week 9: 1 - 7 maart

Algemeen
Reis naar Maebashi
WK-Indoor Maebashi

Algemeen

Experimenteren, dat is het toverwoord van deze week voor Ellen. 's Maandags begon ik met het model dat de meeste tijd vergde. Ik had meteen een te lange simulatie gemaakt, die om 3 uur 's middags nog steeds niet gestopt was. Dus besloot ik daarop maar iets korters te gaan doen. 's Nachts kon ik vervolgens op twee computers (na installatie van het programma op Jan-Pascals laptop) een stuk sneller werken. Of eigenlijk de compu's voor mij werken en ik slapen. Tevens hoorde ik dat we donderdag een meeting zouden hebben waarbij ook Russell Thompson zou komen en we daarna uit eten zouden gaan. Handig als ik donderdag nacht naar Tokyo wil reizen! Ik sprak het even door, maar meneer Taniguchi verzekerde dat ik het wel zou halen en kon komen. Oja, tussen door nog even het verzoek of ik nog even een presentatie kon geven donderdag. Daarop heb ik gezegd dat dat echt niet zou lukken, omdat ik pas net met experimenten was begonnen. Wel zou ik wat ik zou hebben meenemen heb ik gezegd. Jan-Pascal ging natuurlijk aan de slag met het uitwerken van verslagen van de bezoeken van vorige week in Tokyo. Bij thuiskomst maandagavond bleek de sleutel van de deur het niet te doen, en dus: hadden ze het slot vandaag al vervangen. Gelukkig had ik dus de nieuwe sleutel wel bij mee. Dinsdag liepen de experimenten een stuk beter. Ondertussen zat ik in het Delphi boek te lezen, want ik durfde geen risico's te nemen om gelijktijdig te werken en zo het programma mogelijk vast te laten lopen. Jan-Pascal ging ondertussen ook beginnen aan het maken van een presentatie die hij volgende week moet geven voor Medische informatica over wat hij in japan heeft gedaan. Woensdags opnieuwe experimenteren. Monique belde me ook nog. Ze had de kaartjes en we spraken af hoe ik ze zou krijgen. Pech was alleen dat de aanvangstijd van de wedstrijd was verplaatst naar half 9, het is maar de vraag of wij dan al in Maebashi kunnen zijn. Ik werkte nog hard aan het afmaken van de experimenten. Totaal zijn het 6 cases geworden die dus 10 keer (voor de verschillende, scenario's en locaties) zijn uitgerekend. Na de lunch gingen we kaartjes kopen voor de nachtbus van Kyoto naar Tokyo en voor de Sinkansen deze route terug. We probeerde nog uit te vinden hoe laat de trein van Uneo (een station in Tokyo) naar Maebashi gaat, maar daar begreep de jongen achter de balie werkelijk niets van. Donderdag was echt een hektische dag. Naast dat we dus 's avonds de bus naar Tokyo zouden pakken, had Ellen 's middags een vergadering (de eerste sinds een maand) en daarna een dinner. Ik zou dan ook vanuit het restaurant naar het station gaan om de bus te halen. Helaas echt was ik vergeten mijn fiets thuis te laten, dus moesten we nog een noodplan verzinnen. Uiteindelijk heeft Jan-Pascal de fiets na de lunch meegenomen en ergens bij medische informatica gezet. Bij Civiele techniek voor de deur worden de fietsen nogal eens omgegooit, wat de fiets natuurlijk niet ten goede komt. Om half 3 haalde Jan-Pascal mijn tas met laptop op, zodat ik die niet mee hoefde te slepen naar Tokyo. De rest van de dag was ik bezig met het in elkaar draaien van wat sheet bij het stukje tekst dat ik tijdens de meeting wilde vertellen. Bij de meeting zou ook Russell Thompson aanwezig zijn.
Bij de meeting kwam de eerste verrassing want Yamada was ook gekomen en dus had ik te weinig handouts gemaakt. Tja... als ze me dat vooraf niet zeggen! Maar het probleem was natuurlijk groter voor bij het dinner (lees zo). Na anderhalf uur japans was ik aan de beurt. Ondanks de vele onduidelijkheden weer voor mijn japanse 'vrienden' was meneer Taniguchi toch zeer content met de uitkomsten die ik kon tonen. Ook Russell vond het zeer interessant. Dus, oef, mijn zes maanden hier heb ik toch nog wat goeds gedaan. Na 45 minuten discussie over mijn stuk, moesten we nog haast maken om naar het restaurant te komen.
We gingen eten bij een italiaan tegenover het reeds zeer bekende Kyoto Royal hotel. We kregen zeer divers eten. Eerst oesters, daarna andere vissoorten (diverse), salade, toen pasta carbonarra en één met tomaten, tong, desert en thee (of koffie). Ik had dus kadootjes bij me voor de mensen, omdat ik niet voor iedereen een groter kadootje heb. Maar ja, nu had ik door de komst van Yamada dus één kadootje te weinig. Ik heb het maar opgelost door tegen Takauchi te zeggen dat ik voor haar maandag een klompje mee zou nemen. Ik moest wel iets eerder weg om de bus te gaan halen. Ik had op Kawaramachidori erg veel geluk want toen ik bij de bushalte kwam, reed er net een bus naar toe die naar het station ging. Onze avonturen van de reis en het WK zelf kun je onderaan lezen.
Zondag was het uitrusten geblazen van de vermoeiende reis. Daarna nog boodschappen doen, want we hadden natuurlijk ook nog eten nodig. Wassen en toen hebben we de airco's maar eens schoongemaakt. Nu hoeven we dit over twee weken als we weggaan niet meer te doen. 's Avonds belde mijn ouders en Matti en gingen we met netmeeting aan de slag. Helaas lukte het eerst weer niet, maar later wel. Matti had me donderdag al willen bellen, maar moest van papa op afspraak bellen. Nu had ze me niet zo veel te vertellen. We hebben uiteraard al onze belevenissen van Maebashi verteld.

terug naar week 9

Reis naar Maebashi

Om half 10 was ik op het station. Jan-Pascal was er al en was al een beetje rond gaan vragen waar de bus zou vertrekken. Omdat ze aan het verbouwen zijn, is alles een beetje op een andere plaats. We gingen het uiteindelijk maar vragen bij het busterminal. Daarna nog even snel een wc zoeken. Om 10 voor 10 kwamen er twee dubbeldek bussen aanzeten. Ik hoopte eerst dat we boven zaten, maar nee, het was beneden. Later bleek dat boven drie rijen van steeds een stoel stond, dus onder (2 keer 2 stoelen) was beter. Bovendien zaten we helemaal voorin waardoor je benen volledig gestrekt konden worden. Voor de mensen die ooit met een Royal Class Bus hebben gereisd, deze stoelen konden bijna geheel horizontaal! Je kon dus echt bijna liggen. Enige minpuntje was dat als je rechtopzat het plafont een centimeter boven je hoofd was. We kregen eerst een instructievideo over de bus en daarna ging het licht uit. Er was, net als in het vliegtuig een radio die je via een koptelefoon kon beluisteren, met 4 zenders. Ik luisterde echt naar mijn nederlandse muziek op mijn diskman (lekker nationalistisch niet waar). Na een half uur waren we bij de snelweg, waar uiteraard een tolpoortje stond. Om 11 uur gingen we al ergens stoppen voor een half uur. Je denk dan nog dat dat eenmalig is, even wat drinken en daarna doortekken, maar nee hoor: we gingen vanaf toen ieder uur minstens een kwartier stoppen. Dus de totale reistijd van 7 uur moet met een korreltje zout worden genomen. Helemaal grappig was om 3 uur 's nachts. In de middle of know where stopten we en stonden daar ineens twee mannen in uniform. Werden daar dus de buschaufeurs omgewisseld! Je begrijpt misschien dat ik niet geslapen heb, tijdens de nacht. Om half 6, een half uur eerder dan de verwachte aankomsttijd, waren we op Tokyo centraal station. Het eerste wat we deden was dus de trein naar Uneo nemen. Daar zochten we een green ticket window en vroegen naar de Akaki new limited express. Helaas ging deze pas om 10 uur. Dus vroegen we maar om de eerste de beste trein naar Maebashi. Dat was dus een stoptrein die naar Takasaki ging (daar overstappen dus). We kochten en kaartje, gingen snel naar de wc en snelde naar het perron. Net gehaald! Het was nu iets voor zessen. Om 8 uur waren we in Takasaki, naar 18 andere stations gezien te hebben. In de tussentijd hebben we ook nog de ochtendspits meegemaakt. Mazzel was wel dat wij vanuit Tokyo al om 6 uur weg waren dus de hele reis konden zitten. In Takasaki, je begrijpt het vast al, trein net weg... weer 25 minuten wachten. Dus namen we snel maar even een kopje koffie om wakker te worden. Nou die bak, wekte je in een keer, want die stond al de hele nacht of zo. Uiteindelijk waren we dus om 5 voor half 9 op het station van Maebashi, met het idee een taxi te nemen. Helaas stond iemand te roepen dat er een shuttle bus was. Ondertussen was ik Yuka voor de kaartjes aan het bellen. Die shuttle bus duurde nog een half uur voor ie kwam. Dus om 10 over 9 waren we bij het stadion. Daar belde Yuka net weer, dat we maar naar binnen moesten komen en ze ons daar zou zien. Wij dachten dus, hoe is dat nou mogelijk? Maar oke... we moesten door een metaaldetector (de keizer komt ook vandaag). Daarna moesten we het drinken dat we nog hadden inleveren. De flesjes mochten niet mee naar binnen. Maar we mochten het voor de lunch weer komen ophalen. En jawel, daarna moesten we de kaartjes laten zien. Dus ik belde Yuka weer. Na een kwartier ging mijn telefoon weer, ze kon ons niet vinden. Dus gaf ik een van de japanse vrouwen, aub leg uit waar ik sta! Ondertussen zaten we ons te verbijten omdat we zagen op de televisieschermen hoe het polstokhoogspringen voor dames (daar kwamen we immers voor) maar door ging. Gelukkig na 20 minuten wachten vond ze ons.

terug naar week 9

7de WK-Indoor in Maebashi

Yuka gaf de kaartjes en we konden op zoek naar SS. Gelukkig stond er een platte grond achter op de kaartjes. En was de ingang vlak bij waar we nu stonden. En toen bleek dat SS, wel de allerbeste plaatsen uit het stadion waren. We hadden een speciale stikker, die je op je kleding moest doen. Tesamen met je ticket kon je dan in en uit het vak lopen. Het was dus tegen de baan aan en 10 meter van het polstokhoogspringen! Ondertussen waren de dames al gevorderd tot 4m05, de tweede ronde. Monique had 3m85 in de tweede keer gehaald (zenuwen) en 4m05 in één keer. We zaten naast de fysiotheapeut van het Nederlands team. Sandra (van de Geer), die als persoonlijk trainer mee was van Monique, zat 3 rijen voor ons. Er moesten nog een aantal dames de tweede poging op 4.05 doen. En daarna ook nog wat een derde poging. Monique zag ons nog niet (even als in Hengelo vorig jaar!). Op 4m20 ging iedereen die nog in de wedstrijd was springen. De hele goede dames (die dus gingen uit maken wie de wereldkampioene zou worden) hadden deze sprong als aanvangshoogte gekozen. Monique haar eerste sprong ging nog best redelijk, maar helaas niet goed genoeg. Toen ze met Sandra ging overleggen zag ze ons ook. Toen was het weer heel lang wachten voor ze aan de beurt was, want er was een veld van maar liefst 22 dames gestart. (er lagen er nu pas 3 uit). We zagen we schitterende sprongen van met name de duitse, oosterlijkse en ijslandse deelneemsters. Ook begon het hoogspringen voor dames dat deel uit maakte van de vijfkamp en de series van de 60 meter horde. Ook kwam Bert Pauw (technisch directeur van de KNAU) nog even langs. Grappig iemand te zien, die je al vaak aan de telefoon hebt gehad. De tweede sprong op 4m20 ging ook niet goed bij Monique. Ondertussen begon de nederlandse begeleiding zich op te maken voor de 200 meter series waaraan Patrick van Balkom mee deed. De laatste sprong van Monique, ging in tegenstelling niet zoals de sprong van de engelse deelneemster, die al haar laatste hoop in haar sprong legde, fout. Dus einde wedstrijd en door al het goede hebben wij helaas alleen drie foute sprongen gezien en geen een goede van Monique dan. Na Monique haalde een japanse de 4m20 in haar derde poging wel wat meteen een nationaal record betekende. De menigte die vooral uit scholieren bestond was toen eventjes uitzinnig van vreugde. Daarna ging de wedstrijd naar meer interessante hoogtes (zonder Moo dus). 4m35 was de volgende hoogte en die bleek later erg crusiaal. 15 dames hadden het tot deze hoogte geschopt, maar na 2 pogingen waren er pas 4 in geslaagd ook de 4m35 te passeren. Emma George, die al jaren wereldrecord houdster is (sinds kort indoor onttroont door een duitse), had de eerste twee pogingen eraf gesprongen. In de derde poging lukt het haar als enige zich nog bij de andere 4 te scharen. Ondertussen was Monique bij ons komen zitten. Ze was wel aardig telleurgesteld door de prestatie. Wij vonden het natuurlijk ook zeer jammer. Een evenaring van het nationaal record was natuurlijk een stuk leuker geweest. Maar het hele indoor seizoen is het al wat wisselvallig. We keken dus vervolgens met zijn drieën naar de volgende hoogte. Dat was 4m45. In de eerste poging werd dit gehaald door Vala Flosadottir (uit IJsland) en in de tweede poging door Nastja Ryshich (uit Duitsland). Emma George was na de eerste sprong ineens niet meer op de baan. Veel later zagen we haar geblesseerd weglopen. De tweede duitse die op deze hoogte nog actief was, haalde het niet. Dus met twee gingen we door naar 4m50. Het werd nu echt bloedstollend. Natsja haalde het in haar derde poging. Voor Vala helaas was het nog wat te hoog en dus was ineens de winnaar bekend, terwijl iedereen zich afvroeg waar is Emma? Is de wedstrijd nou afgelopen of gaat zij nog hoger proberen te springen? Nee, dus bleek later pas het antwoord.
Intussen had Patrick gelopen, in de beste baan lieten wij ons vertellen. En hij verbeterde zijn eigen nationale record. Hij werd tweede in zijn serie, dat was heel goed, want de mensen van de KNAU hadden Jan-Pascal en mij verteld dat er 2 mannen in zijn serie zaten die normaal gesproken sneller zouden moeten lopen. De 60 meter horde ging uiteraard een aantal malen fals. Aan het einden van het polshoog was er een tijd pauze, omdat de voorbereidingen voor de officiele opening ging beginnen. Monique moest nog met een aantal mensen praten en wij gingen wat eten. We lieten onze jassen en kranten op de stoel liggen, want we wilden onze goede plaatsten natuurlijk niet kwijt. We aten curry rice, maar het was niet zo heel erg lekkere. Om kwart over 2 waren we terug in stadion. Daar was ondertussen een podiumpje neer gezet. 10 minuten te laat begon de openingsseremonie (niet echt japans). Dit werd veroorzaakt door het bezoek van de keizer. Bij binnenkomst moesten we gaan staan en ook weer bij zijn aftocht. Daarna kwam een japanse dans met een fluitist. Toen werden de vlaggen van de deelnemende landen dan binnengedragen. De japanse vlag gehesen (met acapella het volkslied) en de vlag van de IAAF (internationale atletiek federatie). Wat basis scholieren zongen nog een japans lied. Toen was het aan de hoogwaardigheidbekleders voor een woordje en daarna opende de keizer de spelen. Het stadion zat in tegenstelling tot de ochtend afgeladen vol. Maar nadag het keizerlijk paar was vertrokken gingen al snel de eerste mensen weer weg. En na een kwartiertje was het weer net zo leeg als die ochtend. Echt sneu vonden wij dat. Daar kwam nog eens bij dat de sporters niet in ons vak mochten. Monique deed het gewoon wel onder het mom... er zit toch niemand anders! We zagen Ester Goosens de 400m lopen. Ze werd derde in haar race en moest dus afwachten of ze bij de tijdsnelste behoorden. (Monique sliep trouwens met Ester op een kamer). Dat bleek uit eindelijk geen probleem, ze was zelfs de best geplaatste tijdsnelste. Toen gingen we weer wat eten. Monique was al sinds 4 uur op. Omdat de wedstrijd zo vroeg begon. Ze had nog niet eens lunch gehad. We haalden wat japans, nu bij een ander tentje. Maar ook hier was het niet het allerbeste wat we tot nog toe hebben gehad. Om tien voor half zes begaven we ons weer naar de hal om de halve finale van Patrick te bekijken. Hij zat nu in een slechte baan en het ging een stuk minder dan de ochtend. Helaas overleefde hij de halve finale niet. Daarna waren nog de finales van de 60 meter horde. Bij de mannen ging net eerst 3 keer vals. De gedoodverfde favoriet won uiteindelijk ook (Collin Jackson). Bij de vrouwen ging het in een keer goed. De winnares was voor mij onbekend en kwam uit kazachstan. Later zag ik nog dat ze wel de derde tijd van dit indoor seizoen had staan.
Daarna was het welletjes geweest. De afsluiting van de 5 kamp voor dames was het enige nummer dat nog restte, maar we waren allemaal wel erg aan slapen toe. Met Monique spraken we de volgende dag om 11 uur af, zodat we nog wat konden gaan doen. Buiten liepen we nog langs de standjes. Bij eentje hadden ze japanse houten popjes, die normaal erg duur zijn. Hier stonden er ook dure bordjes onder, maar er hing dus ook een bordje met "all 1,000 yen". Ik dacht dus, dat is mooi. Er stonden popjes tot 6000 yen bij. Maar we waren erg bescheiden. En leuke zagen we  van 2000 yen, dus we spraken de vrouw aan en zeiden: all 1000 yen. En zij zei dus: yes. Dus ik wees het popje van 2000 yen en zei: This one is 1000 yen? No, no: 2000! But, here it says all 1000 yen, it means everything on the table can be bougth for 1000 yen! En jawel, toen gaf ze toe en mochten we het popje voor 1000 hebben. Ach dan was het wel een leuke soevenier. Iets verder op zagen we Sandra op ons wachten met een fiets die ze van het hotel waarin ze verbleef had geleend. Ze zei dat we het beste een taxi konden nemen en dat deden we dus ook. Het hotel was een grappig pand met overal andere hoekjes. In onze kamer stonden ook twee totaal verschillende bedden. De mensen waren ook erg aardig. Met sandra gingen we vervolgens nog een keertje eten. En daarna nog wat thee drinken. Om 10.00u zijn we doodmoe van de lange reis en daardoor ook lange dag gaan slapen. De volgende ochtend om 9 uur hadden we met Sandra voor het ontbijt afgesproken. Je moest al de avond ervoor kaartjes kopen. We hadden alle drie een amerikaans ontbijt, wat bestond uit toast, ei, wat salade, soort maissoep, sap en een stukje vers fruit. Verder mocht je dus nog koffie pakken, maar dat bedacht Sandra pas toen we al klaar waren eigenlijk waren weggelopen en ze koffie rook. Dus weer terug en nog een bakje naar binnen gegoten. Heel snel want ze gingen de zaal al sluiten. Daarna pakten wij de rest van onze spullen in en gingen uitchecken en betalen. Toen op naar Monique. Vandaag waaide het enorm hard! We konden de bushalte niet vinden en omdat we al helemaal gek waren geworden van al het in onze ogen gewaaide zand pakten we maar een taxi. We lieten ons voor het Mercuri hotel afzetten omdat de chauffeur de naam van het hotel van Monique niet begreep. Nou dit hotel was er tegenover. We gingen bij een amerikaans achtig restaurant annex café wat drinken met een stukje taart. En toen maar bijkleppen over de afgelopen anderhalf jaar natuurlijk. Monique had voor ons een pak gestampte muisjes uit Nederland meegenomen. Ze dacht ik moet iets meenemen dat ze niet weer terug mee naar huis hoeven te nemen (heel slim), of terwijl iets eetbaars! Om iets van half 1 gingen we naar haar hotel om nog wat dingen op te halen en daarna met de bus (voor atleten) naar het stadion. Die bus ging dus eerst nog naar een ander hotel waar die 20 minuten ging wachten. Toen besloten we maar te gaan lopen. Bij het stadion aangekomen bleek alles uitverkocht. Konden JP en ik vandaag niet gaan kijken en ging Monique snel naar binnen om het heren polshoog te zien. Wij namen de bus naar Maebashi om aan onze terug weg te beginnen.
Omdat het toch pas 2 uur was besloten we niet de sneltrein maar dezelfde stoptrein als heen te nemen. Dit scheelt immers de helft van de prijs. We kwamen op Takasaki nog wat verdwaalde engelse atletes tegen. Na drie keer langs ons te zijn gelopen was kendelijk mijn rugzak opgevallen (Monique had de gift van het wk een rugzak van adidas (die niet haar sponsor is) aan mij gegeven). Dus spraken ze ons voorzichtig aan of we wisten welk station ze naar toe moesten. Ze waren de naam vergeten. Sorry, maar dan vraag ik je; je weet toch wel in welke plaats het wereldkampioenschap waar je aan deelneemt wordt gehouden. het station heeft dus gewoon Maebashi station. Maar goed, wij hen uit de nood geholpen en zelf op zoek naar de snelste trein. Uiteindelijk hadden we een soort semi-stoptrein. Deze stopte op 3 stations minder dan de stoptrein van de dag ervoor. Maar dat scheelde wel ongeveer een 20 minuten in reistijd. Om 4 uur zouden we in Tokyo aankomen en in de trein gingen we bedenken wat we zouden doen. Optie was natuurlijk direct door naar Kyoto. Verder wilde ik eigenlijk nog wel graag naar het hoogste gebouw van Japan in Yokohama. Daar zagen we toch maar vanaf omdat het toch wel al laat was om daar voor 5en of zo te komen. Een andere optie was een museum in Tokyo. We keken naar verschillende mogelijkheden, maar het is natuurlijk erg moeilijk nagaan wat er is als je alleen de naam maar hebt. We hebben ondertussen wel genoeg ervaring met musea waar geen engelse beschrijvingen zijn. Dus dat deden we ook maar niet.
De laatste optie was naar het hard rock café gaan om de aap opnieuw te fotograferen. Dat moet ik even uitleggen. Toen we in december in Tokyo waren had ik een foto van de het hard rock cafe Tokyo gemaakt. Aan de gevel hangt namelijk een aap van ongeveer 3 meter hoog. Die foto alleen, was helaas mislukt. Na het nemen van een nieuwe foto konden we dan, bijvoorbeeld bij de hamburger zaak waar we toen ook waren geweest, wat gaan eten. Dus dat deden we. Gelukkig kwamen we nog in het licht bij het Hard rock cafe. Toen we zagen dat ze daar ook burgers hadden, zijn we daar gaan eten. het was erg grappig van binnen. Oja, een aanplak biljet was er van een concert met pink floyd in het voorprogramma! Wel hing er een dwarsfluit die verkeert in elkaar was gezet, je kon onmogelijk de toetsten indrukken en blazen te gelijk in de manier waarop het mondstuk was gedraaid. Bij de burgers kregen we nog frieten en salade. We namen nog wat kleine 'gifts' zoals het luciferdoosje en de bon mee. Vervolgens haasten we ons naar de metro om terug te gaan naar Tokyo centraal station. Daar zochten we tussen de sinkansens. We hadden een kaartje waarmee je alleen een non-reserved seat kunt nemen. We kozen een trein die een kwartier later zou gaan en gingen snel naar het perron om daar te kijken. Helemaal doorlopend naar de allereerst wagon (wagons 1 tot en met 5 van de 16 waren non-reserved seats) bleek deze nog bijna helemaal leeg. We konden zelfs met zijn tweeen aan de kant zitten, waar maar twee stoelen staan. Nadat we Tokyo uitwaren gereden was er wel ongeveer geen plaats meer over. Alle mensen van de volgende stations moesten dan ook staan. Om ongeveer half 10 waren we weer in Kyoto. Namen de metro en waren om half 11 weer terug in het International house. Dat was me een tripje wel zeg!

terug naar week 9
Terug naar maart