. Oké. Bij aankomst was weer enorm onduidelijk waar we heen
moesten. Maar we liepen maar achter de andere mensen aan. Bij een balie
moesten we onze naam geven. Daar konden ze ons weer eens niet vinden. (We
hadden telefonisch de namen doorgegeven, maar dat zal wel weer niet zo
goed zijn overgekomen). We kregen beiden een A4-tje met een nummer en het
programma. Daarna konden we in een soort hal gaan wachten. Daar waren verder
alleen aziatische mensen. Geen westerlingen. We zagen Micheal nog niet.
Wel Cheng van het lab van Ellen. Daar spraken we dus eventjes mee. Om 6
uur precies, mochten we allemaal naar binnen. Er was trouwens nergens een
mogelijkheid je jas te laten dus die hadden we nog steeds aan. Maar toen
een aantal mensen de jassen maar in de hoek zijn gaan leggen, hebben wij
dat ook maar gedaan. Een hele grote zaal, die ook een soort mini theater
was, gingen we binnen. Langs twee kanten stonden lange tafels met op het
oog verrukkelijk eten. Gelukkig ook gewoon bestek, want met al die aziaten
is het wel makkelijker je eigen gereedschap te gebruiken. Om vijf over
vijf ging het doek van het toneel open en hing er een groot boord, Year
end Party. Er kwamen twee (waarschijnlijk) japanse danseressen op het toneel
die een dans deden. Eentje was duidelijk erg zenuwachtig en vond het maar
niets. Daarna kwam een ander vrouwtje die in het Japans een verhaal hield,
wat ik eruit verstond was eigenlijk alleen Indonesië. Daarna ging
iedereen klappen en kwam een andere vrouw op het toneel. Zij zal dus wel
uit Indonesië komen. Zij ging met weer een andere vrouw ook een dans
doen. Deze was ietsje leuker. Vervolgens weer een praatje en klappen. Toen
stoof iedereen op het eten af, dus zal het startschot in het praatje wel
zijn gegeven. We sloten aan een rij aan, waar je eerst langs de toetjes
kwam. Maar ach. Na het bordje vol geschept te hebben gingen we dat staandend
op eten, want stoelen waren er niet. Er was van alles, van vruchtenbol,
via nasi, vleesschotels en sla, tot chocolade taartjes. Tegen half 7 kwam
Monserat binnen, dus was ze gelukkig toch gekomen. Ze was enig sinds verdwaald.
Er was gelukkig nog wat eten voor haar. Om kwart voor zeven kwam Micheal
binnen. Hij was weer (net als de vorige keer) te laat voor het eten. Toen
begon de karaoke. Tussen de mensen door waren al dames gelopen om te vragen
wie wilde zingen. Ze vroegen het ook aan JP en die zei toen dat hij niet
kon zingen (!!) Ja,ja. Hij durft gewoon niet. We stonden ondertussen met
Japanners te praten die allemaal een intenationale talen studie deden.
Ze hadden allen Engels als hoofdtaal en spraken jawel: enorm goed engels.
Een jongen deed als tweede taal Italiaans en Frans voor zich zelf. Hij
sprak alleen pas 3 worden frans. Een ander deed spaans als tweede taal
en kon enorm rap met Monserat praten. Er werden ongeveer 5 karaoke songs
opgevoerd. Eerst "Have your self a merry little Christmas", toen "My heard
will go on", daarna een japans liedje uit de Sound of Music van Do-Re-Mi.
Een moeder met haar dochtertje. Daarna was een liefdesduet, waarvan de
man helemaal niet kon zingen. Toen weer iets Japans van twee zusjes die
een vast enorm populair lied zongen, want iedereen zong mee. Daarna was
het wel gedaan. Maar drie minuutjes later ging een deur achterin de zaal
open en kwam een Doeldelzak speler binnen. Het was denken wij een echt
Schot, hij was ook geheel gekleed volgens de traditie in schotse rok. Hij
speelde wat van die afgekraakte Britse nummers, maar toch is het enorm
knap met zo'n instrument. Daarna kregen we een staaltje trommelen op zijn
Japans. Dit was echt show. Dezelfde groep deed drie nummers, waarvan de
laatste met een draak. Die ging zelfs de zaal in. Het verhaal was de als
je werd gebeten je een goed jaar zou hebben. Dit weten we van een japanse.
Ondertussen was namelijk een highschool class binnengelaten en werd je
om de minuut door meestal twee verlegen meisjes aangesproken of ze met
je mochten praten. Dan vroegen ze, hoe heet je, waar kom je vandaan en
ben je student. Meer durfden en konden ze waarschijnlijk ook niet. Eéntje
kende kendelijk de westerse gebruiken, want ze kwam met uitgestoken had
naar me toe en stelde zich voor! Daarna was de loterij. Er werden t-shirts
verloot maar later ook dinetjes in een duur hotel. Helaas niets gewonnen.
Daarna was een veiling. Dit ging heel rap in het Japans. Om half negen
uur ging iedereen ineens lopen en kwam ook iemand met het verzoek naar
ons toe of we de zaal en het gebouw wilden verlaten. Bleek dat het gebouw
om 9 uur dicht gaat. Daarop zijn we met zijn vieren, Micheal, Monserat,
Jan-Pascal en ik naar de stad gelopen om nog wat te gaan drinken in een
kroeg. Micheal zou ons we wat goede laten zien. En jawel, kwamen we op
Sanjodori weer dezelfde Belg als gisteren tegen. Hij zocht een of ander
café. Aangezien Micheal dat ook aan ons wilde laten zien, ging hij
maar even met ons mee. Maar in dit café was het vol en mochten we
niet in. Vol betekend in dit geval, geen tafeltje meer vrij. Want je kon
nog makkelijk staan. Dus gingen we ergens anders heen. Hier stond iemand
die op de kerstman moest lijken met twee dames een drankje aan te prijzen.
Als je dat zou nemen dan kreeg je een kadootje. Het was "Corona", mexicaans
bier. Hier bleven we tot half twaalf, omdat Monserat nog met de tram terug
moest en Micheal natuurlijk nog heelmaal naar Uji moest fietsen. We namen
ook nog wat eten bij de tent. Het was erg gezellig en we gaan het zeker
nog herhalen. Om kwart over één lagen we in bed.
terug naar week 51
Aankomst
Frans en Annelies (21 december)
Om half 8 ging de wekker.
Om 5 voor 9 zouden Annelies en Frans aan komen op Osaka-Airport (KIX).
En als ze zouden bellen welke trein ze zouden hebben, moesten we ongeveer
meteen vertrekken omdat in de spits de bus wel eens anderhalf uur zou kunnen
duren. Om 10 over negen ging de telefoon, maar rationeel gezien konden
ze dat nog niet zijn. Dat was dus ook niet zo. Waarschijnlijk weer iemand
voor de vorige bewoners of zo, want nadat ik 4 keer, "Hello?" had gezegd,
werd zonder iets te zeggen de telefoon op de haak gedaan. Om kwart voor
10 was het wel raak. Ze zouden om 18 over tien de trein nemen en dus konden
we nog tot diezelfde tijd wachten al vorens naar het station te gaan. Met
de bus was het een hele stadstoer, maar met de metro hadden we drie keer
moeten overstappen. Uit eindelijk viel het heel erg mee met de tijd en
kost het dus iets meer dan een uur om van het international house naar
het station te komen, mits je precies weet hoe laat de bus gaat en deze
ook op tijd komt. We hadden dus nog een klein half uur over en namen daar
mooi gebruik van om even op het dak van het station te gaan kijken. Dit
is namelijk een van de hogere punten van Kyoto meteen mooi uitzicht. Het
is tien verdiepingen hoog en je kunt over een soort loopbrug over het gebouw
lopen. Toen nog even wat drinken gekocht om een tienduizend-yen briefje
klein te maken. We kochten een entree-kaartje met het briefje waarop meneer
Taniguchi dat voor mij in het Japans had geschreven nog van de keer dat
ik Johan Visser van het station moest halen.
Naar het perron en
toen kwam na een paar minuten de trein er al aan. Je weet percies wanneer
de trein gaat komen, omdat dan de schoonmakers eraan komen.
Hallo, hier ben ik (Annelies)
dan aan het woord. We hebben een voorspoedige reis gehad. Helaas waren
onze stoelen niet van breed formaat. Maar onze royal wing kaart zorgde
voor een upgrade. Het toestel zat voor meer dan 90% vol met japanners.
Bij aankomst moesten we erg lang wachten op de loodzware koffers. Met de
beschrijving van Ellen konden we het verdere verloop van de reis goed maken.
Ellen en J-P stonden ons op te wachten met hun videocamera en nieuwe fototoestel.
We gingen vervolgens
door het hele station met de 34 kilo zware super grote nieuwe koffer en
nog een andere koffer (25 kilo) en een rolkoffer. Bij de taxistandplaats
weigerde de eerste drie taxi's ons mee te nemen, want ze vonden de koffer
te groot. (Annelies: de taxichauffeurs dragen witte handschoenen
en om de stoelen zitten witte kanten stoelhoezen) De vierde was wel raak,
dit was ook een vijf-persoonstaxi. We gingen naar het hotel. Daar bleek
dat de kamers pas om 2 uur klaar zouden zijn, en het was nu iets voor 12
uur. Ook wisten ze niets van een enveloppe met treinkaartjes die de vrouw
van het reisbureau zou hebben gebracht. We moesten maar naar het reisbureau
gaan. Waarschijnlijk begrepen ze niet goed dat er al een reis was geboekt
en dat we dus de kaartjes moesten hebben, maar dachten ze dat we een reis
wilden boeken. We gingen eerst maar ergens lunchen. Dat was bij een bakker
op Kawaramachidori. We aten getoast brood. Om half twee gingen we terug
richting het hotel, maar eerst toch naar de JTA grootste het reisburea
van Japan. (Annelies: Je weet niet wat je ziet als je al de reclame
folders ziet. Het zijn net kinderkleurboeken. Japanners zijn dol op felle
kleurtjes en allerlei popperige dingen.) In het restaurant hadden we plannen
voor morgen gemaakt. We zouden met de Romantic train gaan, want die gaat
maar tot 29 december en dan met de boot over de rivier terug. Daarvoor
moesten we dus plaatsen reserveren.
Terug bij het hotel
konden we nu wel naar de kamer en kwam ineens ook de enveloppe met kaartjes
te voorschijn. De koffers werden weer uit het depot gehaald en we konden
naar boven. In tegenstelling tot Jan-Pascal en ik hadden ze een kamer met
twee eenpersoonsbedden. We gingen eerst alles maar uitpakken en één
van de koffers opnieuw pakken met de spullen voor ons. Omdat het nu al
middag was, besloten Frans en Annelies niet te gaan slapen. We gingen nu
naar het International house. Met de metro te verstaan. We leerden hun
even hoe je een kaartje moet kopen en gingen op weg. Bij Shugakuin station
nam Jan-Pascal met de koffer de achteringang en liepen Frans, Annelies
en ik via de passage om om de hoofdingang te nemen. Ik gaf even een korte
tour alvorens bij ons appartement te komen. Het eerste dat mama trouwens
zei toen ze de voorkant van het huis zag, ja dat herinner ik me van de
foto's van internet. (Dat hadden Jan-Pascal en ik ook toen wij er voor
het eerst kwamen).
We namen wat te drinken,
maar toen was Frans ondertussen toch wel zo moe dat hij wat ging slapen
op onze bedden. Jan-Pascal ging intussen een rondje fietsen om te kijken
waar we konden gaan eten in de buurt. Om half 6 maakten we Frans weer wakker
en gingen op weg, nadat de koffer weer was leeg gehaald. We gingen eten
bij een bakkertje die tevens etenschotels had. Het interieur was erg duits.
Mama en Jan-Pascal hadden een schotel met gefrituurde vis zoals je hier
veel ziet. Papa een soort lasagne, maar dan met rijst eronder in plaats
van de deeg en ik had spagetti met zalm. Na het eten haalden we de nu lege
koffer eventjes op en brachten Frans en Annelies naar het treintje. Vertelde
hier hoe je een kaartje moet kopen (andere maatschappij, dus weer andere
knoppen) en toen gingen ze zelf naar huis. (A: We hadden de mobiele telefoon
van J-P meegekregen voor het geval we zouden verdwalen)
We gingen nog even
email lezen en belden nog eventjes naar Oegstgeest. Onze kerstkaart is
daar nog niet aangekomen. Daarna op tijd naar bed.
(A: We sliepen onmiddelijk
en werden rond 5 uur wakker, maar konden gelukkig daarna nog wat doorslapen.)
terug naar week 51
Terug naar december