week 8:
22 - 28 februari
Algemeen
Japan
Prijswinnaarsprogramma
Pannenkoeken
en Bowlen
Algemeen
De week besteedde ik met
het schrijven van de tekst voor het vierde deel van mijn afstuderen. Daarbij
dus, hoe het programma is opgebouwd. Wat er nog moet worden gedaan, verbeterd
in de toekomst om er een echte toepasbaarheid aan te kunnen geven. En daarnaast
ging ik aan de slag met nadenken over het verkrijgen van resultaten. Ik
heb natuurlijk niet zoveel tijd meer en omdat ik wel wat cijfers moet kunnen
tonen, wilde ik eerst goed nadenken wat precies en hoeveel. Daarom schreef
ik vast wat stukjes over waar de cijfers in moesten komen om mezelf meer
houdvast te geven voor de volgende week. In die week zal ik de resulaten
gaan creeren.
Dinsdag ging ik naar
de discussie met de mensen van het prijswinnaarsprogramma. Lees hieronder
maar meer. Jan-Pascal ging niet mee. Hij had het erg druk, met name omdat
hij van 24 tot en met 26 februari in Tokyo verbleef om twee bedrijven te
bezoeken. Hij vertrok woensdag per sinkansen. Even langs het hotel en daarna
naar de universiteit van Tokyo. Helaas moest de professor waarmee hij een
afspraak had op het laatste moment afzeggen, door een andere afspraak.
Maar een medewerker een een student die een jaar in de VS was geweest hielpen
hem toch aan de benodigde informatie. Woensdagavond belde ik naar Delft
om te vragen aan Jeroen of hij voor ons zou willen stemmen volgende week
bij de verkiezingen. Hij was er niet, maar Monique gelukkig wel. Ik vertelde
dat we nog geen kaarten hadden kunnen krijgen. Toen vertelde zij dat alle
accomodaties in Maebashi vol zaten. Niet zo goed nieuws dus. Ze had zelf
iets in Nikko geboekt!
Donderdag ochtend ging
ik eerst de huur betalen en de nieuwe sleutels ophalen. Ja, na alle nieuwe
en vervangen dingen in ons huis, nu het volgende: nieuwe sloten. Niet zo
handig is dat er niet precies wordt gezegd wanneer de sloten worden vervangen.
Ergens tussen 1 en 3 maart. Beter dus meteen maar een in mijn zak steken
zodat ik er op ben voorbereid. Tevens liet ik het sayonara-sale briefje
stempelen en ging het ophangen. Hiermee proberen we wat van onze spullen
te verkopen.
Op donderdag ging Jan-Pascal
op goed geluk naar een bedrijf dat niets had laten horen, maar wel in de
stad zou zitten. Dat viel een beetje tegen, want het was toch buiten de
stad. Helaas was er niemand beschrikbaar om vragen te beantwoorden. In
de tussentijd had ik van Monique een pagina met YH gekregen. En zocht er
op. Ik vond er 3 in de Gunmu perfecture gevonden. Jan-Pascal ging die even
bellen en kon er eentje boeken. Daarna ging hij naar een museum van NTT
over telecommunicaties. Later die dag ging hij nog kaartjes voor het wk
proberen te regelen en toen kwam de volgende tegenslag: allemaal uitverkocht.
Hadden we net een YH weten te boeken! Dus 's avonds belde ik weer Monique
of ze echt via de KNAU niets kon regelen voor ons. Ze zou het proberen.
's Avonds belde al meteen iemand voor een van de artikelen die te koop
was. Het was de poncho, die voor ons beide eigenlijk te klein was. Het
is maar 300 yen, maar een begin is er.
Vrijdag ging Jan-Pascal
naar NTT, vrij ver buiten Tokyo. Overdag werd ik door Monique gebeld dat
het gelukt was met de kaarten. Ze kon ze als ze in Japan was ophalen. Voor
Sandra had ze intussen dezelfde jeugdherberg geboekt. Tevens wist ze nu
eindelijk het telefoonnummer van haar hotel in Maebashi. De volgende dag
al zou de nederlandse afvaardiging vertrekken.
Zaterdag kwamen Monserat
en Guillermo bij ons eten. Lees ook daarover hieronder. Zondag was het
uitpuffen en rusten geblazen. Zondag gingen we naar het International community
house om ook daar een sayonara-sale briefje op te hangen. Onze A4-print
moesten we nogal verbouwen, want het paste niet echt op het kleinere briefje.
Tevens haalden we een nieuwe kaart van Kyoto. Ook hadden we de spullen
van de mobiele telefoon meegenomen. We hebben ze hier gevraagde of we een
maand van te voren moesten opzeggen. Enkele weken geleden waren we namelijk
naar J-phone geweest, maar daar begrepen zij ons en wij hen niet.
De mensen van het community house waren heel aardig en hebben zelfs gebeld
naar J-phone. Nu weten we alles.
Op de heen weg ernaar
toe werd ik bovendien op een zeer drukke weg door Monique gebeld die net
in Maebashi was aangekomen. Alles was prima gegaan en woensdag kan ze onze
kaartjes ophalen.
terug naar week 8
Japan
Prijswinnaars Programma
Het Nuffic heeft ieder
jaar een beurs voor 20 afgestudeerden (top) die voor een jaar lang zich
kunnen gaan verdiepen in de japanse taal, cultuur en bedrijfsleven. Het
jaar begint in september met een intensieve cursus japans aan de univesiteit
van Leiden. In januari vertrekt de groep vervolgens naar Japan om nog eens
6 weken intensief cursus te hebben. Daarna gaat ieder individueel 4 maanden
in een Japans bedrijf werken dat gerelateerd is aan de studie die is gedaan.
Deze week waren de 18 uitverkorenen (er waren er onderweg 2 afgevallen)
in de Kansai regio. De laatste week voordat ze aan het werk zouden gaan,
gingen ze hier nog bij vanalles op bezoek, want zonder kansai geen Japan,
vond de man van het Japan-Nederland instituut die erbij was.
De ochtend bestond
uit een discussie tussen de 18 winnaars en 18 studenten aan de universiteit
van kyoto. Deze delegatie bestond wel uit veel buitenlanders. 2 nederlanders,
3 amerikanen, 1 australier, 2 taiwanezen. Van de japanners was er een jongen
die 9 jaar in de VS had gewoont en volgens vele onder ons eigenlijk meer
amerikaan was dan japanner. helaas, zoals te verwachten vertelde de japanse
studenten weinig in de discussie. Het engels ging voor hen veel en veel
te snel. De discussie zelf was wel interessant alleen denk ik dat vele
op het verkeerde been zijn gezet omtrend het reilen en zeilen van de japanse
samenleving. Met name door de 'amerikaanse'-japanner.
De discussie ging over
lokale, landelijke en globale thema's. Aan de orde kwam de loyaliteit ten
opzichten van je bedrijf, met name ook in recessie situaties. Je bereidheid
tot betalen van meer belasting om andere landen te helpen en het mileu.
Na afloop werd ons
de bibliotheek getoont en daarna gingen we met een aantal van de nederlanders
en met name de amerikanen en australier eten in de kantine van de universiteit.
Daar sprak ik een aantal van hen, meer over wat ze gingen doen en al gedaan
hadden. Het was wel erg interessant. Zij vroegen mij uiteraard het hemd
van het lijf over mijn ervaringen in japan. Zelf werden ze op dat moment
nog erg aan de hand mee genomen en konden dus nog niets zelf ondervinden.
Na afloop was het weer
tempels bezoek geblazen voor hen, want ze hadden maar 2 middagen om kyoto
te zien. Veel en veel te weinig dus!
terug naar week 8
Pannenkoeken
en Bowlen
27 februari kwamen Monserat
en Guilleromo bij ons eten en gingen we pannenkoeken voor ze maken. Uiteraard
werden we 's middags gebeld wat ze moesten meenemen. Wijn of toetje, dus
zeiden we maar toetje, want wijn met pannenkoeken lijkt me niet echt wat.
We moesten eerst toch nog wel even stofzuigen en nog wat spek voor bij
de pannenkoeken kopen. Daarna aan de slag om het beslag te maken.
Om half 6 moest ik
nog even Nicole bellen, want die was vandaag jarig. Natuurlijk belde ik
haar uit bed, sorry. Onze gasten kwamen zoals echte mexicanen betaamd een
half uur te laat. Maar toen waren wij dan ook helemaal gereed. (we hadden
er namelijk wel een beetje rekening mee gehouden dat ze te laat zouden
komen).
Als desert hadden ze
dus een taart meegebracht. Na een drie kwartiertjes begonnen we met bakken
en demonstreerde de mogelijkheden. Toen bleken vooral de pannenkoeken met
spek in de belangstelling te staan en ook de Nederlandse stroop. Later
werd het de pannenkoek met alles erop en eraan. Spek, rozijntjes, appel
en stroop, suiker of jam. We aten allemaal meer dan we opkonden en nog
was er beslag over. Dit hebben we de volgende dag als lunch nog gegeten.
Van de taart hebben we dan ook na afloop nog maar een klein beetje genuttigd.
Tenslotte hadden ze die speciaal gehaald en kun je dat dan niet laten staan.
Grappige discussie die we trouwens nog hadden ging over de betrekkelijkheid
van het begrip "buitenlander". In princiepe staan Mexicanen en Nederlandsers
natuurlijk heel ver van elkaar en zijn we totaal andere volken. Maar in
Japan voel je je toch heel erg gelijk, omdat ik vergelijking met de japanner
je beiden mijlen ver bij hen vandaan staat. En daardoor dus juist dichter
bij elkaar, de andere buitenlanders.
Na het bakken zag natuurlijk
de hele keuken blauw, dus deden we het raam nog maar even open al vorens
dat we met zijn vieren zouden gaan bowlen.
We gingen met de taxi
naar Holiday inn. Het is een kleine wereld want ook hier bij dit hotel
hebben ze net als in nederland vaak een grote bowling baan. Je moest eerst
een kaartje kopen om schoenen te huren. De schoenmaten in Japan zijn echt
heel anders dan in Nederland. gelukkig had ik net de ochtend een doos gezien
waar toevallig een europese schoenmaat op stond, de mijne, en tevens de
japanse. Dus het was 26. Ik denk dat ze in japan heel logisch zijn het
het naar centimeters dat je voet lang is doen, maar dat weet ik niet zeker
(heb het nog niet nagemeten). Daarop gingen we een baan huren. Je betaald
per potje dat je speelt per persoon. Men wilde ons eerst op twee banen
zetten, maar dat is natuurlijk niet echt gezellig als je met zijn 4en op
stap bent, dus vroegen we toch maar om eentje. Het was trouwens lastig
om een goede bal te vinden. Veelal waren de gaatjes veel te klein voor
je vingers. Er bleek later een soort ballen tussen te liggen met grotere
gaten. Deze waren alleen wel een beetje zwaar. Ik gooide weer erg slecht.
En Guillermo het eerste rondje enorm goed. Na afloop hiervan wilden we
nog een potje maar wisten niet hoe je dit moest aanzetten. Toen bleek het
dus F1 te zijn of het bedieningspaneel. (lekker duidelijk toch).
Het tweede rondje ging
bij iedereen behalve bij mij minder. Ik verbeterde met ten opzichten van
het eerste potje met 15 punten. Natuurlijk als japanners betaamd hadden
ze elektronische scorenborden. Grappig was dat er soms een animatie kwam,
met jawel: pinguins! Als je helemaal miste dan gooide de pinguin de bal
om er vervolgens zelf over te struikelen. Als je een spilt gooide in de
eerste beurt, zodat de tweede onmogelijk wordt om alles om te gooien, dan
ging de ijsschots waarop de pinguin stond open, waarbij zijn ene poot aan
de ene kant stond en zijn andere aan de andere kant. Bij 9 in een keer,
kopte de pinguin de bal als voetballer boven op de kegels, waarbij er vervolgens
eentje bleef staan. De pinguin gaat eerst juigen, maar daarna kijkt hij
sip. Bij een strike (alles in een keer) komt er een juigende pinguin. Bij
een spare (alles na de tweede keer om) kwam er een wip met daarop twee
kegels. De pinguin springt op de andere kant en weg kegels! Bij zowel een
spare als een strike kwam werd de snelheid van de gegooide bal aangegeven.
Bij de heren lag dit op 28 km per uur ongeveer. Ik gooide rond te 20-22.
Monserat 16-18, maar zij is dan ook ongeveer 1 m 45! Na twee potjes gingen
we afrekenen, waarbij we een keurige afdruk kregen van onze presatie.
Na het bowlen gingen
we nog airhockey spelen. Er was namelijk ook een stukje amusement hal bij
de bowling baan. Wij hadden dit nog nooit gedaan. Je ging met twee spelers
spelen. Ieder een soort kegeldingetje in je hand. Er was dan een soort
ijshockey puk, die enorm snel door de baan vloog als je er een duw tegen
gaf. De bedoeling was bij je tegenstander te scoren. Het ging er echt bijzonder
fel aan toe. En was echt lachen. De eerste keer wonnen Monserat en Jan-Pascal.
Ik en Guillermo wonnen de tweede keer. Toen was alles al gesloten en moesten
wij ook naar buiten. Taxi terug naar het international house. Over twee
weken gaan we als tegenpresatie mexicaans eten. We zijn benieuwd.
terug naar week 8
Terug naar februari