week 53:
28 december - 3 januari
28
december
29
december
30
december
31
december
1
januari
2
januari
3
januari
28
december: Reis van Tokyo via Matsumoto naar Tsumago
Na 6 nachtjes Tokyo ging
onze reis verder naar een Minshuku in de Japanse alpen. Minshuku's zijn
een soort familiehotelletjes, waarbij je op een futon moet slapen. Dat
is een soort matras die je uit de kast haalt en vervolgens zelf opdekt
op de tatamimatten, die op de vloer liggen. We reden met een trein die
al vrij drukbegon te worden. Het begin van de vakantie van de Japanners
duidde dit wel aan. In Matsumoto moesten we overstappen en hadden we ruim
drie uur de tijd om nog rond te kijken. Eerst lunched we bij de Mac. De
komende dagen alleen maar Japans traditioneel eten, dus eventjes van te
voren er op voorbereiden. Daarna liepen we naar het 'Kraaienkasteel' dat
in Matsumoto staat. Het bleek een replica, maar was wel erg mooi. Het kasteel
heeft rechthoekige en vierkante schietgaten. De eerste voor de boogschutters
en de tweede voor de mitereurs. De Portugesen hadden wapens in dit land
geďntroduceerd. Ook zaten op de eerste verdieping gaten verborgen
waar stenen door konden worden gegooid als de vijand dreigde de muur te
beklimmen. Het kasteel had verder hele stijle trappen, met enorm grote
afstand tussen de treden. Ook dat was om het de vijand moeilijker te maken
om bovenin het kasteel te komen. Het kasteel bood al een prachtig uitzicht
op de alpen. Na het bezoek liepen we terug richtig het station. Op het
perron zochten we ons wagennummer en wachten daar op de trein. Toen onze
trein kwam bleek tot onze schrik dat er met het wagennummer iets helemaal
niet klopte. We moesten toen helemaal door de trein lopen naar het goede
wagonnummer. Natuurlijk helemaal aan de andere kant. Verder was dit de
eerste trein dat we niet twee rijen achter elkaar zaten en dus de stoelen
konden keren. Wij dachten door de drukte, maar druk was het helemaal niet.
Dus waarom begrijpen we nog steeds niet. In N?? stapten we uit om
daar de bus naar de minshuku vlak bij Tsumago te nemen. Bleek dat de bus
al niet meer reed, dus moesten we met de taxi. We gingen langs kleine weggetjes
en soms wat huisjes tot we ineens bij een huisje met een lantaren stopte.
Hier was het dus. Een oudere man kwam naar buiten en ook een klein meisje.
Ze groeten ons vriendelijk (in het japans). Eerst natuurlijk de schoenen
uit en toen liet met ons de kamers zien. Steeds moest je door deuren met
papieren ruitjes. Het huis was van het type steeds een stukje aangebouwd.
De man liet ons de dinerkamer en onze slaapkamers zien. Verder nog de toilet
en het bad. Om half 6 zouden we eten, dat was nog een kleine 20 minuten.
Op onze beide kamers stond het zitplekje gereed. Of terwijl een deken op
de grond met twee kussens om op te zitten daarboven op een tafeltje, twee
dekens en een tafelblad. Het tafeltje had en verwarmingselement aan de
onderkant, waardoor je benen onder de dekens warm blijven. Verder bood
de kamer een televisie op muntjes en dan nog de kast waar je bed in ligt.
De kamer was denk ik 3,5 a 4 tatami groot (best redelijk groot voor japanse
ideeën). Op het tafelblad stond een kan met warmwater en een theepotje
klaar. Dus konden we nog even thee zetten. Daarna was het tijd om te eten.
In de dinerkamer stond een lage tafel met vierkussens en gedekt voor 4
personen. Wij waren vandaag de enige gasten! Ook stond er een kast met
geschenken en jawel dat waren allemaal Delfs blauwe klompjes! Dat wat geen
delfsblauw was, waren houten klopjes. Ook was er een bord van ETV (dat
is de Electro Technische Vereniging, studie vereniging van de studie Electrotechniek
in Delft!). Aan de muur hingen wat brieven, waarvan ook weer 3 in het Nederlands.
Op een foto stond mevrouw Spiekerman van TozaiTravel, in de tijd dat ze
nog Japanse reisleidster was. (Deze mevrouw heeft onze reis verzorgd!).
Er komen hier dus alleen japanners en Nederlanders! We aten zalm in een
zoete-soja sous, misosoep, rijst, zoete aardappels, groente in zuur, rijst
met sesam en nog wat kleine dingetjes die ik niet meer weet. Het was veel
te veel. Toe nog groene thee.
Tijdens het eten zagen
we ook de vrouw des huizes en nog een jongetje. De oudere man en de vrouw
bleken de opa en oma te zijn. De ouders waren wandelen. Na het eten was
het tijd voor het bad. Eerst nog even snel de boeken er op na slaan en
toen gingen papa en mama het eerst. Wij staken ons ondertussen in Kimono,
waar mama daarna nog een foto van maakte. Papa had doodleuk nog even de
warmwater kraan aangezet omdat er nogal wat water was uitgelopen. Je moest
eerst in een halletje je uitkleden (Daar was het superkoud). Toen in de
badkamer. Je kon op een krukje zitten en met een emmertje warmwater uit
het bad halen. Het bad was helemaal van hout en heel diep (niet breed).
Dan zepen en weer afspoelen, allemaal voor je in bad gaat. Iedereen gebruikt
namelijk hetzelfde badwater. Er was ook een handdouch waar je je even met
kon afspoelen. Op het bad lagen houtenplanken zodat het water niet koud
werd. De grond in de badkamer was ook enorm koud. Dus toen ik mijn voet
in het bad deed, dacht ik echt dat hij eraf kookte! Uiteindelijk lukte
het toch in het hete bad te komen. Het is zeer relaxed. Enig probleem is
dat door het gebrek aan ventilatie je hoofd er bijna wordt afgestoomd.
Toen was het dus half negen! En wat moet je dan in zo'n Minshuku? Jan-Pascal
en ik hadden kaarten meegenomen en toen zijn papa en mama met hun kussens
op onze kamer komen zitten en hebben we nog geRIKt (van 'Rikken'). Jan-Pascal
won, beginnersgeluk volgens hem, maar wij laten natuurlijk de gast winnen
(??). Om 10 uur toen iedereen wel gek werd van de pijn in zijn of haar
rug zijn we maar gaan slapen. Dat betekend dus eerst de zitplek weg halen.
Je foton uitrollen, de tweede matras erover, een soort laken, een soort
dekbed en een deken erover. Dan nog het kussen. Dit was echt knoerd hard
en dus besloot ik maar het zitkussen te gebruiken.
terug naar week 53
29
december: Wandelen van Pelgrim route in de Japanse bergen
De volgende ochtend om
half 8 op, want om 8 uur werd het ontbijt geserveerd. Dit was nogal Nederlands
kwa uiterlijk. Een gebakken ei, broodjes, boter, een manderijntje en koffie.
(niet eens thee!). Men was erg druk met andere kamers bezig en toen we
weggingen werd ook de dinerkamer vergroot door een zijdeur open te doen.
Of terwijl er komen vandaag meer gasten. Om iets voor 9 uur stonden we
dus al buiten, met het idee niet voor vijven terug te zijn. Je kunt immers
alleen maar zitten op kussens en niets doen.
Het plaatsje Tsumago
ligt aan de oude Pelgrimroute van Tokyo naar Kyoto (of eigenlijk van Edo
naar Heian). Het dorpje ligt in de bergen langs de rivier, dus een ideale
plek om je looproute langs te lijden. In deze plaats kun je een groot stuk
van de oude route nog lopen en dat stond op het programma. Eerst 5,7 kilometer
lopen naar Mea???. Dit was steeds omhoog. We liepen op aparte paden voor
alleen voetgangers. Alles was prachtig onderhouden, goede bewegwijzering
en ook steeds openbare toiletgebouwen. Vandaag hebben we onderweg misschien
5 andere mensen gezien, maar in de zomer zal je hier wel achter elkaar
lopen. We kwam nog twee Japanners tegen die aan het tekenen/fotograferen
waren. Later bleken zij één van de andere gasten te zijn!
De tocht zou 2 uur lopen zijn en dat duurde het bij ons precies. We kwamen
langs een aantal watervallen, een klein tempeltje en een waterrad waar
electriciteit wordt opgewekt. Grappig is dat de kleine bergdorpje dat Tsumago
is, wel geheel van elektriciteit is voorzien! Geen riolering, dat gaat
in een groot gat in de grond.
In het plaatsje M??
hadden we de keus of na 10 minuten de bus te nemen of nog 2 uur rond hangen
voor de volgende bus. We besloten het eerste te doen. Met de bus gingen
we helemaal terug naar Na?? waar de trein gisteren was aangekomen. Deze
plaats is groter en volgens ons uitstekend om te lunchen (met stoelen!).
Dat lukte bij een soort koffie huis, dat waarschijnlijk door veel vrachtwagenchauffeurs
als stop wordt gebruikt. De kaart was alleen Japans en er waren ook geen
voorbeeldplaatjes. Op goed geluk kozen we vier dingen en wonder boven wonder
was het allemaal eigenlijk heel erg lekker. Twee maal spaghetti, een maal
nasi en noedelsoep. Ook nog koffie en thee. We liepen nog wat verder door
deze plaats omdat de bus pas een uur later weer zou gaan. We kwamen nog
langs een houtwinkel, waar ze alle mogelijke soeveniers hadden. Ook bij
een supermarkt nog wat fruit en drinken gekochten. Toen de bus naar Tsumago
gelopen. Van hier is het nog 1,7 kilometer verder om naar de Minshuku te
komen. Dit dorpje is nog echt oudentiek. We liepen langs wat plekken, maar
helaas bleek dat alles tussen 29 december en 3 januari dicht is. Wel jammer
dat het dus net precies vandaag 29 december is. Dus geen museum enzovoort.
Wel was de tempel open. We hebben het hele dorp twee maal gezien. En 's
avonds ook de lampionnen. Dit was niet echt spectaculair omdat het met
gewone peertjes bleken te zijn. Daarna liepen we terug naar onze slaapplaats.
Om iets voor vijven kwamen we daar aan.
Er waren dus vandaag
6 gasten naast ons. De twee die we onderweg hadden gezien en een gezin
met een klein kindje en de oma. De thee stond op onze kamers weer klaar.
Bij papa en mama was niet de tafel weer met deken terug gezet (dat hadden
ze 's morgens zelf niet gedaan). Om half zes gingen we naar de dinerkamer,
maar bleek dat het nog niet klaar was. Dus nog maar even wachten. Een kwartier
later mochten we wel komen. Deze avond hadden we totaal ander eten. Op
een bordje lag een soort bamboeblad met strikjes eromheen. Iedereen had
een eigen klein potje Nabe op een vuurtje, rijst, misosoep, asperges in
het zuur, sla met mayonaise en thee. De eigenaar zette een video over Tsumago
aan, dat was wel erg grappig omdat we het dus net vandaag helemaal hadden
bekeken.
Na het eten vroegen
we ons af hoe het met het bad zou zitten vandaag. Dat was erg vaag en dus
gingen we eerst maar weer Rikken (kaarten). Toen men kwam zeggen hoe laat
we zouden ontbijten vroeg papa naar 'bath'? maar dat zei ze kendelijk niets,
alleen maar 'shower' kende ze. Maar toch kon toen iedereen nog even in
bad. De rest van de avond hebben we ook met rikken gesleten. Alleen nu
namen mama en ik een stoeltje ter hande ipv op het kussen zitten. Dat stoeltje
is een soort plank met rugleunig waardoor je dus wel met je benen nog steeds
lang uit voor je gestrekt zit maar enig sinds wat steun in de rug voelt.
terug naar week 53
30
december: Tsumago naar Kyoto
Deze ochtend werd het ontbijt
nog vroeger geserveerd, maar dat kwam ook omdat we rond kwart voor 9 de
taxi moesten hebben om naar het station te komen. Onze toch trok weer verder
per trein nu naar Kyoto. Omdat we eigenlijk veel te vroeg op het station
waren probeerde we de kaartjes te wisselen voor een eerdere trein. Dat
kon niet, maar we konden wel nu een trein eerder nemen, zodat er later
meer tijd over bleef om ergens koffie te drinken. Met twee overstappen
kwamen we in Nagayo, waar we per Sinkansen naar Kyoto gingen. Onderweg
dronken we koffie en aten een taartje. In Kyoto namen we een taxi naar
het International house. Onze brievenbus zat helemaal vol! Maar niet met
nieuwjaarskaarten maar vooral met de kommetjes van het pottenbakken dat
we in november hadden gedaan. Echt leuk was het geworden. Wel waren er
een paar kaarten uit Nederland hoor.
We gingen eerst boodschappen
doen. Van 1 tot 4 januari zijn de new-years-holidays in Japan en dan is
werkelijk alles dicht. Dus vier dagen geen bank, maar ook geen supermarkt.
Tevens zijn veel restaurants gesloten. We zouden dan ook op 31 december
en 1 januari zelf koken (2 en 3 januari trekken we al weer verder, dus
kunnen we niet zelf koken). Het was echt immens druk in de supermarkt en
echt een puinhoop. Dit hadden we nog nooit meegemaakt, maar ik denk dat
ik nou wel weet wat hamsteren voor stelt. Na allerlei lekkers te hebben
ingeslagen namen we een taxi naar het hotel om daar de koffer weg te brengen,
wat CNN te kijken en daarna op eten uit te gaan. Papa wilde eigenlijk naar
het biefstukken-tent, zoals hij al de hele week zei (doelend op het franse
café waar Jan-Pascal en ik al twee keer hadden gegeten). Maar omdat
hij dat dus net even niet zei, toen we een eettent gingen zoeken, liepen
we precies de andere kant op. Als we tot de volgende kruising niets zien
gaan we terug, werd toen de afspraak. Maar toen kwamen we een tent tegen
met satétjes waar het heel lekker rook. Deze gingen we dus maar
proberen. We hadden diverse bief, varken en kip. Afhankelijk van wat je
vroeg kreeg je van poot of filet enzovoort. Ook nog zalm, maar het duurde
enorm lang voordat het kwam. Het was wel erg grappig en lekker.
terug naar week 53
31
december: Nara en oudjaarsavond
Er is 's morgens nog niet
echt veel te merken van het feit dat het oudjaarsdag is vandaag. Eigenlijk
zagen we gisteren in de trein meer reizende mensen met veel bagage. Gisteren
haalden we bij het Tourist Information wat info waaruit bleek dat 31 december
veel in Kyoto dicht was, maar in Nara daarentegen was bijna alles open.
Dus besloten we vandaag Nara te gaan bekijken. Nara is evenals Kyoto hoofdstad
van Japan geweest, om precies te zijn, de hoofdstad voordat Kyoto dat werd.
De tempels en beelden in Nara behoren dan ook tot de oudste schatten van
het land. Volgens de boeken zijn er veel NT's en ICP's te vinden. Wat staat
voor National Treasures en Important Cultural Properties. Wat bleek in
het museum is dat daar nog diverse gradaties tussen bestaan zoals bijvoorbeeld
een beoogd ICP(!) het is maar wat je er van maakt. Maar ik moet zeggen
dat het museum enorm de moeite waard was. In een van de tempels schreven
mama en ik een boordje met de tekst: een gelukkig en gezond 1999 toegewenst
voor iedereen en met name de families Jagtman en van Best. Dat hebben we
tussen wat italiaanse, franse, engels en natuurlijk Japanse wensbordjes
opgehangen. Leuke was dat er bij het kopen twee bordjes bij zaten, zodat
je er een als aandenken mee naar huis kunt nemen. Vandaag was ik trouwens
helaas de video vergeten, dus hebben we er geen beelden van. In Nara staat
tevens het grootste budha beeld van Japan. Maar het beeld is veel minder
mooi dan het beeld dat we in Kamakura zagen. Vooral omdat dit beeld binnen
staat en het in Kamakura buiten. Het beeld stond trouwens in het grootste
houten gebouw van de wereld. Vandaag was het enorm druk in Nara en we zagen
steeds meer voorbereidingen voor de avond en de 4 komende dagen, die voor
de japanners erg belangrijk zijn. Je voelde ook echt dat iedereen zenuwachtig
begon te worden.
De herten hadden in
tegenstelling tot de vorige keer behoorlijk te leiden. Er waren veel minder
stalletjes en veel minder mensen die ze voerden. Je zag ze nu aan de kabels
sabbelen! waarschijnlijk om er water of zo van te krijgen.
Wat ik ook nog erg
leuk vond was dat er een bovenkant van de pagode stond die op de wereldtentoonstelling
in Tokyo van 1970 had gestaan. Naar die wereldtentoonstelling zijn mijn
opa en oma geweest; misschien herkennen ze het straks wel van de foto's.
Mama herinnerde zich de mooie kimono die oma had meegenomen, maar zo eentje
hebben we nog niet gezien.
Er trokken zich in
het park enorme eettenten op, waar we ons van afvroegen waarvoor. Waarschijnlijk
voor de lange rijen mensen die vanavond zullen staan te wachten om te mogen
bidden en de klokken te luiden.
Nara bied nog veel
meer tempels, zoals eentje waar 1800 lantarens op het pad naar de tempel
toe staan. En jawel ik geloof dat best. Al van heide en ver voor die tempel
begonnen de lantarens langs de weg te staan. Alle andere tempels weet ik
even niet meer. Dat komt wel weer als ik de foto's goed heb nagekeken.
Om half 5 hadden we
de trein terug richting Kyoto. Weer rennen op het overstapstation, waar
uiteraard geen aansluiting was. Om half 6 waren we terug. Mama en ik kookte
spagetti (hoe kan het ook anders) meteen beetje rode wijn er door heen.
De rest van de wijn was voor bij het eten en de avond. We hadden ook een
toetje omdat mama en ik gisteren taartjes hadden gekocht (alleen zijn we
die vergeten, omdat we na het eten al best vol zaten). Afwassen en daarna
kaarten. Tja er valt hier verder niet veel anders te doen.
Zo tikten met de kaarten
op tafel langzaam de laatste uren, minuten en seconden van 1998 weg...
Vlak voor 12 kwam de
champagne op tafel die Papa en Jan-Pascal bij een slijter hadden gevonden.
En nog geen 10 seconden, nadat de fles open was en we elkaar nog niet eens
gelukkig nieuw jaar hadden kunnen wensen ging de telefoon al... de ouders
van Jan-Pascal om ons een gelukkig nieuwjaar te wensen!
Daarna hadden we tijd
om zelf elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen en gingen we toch nog proberen
om oma Jagtman te bellen. Ze was niet thuis, dus probeerde we de tweede
optie: bij oom John. Dat was wel raak. Papa sprak eerst even met haar en
toen mocht ik nog even met oma praten. Dus ik zei: Dag vorig jaar! (gek
idee het dat je zelf in 1999 zit en praat met iemand die nog in 1998 leeft!).
Zo kon ik ook het grote nieuw nog vertellen.. Matti konden we niet bellen,
want die lag waarschijnlijk nog te slapen.
terug naar week 53
1
januari: Start van de Japanse nieuwjaars holiday's
Ondertussen was het dus
1 januari en nieuwjaar, dus moet ik hier verder tikken. Over 1 januari
heeft Annelies weer geschreven, dus dat volgt hier:
Nadat de fles Champagne
soldaat was gemaakt en we geen vuurwerk (El: we hoorden dat het helemaal
niet gebruikelijk is vuurwerk af te steken in Japan met oud en nieuw; het
gebeurt juist met speciale feesten in de zomer) hadden was het bedtijd
want de tempelrace zou verder gaan. Nu ging hier het nieuwe jaar beginnen
en wel 4 dagen lang. Elke japanner gaat zijn geluk afdwingen bij de tempel.
Het lijkt soms op een martelgang. Rijen mensen drommen zich samen om hun
geld in de bak te werpen en de bel te luiden om hun komst luister bij te
zetten. Overal worden de gelukspapiertjes opgehangen om de goden voorspoed
te vragen, of de wensbordjes opgehangen om iets te vragen voor familie
of wereldvrede of om te danken. (El: we begrijpen nu ook waar de vele standjes
met eten voor zijn, die nu open zijn. Er zijn dus bijna geen restaurants
open en omdat de mensen toch de gehele dag of meerdere dagen bezig zijn
om tempels af te lopen moet er wel gegeten worden. Japanners lijken dan
net wel Nederlandsers, want ze weten wel wanneer er geld te verdienen valt!).
We lopen wat af om de verschillende tempels te bezoeken. Volgens traditie
lopen er veel vrouwen in kimono. De mannen in origineel kostuum moet je
met een kaarsje zoeken. Er zijn ook veel diensten bezig, dus we zien ook
priesters. Het is heiligschennis als je daar fotos van maakt. De Heian
schrijn is een van de favorieten. We bezoeken daar ook de wondermooie tuin.
Daar is het helemaal niet druk want men is meer bezig om het geluk af te
dwingen met papiertjes dan om het mooie hier te aanschouwen. In een
theehuis drinken we warme nieuwjaarssake. Er zit geen alcohol meer in maar
wel rijstkorreltjes. We genieten van de bomen waarvan er velen in de groei
zijn geforceerd. Typisch japans om de natuur naar zijn hand te zetten,
maar ondanks dat erg mooi, vooral in combinatie met de waterpartijen. Veelal
is het water spiegelglad waardoor de reflectie van de ongeving zeer boeiend
is. De bedoeling is om de geest met rust en stilte te vervullen.
Van elk mooi plekje wil je wel een foto nemen. Jan-Pascal en Ellen doen
veel ideen op voor hun tuin bij het nieuwe huis.
Aan het einde van de
middag gingen we naar een speciaal programma in het Kyoto Royal Hotel.
Papa en mama hadden daar kaartjes voor gereken en er nog twee voor ons
bij gevraagd. Op de folder stond een plaatje van een man in kimono met
waaier, dus we waren benieuwd. Nou we waren dus de enige westerlingen in
de zaal. Ik begreep er erg weinig van. Iedereen om ons heen was aan het
lachen, dus het was komisch. Het tweede stuk was wel duidelijker. Daarbij
gebeurde ook veel meer spel, zonder tekst. Al met al was het kortom: apart.
Drie dagen later zag ik in de trein (in Hiroshima) een aanplak billet van
dezelfde speler, dus zal het wel een heel bekend iemand zijn.
(Nu Ellen weer verder)
's Avonds aten we rijst
met kipjes uit de oven, zoals we die al veel vaker op hebben. We gingen
niet al te laat naar bed, want morgen moet er weer gereisd worden. Het
was dan ook van belang dat we eerst weer de koffers gingen pakken. We hadden
ook wat Japanse nieuwjaarskaarten gekregen. Maar de meeste waren voor onze
voorgangers, waar we steeds maar telefoontjes voor krijgen. Eén
voor Ellen was van Cheng en Jan-Pascal kreeg er ook een paar.
terug naar week 53
2
januari: Hiroshima en Miyajima
Na wat dagen in Kyoto te
zijn geweest ging de reis nu naar het west van Japan, richting Hiroshima.
We namen de Sinkansen rechtstreeks daar naar toe. Het was te merken dat
de nieuwjaars holidays in volle gang waren, want het was aardig druk en
vooral met toeristen. In de trein zat een drie buitenlanders die ons de
gehele tijd hadden zitten aanstaren. Toen we bijna bij de eindbestemming
waren, ging de vrouw naar de wc en vroeg toen: I'm sorry bothering you,
but I was wondering were you guys are from? Dus amerikanen. They were having
a wonderfull time on their trip... maar gelukkig ging ze toen weg. Oja,
zoonlief was wel eens in Nederland geweest. Je raad nooit waar, Amsterdam
natuurlijk. (er is toch ook niets anders in ons kleine landje !?)
In Hiroshima aangekomen
zochten we eerst en lockers voor de koffers en de informatie. We zouden
tegen het einde van de middag doorreizen naar Miyajima, dat is een eiland
bij de kust van Hiroshima. Dit was beiden gauw gevonden en we leerden tot
onze spijt dat alles op 2 januari gesloten is, wat ivm die new years holidays
wel logisch was. We gingen daarop eerst naar het Memorial park van de atoombom.
Het Memorial museum was dan wel gesloten, maar het park is dus gewoon open
toegankelijk. Het museum bleek alleen op 1 en 2 januari gesloten, dus planden
we om op de terugweg er nog langs te gaan. Op zich was het best indrukwekkend
al die gedenkmomumenten, al vond ik sommige dingen wel wat overdreven.
Voor iedere schooljuf leek er wel een kompleet beeld te staan. Bovendien
stond het memorial voor de Koreanen (1 of de 6 slachtoffers was een tewerkgestelde
koreaan) niet in het park zelf, maar net na de brug buiten het gebied.
Dit monument mocht pas in de jaren 60 worden geplaatst en is geheel door
de koreanen gefinancieerd. Zo leer je toch weer hoe Japanners erg eenzijdig
over hun oorlogsverleden zijn. Alleen dat wat hun is aangedaan willen ze
weten, al is mijn mening dat dit nooit meer mag gebeuren. Veel Japanners
weten ook domweg niet wat er in de oorlog allemaal is gebeurt.
Na het memorial park
was het tijd voor eten, maar dat was nog niet makkelijk, immers alles was
gesloten. Uiteindelijk vonden we een warenhuis dat wel open was en
daarin zijn altijd wel eetgelegenheden.
De middag gingen we
naar het Castle van Hiroshima, bij gebrek aan andere dingen die niet open
waren. In het kasteel was een tentoonstelling van kleding. Al was dit erg
sumier we hebben wel leuk met de zwaarden gespeeld en een deel van een
kimono aangetrokken. Er was ook een pijl en boog waar je mee kon schieten.
De pijl had een zuignap. Iedereen, inclusief ikzelf, die het probeerde,
viel de pijl uit de boog. Jan-Pascal daarop spande het ding enorm en pats
in een keer in de roos. Daar waren de Japjes wel stil van. Mama probeerde
nog een bedelmonik te fotograferen, maar steeds liepen er maar mensen door
de camera, dus ik ben benieuwd of het toch nog wat is geworden. Na het
kasteel gingen we weer naar het station. Helaas was het station nogal onhandig
waardoor je eerst helemaal onder het station doormoest lopen om aan de
andere kant bij de lockers en de sinkansens te komen. Maar helaas moesten
we nu een gewone trein dus moesten we aangekomen bij de lockers weer door
het hele gebouw terug. We haalden wel de trein die we wilde hebben en 40
minuutjes later waren we bij de boot. Er bleken er twee en eerst stonden
we bij de verkeerde maatschappij. Het was enorm druk met mensen die net
van het eiland kwamen omdat er een festival was. We waren wel vrijwel alleen
op de boot naar het eiland toe. Aangekomen belden we naar de Ryokan waar
we zouden slapen en kwamen ze ons met een busje ophalen. Nou dat was maar
goed ook, want dat hadden we nooit kunnen vinden. Het was echt in de rimboe
over weggetjes waar de auto ging waggelen door de wortels die er uit de
grond kwamen. Hier hadden ze evenals in Nara heel veel herten, alleen hier
met gewei in tegenstelling tot Nara waar ze worden afgezaagd. We werden,
na de schoenen voor slofjes te hebben verwisseld, in een kamer geleid waar
de thee al klaar stond. Dit was echt enorm groot en we dachten dat het
een soort ontvangstkamer was, maar niets bleek minder waar. Hier sliepen
papa en mama. Jan-Pascal en ik hadden ook een grote kamer er vlak naast.
Tevens hadden we beiden een eigen badkamertje in de kamer en daarnaast
nog naast beide kamers een bad. Het bad werd zoals gebruikelijk voor het
eten voor ons klaar gemaakt. Het bad van Jan-Pascal en mij was zo groot
dat je er makkelijk met vier personen in kon. Tevens was er een enorme
douch, met 5 plekken waar je stralen uit kon laten komen. Een voor je rug,
een voor je nek, een voor je hoofd, een in het midden en een die je vast
kon houden. Echt geweldig! Het water was erg lekker en we kwamen er schoon
uit om vervolgens aan tafel te gaan.
Het eten was weer in
een andere kamer. Deze was ook al prive voor ons gedekt. We kregen echt
twee keer zoveel te eten dan ik op kon. Daardoor koos ik alleen die dingen
die heel erg lekker waren en nam een klein hapje van de rest om te proeven.
Het was subliem! Het vrouwtje sprak een beetje engels en was erg grappig.
Ze zou speciaal voor ons de volgende dag famous oysters (oesters) maken.
Daarna nog thee. Toen zijn mama en ik op de gewone stoel gaan zitten, want
er was ook een tafeltje. We keken wat naar de japanse televisie en gingen
daarna nog even bij op de kamer van Jan-Pascal en mij kaarten. Trouwens
in de tijd dat we hadden gegeten was keurig ons bedje opgemaakt. De futons
lagen op een warme deken, zodat je bed van ondere lekker warm werd gemaakt.
Het was dan ook al zeer aangenaam toen je ging liggen.
Nadat iedereen naar
zijn eigen bed was gegaan keken wij nog op de tv op onze kamer naar een
japanse film. Hele grappig, we denken dat het in de sjogun periode moet
hebben gespeeld.
terug naar week 53
3
januari: Miyajima
De gehele dag was voor
Miyajima gereserveerd. Eerst ontbijt wat al net zo overdadig was als het
eten van de avond ervoor. Bij vertrek kregen mama en ik van de mevrouw
een soort zakje voor op je t-shirt om je rug lekker warm te houden, omdat
het zo koud was buiten en we gingen lopen. Het was 's avonds toen we terug
kwamen nog steeds warm! en was tijdens de tocht erg lekker. We gingen eerst
met de kabelbaan naar boven op de berg. Daar liep je door het apenpark
naar een subdal om vervolgens de volgende berg naar de tempel en uitkijkpost
op te gaan. Helaas was het erg mistig dus konden we Hiroshima helemaal
niet zien. Maar de toch was wel leuk. Je zag overal steentjes gedeponeert.
De japanners nemen namelijk van beneden een steentje mee en leggen dat
dan boven op de berg. Vaak bovenop een steentje dat iemand anders al heeft
neergelegd. De tocht naar beneden was erg lang. Papa zei dat de vrouw van
het reisbureau had gezegd dat het een uur totaal was, maar totaal zijn
we wel 4 uur bezig geweest. Beneden kwamen we in een groot tempelcomplex
aan. Hier zagen we weer de nieuwjaarstraditie. Allemaal biddende mensen
die geld gooiden/legden overal. Er was een heel klein meisje dat een grote
plastic zak met 1 yen muntjes in haar had had en heel gestructureerd legde
ze bij elk beeldje dat ze zag een van haar muntjes neer. In het dal was
het veel drukker dan op de berg en was het duidelijk dat het toeristenseizoen
was. We kwamen bij de tempel onderaan de berg, waar de grootste tori van
Japan staat. We gingen de shrine in en zagen een soort toneelstuk, waarbij
mannen met grote speren heel langzaam bewogen. We liepen de hele tijd tegen
het verkeer in en toen bleek aan de andere kant dat er een kassa was. Daar
zijn toch maar gewoon langs gelopen.
Op zoek naar lunch
was toen helaas iedereen. Het werd met de zaak duurder en ook drukker.
Maar helemaal aan het einde van de straat waar alle winkeldingen in zitten,
vlak bij de haven zagen we toch iets.
Na de lunch gingen
papa en Jan-Pascal naar de pagode en nog een andere tempel terwijl mama
en ik zouden gaan winkelen. We liepen dus elk winkeltje in en uit en kochten
wat, tot ineens mijn telefoon ging. Ik was te laat en in de winkel bleek
ie niet te werken. Maar later ging hij weer. Het was Jan-Pascal dat je
in de Zoo pinguins kon aaien! Daar moest ik natuurlijk naar toe! Schoot
er net wat in mijn knie waardoor ik nauwelijks kon lopen, maar strompelend
kwamen ik en ook mama aan bij de dierentuin. Het was een soort aquarium.
We zagen eerst dat de zeeotters werden gevoerd. Die dingen zijn wel heel
erg groot vergeleken bij de rivierotters uit nederland. Daarna buiten zagen
we de eerste pinguins, die je visjes mocht geven. Dus naar hartelust heb
ik dat ook gedaan, met van een afstand 2 fotograferende en 1 filmend persoon.
Een vrouw van de dierentuin gaf me nog een extra emmer. Het was echt gaf.
Hele kleine visjes waren het.
Daarna gingen we naar
een show met zeeleeuwen. Het was japans, maar van de gebaren begrijp je
natuurlijk wel een heleboel. Toen werd het tijd om de pinguins te zoeken
waar Jan-Pascal voor had gebeld. Maar helaas. Ze hadden over het hek gezien
dat de pinguins gewoon los op de straat liepen en dat iedereen ze kon aaien,
maar ze waren weer in hun hokken gezet. Toen hebben we ze (stiekum) maar
over die hokken geaait. JA, IK HEB EEN PINGUIN GEAAID!!! Dat is dus ook
nog vast gelegd.
Na dit fantastische
evenement hebben we de mensen van de ryokan gebeld of ze ons weer wilden
halen. Papa wees nog naar mij knie, dus was men bezorgd. Bij aankomst in
de ryokan kreeg ik een soort kruidendoekjes om erop te plakken.
Eerste in de ryokan
was natuurlijk weer het bad. Ondanks dat we zouden wisselen mochten wij
weer in ons supergrote bad. Ik wilde graag weer onder de douch want die
was eigenlijk wel leuker. Na de douch wilde ik in bad stappen, bleek dat
ze nu wel loeiheet water erin hadden gedaan. Het was echt om te branden.
Toen we er beiden eindelijk in zaten, moest je niet bewegen anders werd
je levend gebrand, leek het wel. Dit was dus zo'n echt bad waar ze het
altijd over hebben!
Het eten na het bad
was grandioos. We kregen nabé, wat we natuurlijk al kenden, maar
nu met oesters! Trouwens voor de nabé hadden we al zoveel eten gehad
dat ik al bijna vol zat. Maar het was zo lekker dat ik dapper heb doorgegeten.
Het is dat je op die lastige kussens op de grond moet zitten, want het
eten en de service was echt super in deze ryokan. Trouwens we hoefden niet
helemaal op de grond te zitten, want er waren soort stoelen zonder poten.
Een soort leuning dus waar je tegen kon zitten. Na het eten nog even naar
een engelse zender gekeken, gekaart en toen gaan slapen.
Gelukkig wist mama
nu hoe de warme deken onder de futon werkte. De eerste avond had gezweet
als een gek. Hij stond namelijk alleen bij haar kant aan en wel op zijn
hoogst.
terug naar week 53
Terug naar december