week 6: 8 - 14 februari

8 februari
9 februari
10 februari
11 februari
12 februari
13 februari
14 februari

8 februari: Tokyo, Kamakura, Gifu of gewoon werken

Vandaag moest Jaap werken in Tokyo. Bij zijn mededeling dat hij naar Japan moest, dachten er mensen dat is mooi, kan er meteen ook business worden gedaan. Maar, het was maar voor één dagje. Lia en Chilo namen van deze gelegenheid gebruik om naar Kamakura te reizen, wat dezelfde kant op is. Jan-Pascal ging op bezoek bij een Virtual Reallity Lab in Gifu. En ikke... ik ging gewoontjes naar de universiteit toe.
Al om half 8 moest Chilo de metro hebben. Jan-Pascal liep met hem mee, zodat het kaartje kopen goed ging, en hij netjes op de trein werd gezet. Daarna moesten we zelf ook opstaan.
Jan-Pascal moest opschieten om de trein naar Gifu te halen, want zonder sinkansen reizen zou dit wel ruim 2 uur duren (maar wel veel goed koper).
Vandaag weer verder met de slimme zoek methode nu voor het VRP model, wat gelukkig aan het einde van de dag wel af was. Daartoe kon ik 's avonds een beetje simuleren, om te kijken wat de reductie was. Die bleek toch wel erg groot te zijn. Dus was ik blij dat ik dit wel heb doorgezet. Helaas, kun je nog steeds niet van veel spreken, zeker met meer dan 3 vrachtwagens kun je nog steeds weinig beginnen, maar toch is het stukken beter dan het was.
's Avonds ad ik dus alleen en wachten af met mijn model bij de hand, voor nog wat veranderingen en wat 'runnen'. Jan-Pascal kwam pas tegen half elf uit Gifu terug. Hij had niet zo goed weten weg te komen, ze wilden steeds weer nieuwe dingen laten zien. En natuurlijk was het ook erg leuk. Maar Chilo was er toen nog steeds niet. Om elf uur hebben we het hotel maar gebeld, daar bleek Lia net terug te zijn. Probleem is dat de trein niet meer gaat na half 12, dus hoopte wij dat hij de laatste nog zou halen. Maar gelukkig om 10 over half 12 kwam hij aan. Ze waren van Kamakura nog even naar Tokyo gegaan, want dat wilde Chilo toch ook wel gezien hebben. Met een JR-pas kan dat inderdaad makkelijk. Eigenlijk hadden ze alleen daar vlak bij het station gegeten om vervolgens de trein naar Kyoto te nemen. En daarna gingen we snel naar bed, want de volgende dag moesten we er weer vroeg uit.

terug naar week 6

9 februari: Gasten naar Hiroshima & werk aan de winkel

Waren onze gasten gisteren op stap richting Oost-Japan, vandaag was west aan de beurt. Namelijk de reis naar Hiroshima en Miyajima. Voor 3 daagjes zouden ze daar blijven en dus was het voor ons weer gewone werkdaagjes. Het was trouwens echt uitstekend weer vandaag.
Nu de implementatie van de slimme rekenmethode in het VRP gereed was, werd het op naar het CVRP om daar weer hetzelfde te doen. Jan-Pascal was uiteraard bezig om zijn verslag van de dag ervoor te maken. We brachten ook nog het zoveelste fotorolletje weg, want dat was door het sightseeën wel weer vol geraakt.
We aten vanavond Rode kool. Want met onze nieuwe gasten waren er ook weer nieuwe stampotten in Japan geland. Lekker! (we hebben nu voor iedere week dat we hier nog zijn één stampot, behalve één week dan is het erwtensoep).

terug naar week 6

10 februari: werk

Vandaag waren Jaap, Lia en Chilo naar het eiland Miyajima en gelukkig voor hen was het niet mistig zoals de keer dat wij hier waren. Uiteraard waren wij bij gebrek aan gasten weer op de universiteit te vinden met de doorgang van de bezigheden van de dag ervoor. Aan het einde van de dag moest er dringend boodschappen worden gedaan, want dat was door het andere verloop van het weekend natuurlijk nog niet gebeurd. We deden inkopen voor vanavond eten voor twee en morgen voor 5. Het was nog niet zeker of iedereen morgen kwam eten, maar anders kan het gewoon in de diepvries.

terug naar week 6

11 februari: werk

Vandaag was het echt hondenweer. Voor het eerst in tijden goot het gewoon weer met bakken uit de hemel. En helaas voor de Japanners, want het is een nationale feestdag. Hebben ze een keer vrij is het rot weer! Ellen was gisteren al koortsig, maar kon vandaag echt nauwelijk meer staan en bleef dus maar thuis. Jan-Pascal trotseerde wel het water en ging naar de uni. Ellen deed wel een beetje thuis, maar dat stelde niet veel voor. Jan-Pascal was al weer bezig het volgende bezoek voor te bereiden.
's Middags werden we gebeld dat onze gasten graag kwamen mee eten en dat ze er rond half 6 zouden zijn. Ze waren nog naar het witte kasteel geweest, waar papa ook graag heen had gewild. Maar ik hoorde dat het niet echt heel erg noodzakelijk was om gezien te hebben. Van buiten was het mooier, en dat hebben we, is het in een snelle trein, gezien.
We hadden spaghetti gemaakt, want vorige week was het al reist. Vervolgens hebben we nog nagedacht over de volgende dag. Het geval wil namelijk dat Jan-Pascal aan Professor Honda had doorgegeven dat zijn ouders in Japan zijn. Dus had Prof. Honda hen uitgenodigd. Maar toen Jan-Pascal eindelijk een afspraak had gemaakt konden we die niet laten weten, omdat we het nummer van het hotel in Hiroshima niet hadden. De afspraak was nu, eten morgen avond. 's Morgens zou Jan-Pascal gewoon gaan werken en daarna zich bij ons voegen. Of ik mee zou gaan wist ik nog niet, want ik voelde me nog niet opperbest.

terug naar week 6

12 februari: Aardbeving en sightseeing 3

Vannacht werd ik schuddend in mijn bed wakker! Tevens hoorde ik de boeken in de kast tegen elkaar klappen en ik dacht: Jeempie, wat is dat, is dit een aardbeving? (schoot er meteen door mijn hoofd). Ik wist niet zo goed wat er zou gaan gebeuren. Het eerste is altijd het ergst schoot er door mijn hoofd, maar gaat dat langzaam aan naar zijn top of is het meteen zoveel op de schaal van richter dat je altijd in de krant leest. Toen ik weer stil in mijn bed lag, vroeg ik dus (nog steeds geschokken): Voelden jullie dat ook? Dus Jan-Pascal wat (hij weet niet of hij nou van mij wakker werd of...). Chilo zei: Ja, en volgens mij is het een langs denderende vrachtauto. Ik dacht daarop, oh, ik dacht een aardbeving, maar dan zullen ze me wel voor gek verklaren, dus zei ik het maar niet. Maar even later schokte ik weer door elkaar en toen wist ik het toch wel bijna zeker. Deze naschok was wel een stuk minder heftig dan daarvoor.
Gelukkkig konden we daarna wel nog slapen. De volgende ochtend werd ik gelukkig verlost van de vraag of ik hallusineerde, want Jaap en Lia hadden het ook gevoeld dus het moest wel. Jaap had geroepen: Lia een aardbeving. Zij had geantwoord: ja en, want moet ik dan nu gaan doen. Dus om kort te houden: Heeft Jan-Pascal een aardbeving meegemaakt heeft hij het niet gevoeld. De hele stad was vandaag toch wel in rep en roer. Het epi-centrum had gelegen aan de rand van Kyoto-provincie in de bergen. Bij ons was het 4.4 op de schaal van richter geweest. Voor Kyoto was dit een vrij heftige aardbeving, want dit komt hier niet zo vaak voor. Er is niets beschadigd en dus vind ik het wel leuk dat ik kan zeggen: ik heb een aardbeving gevoeld.
Maar over tot de orde van de dag.
's Morgens tijdens het ontbijt ging ineens de telefoon. Ik nam op in de veronderstelling de ouders van JP aan de lijn te krijgen, maar het was weer eens een japanner in het japans. Ik kon eruit opmaken dat het om Jan-Pascal ging. Ik wilde niet uitleggen dat die net op de wc zat, dus liet ik hem er maar vanaf komen. Honda, dacht ik. Immers vanavond was de eetafspraak. Het was bijna goed. Het was iemand die door Honda was gecharterd om JP te benaderen. Honda kon tot zijn spijt deze avond niet en hij moest de honeurs waarnemen. Hij had Jaap ook wel eens gezien, vandaar. Dus JP sprak met hem af, hem 's morgens nog even te zien.

Ik voelde me wat beter en ging dus mee met het tempel programma van vandaag. Samen met Chilo (Jan-Pascal ging 's morgens werken) nam ik de bus om heel noord-Kyoto door te rijden om naar het Gouden Paviljoen of Kinkakuji toe te komen. We moesten ook nog overstappen en tot mijn verbazing, sloten de bussen op elkaar aan. Jaap en Lia stonden al een kwartier te wachten. Ondanks dat de zon er niet zo fel was als de vorige keer dat ik hier was, was ook nu de tempel prachtig. Ik vind dit toch wel een van de hoogte punten van de stad. Bij het theehuisje gebeurde wat me in al die maanden pas een paar keer is overkomen, we kwamen 'Hollanders' tegen. Maar dan wel van het soort dat allerlei vragen steld! Eerste vraag: Jullie zijn hier toch wel met de JAL (Japan Airlines) he? Nee, hoezo. Daar werkten ze voor. Hoe lang blijven jullie nog? Nou ik woon hier al vijf en halve maand, maar over een maand ga ik weer naar huis (raak). O. Ja ik studeer hier. We zijn de ouders aan het gidsen. Ja en we hadden vast al bergen Nederlanders gezien. Nou gelukkig waren zij de eerste in tijden. Na deze tempel pakten we de bus naar de volgende, Ryoanji (de zen tempel met 15 stenen). Hier kwamen we bij de ingang die 'Hollanders' weer tegen. Een ander aan mij... Je bent toch niet van het Nuffic he? Ja, ik heb een Nuffic beurs, hoezo. O, dan ben jij dus een van de 18 die in januari vertrokken zijn. Je begrijp misschien nu wat ik bedoel, want ik had toch al duidelijk gezegd dat ik al 5,5 maand in japan woon en januari is nog geen maand geleden. Nee, meneer ik heb wel een beurs van het Nuffic maar op individuele basis, tevens ben ik hier al vanaf september. Oh. Nou Ryoanji was wederom leuk. Ik had de kans een nieuwe foto te maken, want de vorige vond ik niet zo heel erg goed gelukt. We liepen nog om de vijver heen en gingen vervolgens naar de bushalte. Opnieuw ging het toen sneeuwen. We wachten op de JR-bus, waar je met de pas gratis in mag. En gingen op richting costum-museum. Dat is ongeveer de halve stad naar het zuiden verplaatsen en duurde dus wel een half uurtje. Bij aankomst zochten we eerst wat eten. Er was in de wijde omgeving weinig te vinden, aangezien (en dat hebben we al vaker geleerd) we niet in het centrum zitten. Het eerst wat we zagen was iets van "welcome Coffee". Je kon buiten geen plastic voorbeeld eten vinden, maar door een klein ruitje zag ik toch mensen eten. Dus gingen we het proberen. De mensen konden uiteraard geen engels zeiden ze, maar toch bleek het vrouwtje het beter te kunnen, dan ze zelf dacht. We hadden een soort lunch menu inclusief salade, een bord warm eten (kurrie-rijst of spaghetti) en daarna koffie. Het was erg lekker. Ondertussen belde ik Jan-Pascal om te laten weten waar we zaten. Toen we net klaar waren en naar buiten gingen, kwam hij uit de bus stappen.
Op naar het costum museum. Dit was heel anders dan we hadden verwacht. Ik dacht aan vitrines met mens hoge poppen erin, maar dat was het helemaal niet. Er was een soort mega-poppen huis, wat een representatie van een oude tempelcomplex was. Daarin zaten allemaal kleine poppen, zo'n 15 tot 20 cm hoog met allerlei kleuren kimono's aan. Allerlei stoffen zouden verschillende eeuwen en tijdsperioden voorstellen denk ik, want er stond veel japanse tekst bij. Leuke was wel dat je gewoon alles mocht fotograferen. Het was een heel leuk en heel klein museum, maar gewoon anders. In een tweede kamer was het nog grappiger. Er was een grote opstelling, met wel drie grote poppen. De vrouw van de balie kwam naar ons toe en gaf ons twee kimono's. Vervolgens werden Lia en ik gedrappeerd in die kimono's tussen de poppen neergezet. Grappig he. Je mocht, mits je je schoenen uitdeed ook gewoon overal in dit stukje kijken. Maar helaas waren we naar 40 minuutjes wel uitgekeken omdat het niet meer was dan deze twee zalen (formaat kleine klaslocaal). Wat nu? Buiten gekomen regende het een beetje. We gingen even naar Nijo Honganji (oosterlijke van de twee Honganji tempels). Hier mag je zonder reserveren niet naar binnen, maar het goudbeslag is wel mooi. Toen begon het echt te stormen, regen, sneeuw, wind, alles te gelijk. Wat moesten we nu? Het was nog geen tijd voor het etentje en ergens buiten was ook geen echte optie. We besloten na lang beraad wel naar het Stoomtrein museum te gaan. (ik was bang dat het buiten zou zijn, omdat het gelegen was in een splitsing van de treinsporen). Gelukkig wilde er snel een taxi stoppen. Het was dus deels buiten en deels ook binnen. Binnen kwamen we eerst in een stuk wat heel veel engels had, dus dacht ik even: whow wat een goed museum. Je mocht ook aan dingen zitten, dus extra leuk. Wat ik persoonlijk wel grappig vond was een opstelling die aangaf hoeveel kolen en hoeveel water je voor één kilometer met een stoomtrein nodig hebt. We hadden geluk want 15 minuten nadat we waren binnen gekomen zou de stoomtrein een eindje rijden. Omdat we zou leuk naar het ding keken, mochten we zelfs even in de loc komen kijken, waar de kooltjes al lagen te branden. Met veel lawaai gingen we een stuk achteruit en daarna weer terug. Bij de terug weg werd wel heel veel stoom afgeblazen, zodat je soms echt helemaal in de wolken zat. Ik heb geloof ik wel 20 keer gezegd hoe stom het was, dat ik mijn video vandaag juist was vergeten, maar het blijft ook stom! Daarna kwam nog een enorme rangeer truck, die ik nog steeds niet begrijp en ging met de loc nog bijvullen met kolen en water.
Vervolgens gingen we in een hal kijken waar allemaal verschillende locomotieven stonden. Eentje ervan was de keizerlijke. In sommige mocht je wederom in. We maken ook in het museum nog een print club foto, nu met vijf mensen erop!
Daarna kwam het tweede deel van de eerste hal. Helaas hadden ze hier nog niet de engelse vertaling van alles erbij gezet. Er was een oud loket, een oude wachtruimte inclusief wachtruimte voor de keizer. Wat symbolen van de keizerlijke trein en nog wat interactieve computer dingen over stoomtreinen. Het liep tegen sluitingstijd en we moesten weer gaan. Omdat het nog geen tijd was voor het etentje gingen we even naar het handicraft centre, wat dacht ik tot 6 uur open was. We hadden een hele rare taxi, zonder pasje voorin bij de ruit, dus of het zo legaal was? Maar goed, we kwamen er. Toen bleek dat het toch half 6 was en het ding nog maar 10 minuten open zou zijn. Ik wist waar ik wezen moest en ging dus naar boven.
Omdat het nu half 6 was en het eten pas om 7 uur gingen we maar ergens koffie drinken. En nog steeds, kwam de regen met bakken uit de hemel zetten. Jan-Pascal ging in plaats van koffie drinken, broodjes halen voor het verjaardagsontbijt van morgen. Om half 7 was hij terug en gingen we naar de faculty club, waar we zouden eten. Dit is hetzelfde gebouw als we al eerder met Takahashi en Arwa hebben gelunched en dat naast het gebouw staat waar de internationale gasten verblijven.
Meneer ?? was er al. En hij begon meteen te vertellen waar hij Jaap van kende. Dat was wel fijn, want dan hoefde wij niet na te denken. We werden neergezet in een achteraf gelegen bijzaaltje. We kregen achter een volgens in een behoorlijk rap tempo: een petit fourtje, gebonden tomaten soep, een salade met vis, hoofdgerecht met bief en wat groente, koffie met een dessert. Af en toe belde Honda op, want hij zou nog proberen om het te halen. To getch up with the coffee. Maar dat lukte dus niet. De laatste keer sprak hij ook even met Jaap en toen werd afgesproken om dan maandag nog maar even langs te gaan bij Honda. Helaas, want dat kost weer tijd. Het eten was erg lekker, maar je kreeg toch een beetje het verplichte nummer gevoel omdat een Japanner geen Nee, Sorry of wat dan ook kan zeggen. Je kunt aan ons toch best vragen of er een ander afspraak kan worden gemaakt omdat er iets is tussen gekomen? Nadat de afspraak van maandag was gemaakt wilde meneer ?? ons enorm gaan helpen, door maandag Jaap en Lia door Kyoto te gaan rijden. Hij wilde ze oppakken bij het hotel en naar tempels brengen, naar Honda enzovoort. Dat wisten we te voorkomen, bovendien was nog niet duidelijk wat we maandag precies zouden gaan doen. Wel zou hij hen en Jan-Pascal oppikken bij het Zilveren paviljoen. Sorry hij kon mij en Chilo niet ook meenemen. Ach dan doen wij wel wat anders hoor. Vervolgens wilde hij ook na het eten alles en iedereen huiswaard brengen. Uiteindelijk werden dat alleen Jaap en Lia zodat hij kon aanwijzen waar ze maandag moesten wachten. Ze kregen nog een hele rondleiding over het universiteits terrein. Jan-Pascal liep naar de universiteit om zijn fiets en tas te gaan halen. Chilo en ik liepen naar de metro.

Bij terug komst in ons apartement mocht ik me van de beide broers niet vertonen in de keuken. De hele tijd kwamen er natuurlijk allemaal onduidelijke geluiden vanaan. Maar om 12 uur 's nachts mocht ik een kijkje gaan nemen. Toen waren daar allemaal witte en zwarte pinguinslingers opgehangen, die hun moeder had gemaakt er leuk dus. Daarna kon ik jarig gaan slapen.

terug naar week 6

13 februari: Verjaardagen in de sneeuw

Het is nuttig mij even voor te stellen. Mijn naam is Lia van Best en ben de Moeder van Jan-Pascal. Mij is de eer te beurt gevallen een klein reisverslagje te schrijven voor de home page van Ellen en Jan-Pascal. Zaterdag 13 februari, een dubbele verjaardag. Ellen is 23 geworden en Jaap precies 40 jaar ouder. Volgens afspraak gaan Jaap en ik na het nuttigen van een kopje groene thee en enkele koekjes op pad van ons hotel naar het International House. Onderweg zien we mooie besneeuwde bergtoppen, dat beloofd wat voor vandaag. Bij de jarige Ellen hangen witte en zwarte pinguin-slingers. Na felicitaties over en weer en het zingen van Happy Birthday to you.... worden de cadeautjes uitgepakt ,de post van Annelies en Frans gelezen en gaat Jan-Pascal eieren met spek klaar maken. Even later zitten we heerlijk te smullen. Om 10.00 uur gaat de telefoon, de vriendin van Ellen uit Leiden (EL: Nicole) aan de lijn, verrassing, verrassing! Dan gaan we op weg naar de berg Hiei. We gaan met onze one day free ticket EIDEN, eerst met het korte treinlijntje naar YASEYUEN Station. Het is er adembenemend mooi. Na wat rondgekeken en de nodige foto's gemaakt te hebben willen we met de kabelbaan naar het Zenklooster. Mooi mispoes, de kabelbaan is niet inbegrepen bij ons one day free ticket en bovendien ligt er boven 1.25 mtr. sneeuw. We besluiten met de trein terug te keren en het twee lijntje te nemen naar KURAMA. Gelukkig is het daar ook prachtig. Van daaruit gaan we met de Funiculair verder naar boven. Prachtig het oranje van lantaarns, tempels en schrijnen tegen de witte sneeuw die ongeveer 30 cm. hoog ligt. Het is behoorlijk glad en we besluiten niet verder door te lopen maar terug te keren. Tot grote zorg van Ellen willen Jaap en Chilo naar beneden lopen. Uiteindelijk loop ik met ze mee en beloof goed op Jaap te passen. Alles gaat naar wens. (EL: Ellen en Jan-Pascal gingen met de kabelbaan weer naar beneden, want min knieen deden al zeer) Beneden staan Ellen en Jan-Pascal al te wachten. Dorstig proberen we iets te drinken, dat valt nog niet mee. Twee aardige dames willen wel groene thee voor ons inschenken. Het probleem komt bij het afrekenen, ze willen er niets voor hebben zoals we al hadden verwacht, je krijgt in Japan vaak thee bij het eten, drink je dus thee zonder te eten, dan weten ze niet wat ze er voor moeten rekenen, dus is hij gratis. We kopen wat snoepgoed en koeken en bedanken de dames hartelijk. Terug naar het Int.House met voor ieder een lekkere taartpunt die we bij de bakker kopen (een taart is dubbel zo duur als losse punten!!!). 's Avonds hebben we heerlijk gegeten bij KASHIN op de 8e verdieping, we mochten zelf onze stukjes vlees, vis en groente roosteren en het smaakte heerlijk. Na terugkomst in ons Hotel ligt er een brief van mijn Vader voor Jaap en een fax van Pim, zijn broer. Het was een erg gezellige dag.

terug naar week 6

14 februari: Valentijnsdag in Japan

(LIA:) Jaap en ik gaan met de bus naar het station van Kyoto. Even later komen Chilo, Ellen en Jan-Pascal ook en stappen we in de trein naar NARA. Behalve Chilo, zijn we hier allemaal al eens geweest. We bekijken de
pagodes, het KOFUKU-Ji Temple Complex de KOKUHOKAN en Int. Traesure Museum. Natuurlijk worden de hertjes gevoerd, lunchen we Japans en bezoeken nog meer tempels. In de DAIBUTSUDEN, de Hal van de Grote Boeddha, zorgt Chilo voor hylariteit. In een van de pilaren is een vierkant gat uitgezaagd. Wie het lukt om hier doorheen te kruipen mag zich verzekerd weten van een plaats in het boeddhistisch paradijs. Na het even bekeken te hebben, trekt Chilo zijn jas uit en kruipt erin. Het valt niet echt mee om  zich er doorheen te wurmen. Gelukkig komt Jan-Pascal hem te hulp. Als hij weer op zijn benen staat beginnen de Japanners die het geheel stonden te bekijken spontaan te applaudiseren.
Bij de KASUGA-JINJA passeren we twee torii en lopen door een laan met 1800 stenen lantaarns ook enkele tweeling-lantaarns, zoals ze door Ellen genoemd worden. De hertjes worden nogmaals verwend en dan weer terug met de trein naar KYOTO.  Daar eten we Italiaans met uitzicht op de KYOTO TOWER.

(ELLEN:) Voor ons was het de derde keer Nara. Wel kon ik nu alles filmen, omdat ik de vorige keer de camara was vergeten. Zo ook dus Chilo die door de pilaar heen ging. Tussen de middag aten we bakken rijst met groente en kip of tempura. Daarbij gaven Lia en ik als gebruikelijk chocolade aan de heren. Het gebruik in Japan is, dat alle vrouwen op valentijnsdag chocolade moeten geven aan alle mannen die ze kennen. White day (13 maart) gebeurt het omgekeerde en dienen de mannen witte chocolade aan de vrouwen te geven. Dus ik ben benieuwd!
's Avonds, bij terug komst in het International house moest Chilo eerst maar de koffer gaan inpakken, zodat we morgen meteen weg konden gaan naar het hotel. Met wat proberen en duwen kwam alles erin. Daarna begon voor hem het laatste nachtje Kyoto.

terug naar week 6
Terug naar februari